Dag 9: Nanu Oya - Ella

Inmiddels zitten wij te relaxen in onze mooie accodomatie met uitzicht op veel natuur en in de rust. Want soms heb je van die momenten op reis dat je denkt, waarom doe ik dit eigenlijk.

We begonnen de dag rustig, in de ontbijtzaal was verder niemand meer en we werden door het zeer correcte en vriendelijke personeel gewezen op alle Sri Lankaanse ontbijtlekkernijen. Alleen waren er ook een overdaad aan cakejes, pannenkoeken, muffins en wentelteefjes waar wij als echte Hollanders toch wat meer van genieten in de ochtend. De traditionele ontbijtgerechten liggen namelijk nogal zwaar op de maag in de morgen met rijst en dergelijke. Maar we konden niet om zoveel vriendelijkheid heen dus hebben we toch wat genomen. 

We sliepen vannacht in een bed van twee bij twee dus we konden uitgeslapen aan de dag beginnen. Gisteravond aten we in hetzelfde restaurant als de avond ervoor. De eerste keer speelde er een bandje en zong de zanger alle teksen fonetisch. Het liedje van Ed Sheeran was niet helemaal wat het moest zijn… “Barefoot on the gas” in plaats van on the grass. Gisteravond was er een DJ die alle heupen van het personeel deed schudden. Heel gezellig! Toen we gisteravond terug naar het hotel reden, gingen we langs een kermis die er gewoon vast staat. Het reuzenrad zag er niet heel vertrouwd uit en we begonnen nog harder te lachen toen we zagen hoe snel het ging. Het gammele ding draaide bijna uit elkaar!

Ramvol van het ontbijt konden we vervolgens onze spullen pakken, Jamie was zelfs te porren voor een potje pool in de lounge. Door een domme fout van mij heeft Jamie gewonnen. Om 11.30 uur hadden we afgesproken met de meneer die onze tuktuk zou gaan verrijden. Wij waren er stipt om de afgesproken tijd en toen belde hij ook al. Wij hadden toch verwacht dat men hier wat makkelijker om zou gaan met tijden, maar dit vooroordeeltje moeten we toch echt bijstellen. Over het algemeen betekent de afgesproken tijd ook echt die tijd!

Nadat we wat formulieren hadden ingevuld konden we kaartjes kopen en begon het wachten. We waren ruimschoots op tijd voor de trein die om 12.45 uur zou vertrekken. De tijd ging best snel voorbij, maar we zagen het wel steeds drukker worden op het perron. We hadden de hoop dat de trein naar Kandy, de andere richting die een half uurtje eerder kwam, wat mensen zou meenemen. Dit bleek ijdele hoop. Vervolgens werd er ook nog omgeroepen dat de trein een half uur vertraging zou hebben. Ook bleven er maar mensen bij komen. Er vertrekken hier geen andere treinen dus we vroegen ons af of die mensen dan normaliter de trein zouden hebben gemist.

Uiteindelijk zagen we dan toch de trein aankomen en was het snel spotten naar de non-reserved coupe. Bijna alle coupes hebben gereserveerde zitplaatsen maar die waren allemaal al uitverkocht toen Jamie een maand terug klaar zat om ze te kopen. Gisteren zagen we de betreffende coupe nog zo mooi leeg, maar een blik op de mensenmassa die klaar stond om zich erin te wurmen deed al onze hoop op een comfortabele en idyllische reis vervliegen. Ik had me al een beetje tussen de mensen in gemanouvreerd maar Jamie stond nog buiten. Met veel pas en meetwerk had iedereen dan toch een plekje. Maar het was werkelijk niet te doen. Vergelijk het met lijn 612 in de spits. Gelukkig stonden we een beetje bij elkaar en nog belangrijker, vlak bij de open deur die hier de hele reis open blijven staan. Dan hadden we in ieder geval nog frisse lucht en konden we nog iets zien van het uitzicht. Voor ons toch de enige reden om deze treinreis te doen. We konden immers ook gewoon met de tuktuk deze afstand overbruggen.

Voor ons stonden nog twee Russen, die gingen gelukkig vaak zitten zodat we wat konden zien. Ja, dan bungelen ze dus met hun benen uit de rijdende trein. Het ging soms echt rakelings langs takken en rotsen. Tot overmaat van ramp kwamen er ook nog om de haverklap verkopers langs met een grote bak met etenswaar en drinken. Ze baanden zich gewoon een weg door de mensenmassa. We probeerden er maar het beste van te maken want er waren nog drie uren resterend. Gelukkig konden we er beide om lachen, omdat het eigenlijk te belachelijk voor woorden was.

Net toen we een beetje gesetteld waren en we dachten dat het niet erger kon stopten we bij een station waar nog meer mensen in wilden stappen. Het woord ‘zelfkastijding’ is hierna meerdere malen door mijn hoofd gegaan. Nu was ons uitzicht namelijk echt nihil omdat we in het tussenstukje gedrongen werden die de coupes op elkaar aansluiten. Ondertussen schuurden de billen van een jongeman tegen Jamie aan en leek het wel Twister in de wagon. Gelukkig duurde dit niet lang want bij het volgende station stapten een hoop mensen uit en konden we snel naar onze oorpspronkelijke plek achter de Russen. Ze boden zelfs nog aan of wij ook wilden zitten maar daar bedankte vooral Jamie vriendelijk voor. Die had namelijk een paar stations ervoor bijna een Rus ter pletter zien vallen in een ravijn. De bijgoochem vond het namelijk een goed idee om zich niet vasthoudend aan de reling een foto te maken. De trein maakte ineens een schuddende beweging en hij verloor bijna zijn evenwicht. Hij kon zich nog net staande houden. Maar of het de wodka was of niet, de beste man leek totaal niet onder de indruk en ging op zijn dooie akkertje verder met foto’s maken.

Na drie intensieve uren was dan toch eindelijk het eindpunt in zicht: station Ella. De man met de tuktuk stond al netjes op ons te wachten dus dit was super verlopen. Tussendoor hadden we wat appcontact over hoe ver we waren en waar hij zou staan. Voor ons was deze dag echt op het moment er het beste van maken en soms wel even balen vanwege het weinig kunnen zien. Maar deze belevenis zal ons waarschijnlijk lange tijd bijblijven. Echt een ‘instagram vs reality’ moment… Onze rug, benen en voeten hebben een behandeling nodig, maar dit hadden we niet willen missen.