Dag 10: Nine Arches Bridge en Little Adam's Peak

Gisteravond achtervolgende de treinreis ons nog, want we werden op straat herkent door een Duits meisje. We liepen over de stoep (waar ik weer door m’n enkel ging en Stefan letterlijk schreeuwde van schrik) toen ze zich ineens omdraaide en riep dat wij ook in de trein van vanmiddag zaten. Ze wilde vast even andere praat dan met haar ouders. Ze dacht dat we uit Engeland kwamen, omdat ons Engels goed was. Oke, bedankt dan maar! Toen ik in bed stapte schoot mijn rug volledig in de kramp van het lange staan in de coupe. Wat krijg je er veel voor terug. 

Vanmorgen werd het ontbijt op het balkon gebracht en wat was het veel! Drie broodjes, drie roti pannenkoekjes met kokosrasp, vers fruit, ei, kokoswater, een smoothie en een flinke pot thee. Hij legde uit dat we de pannenkoekjes open moesten snijden om vervolgens de kokosrasp, jam en banaan ertussen te doen. Zo moest je dat dus eten! De combi was inderdaad veel lekkerder dan we eerder hadden gehad. Daarnaast was er een fruitsoort waar we de naam van zijn vergeten, maar die schijnt nu in het seizoen te zijn en is heel erg gezond. De vrucht in een smoothie is heerlijk, maar we vonden de structuur van een stukje heel gek. Zacht, maar ook wat smots en weeïg. De smaak was zoet dus daar lag het niet aan. Even wennen dus! Na een praatje met de buren die vannacht aan het gillen waren omdat er allerlei ongedierte door hun kamer liep, gingen we richting de wasserette. 

Ellie prakten we ergens tussen en in een zijstraatje zat een kleine wasserette verstopt. Twee oudere vrouwtjes waren daar aan het wassen en ik had gelezen dat je alles keurig in het plastic weer terug krijgt. Toen ze de grote Kinderwoud big shopper zag, leek ze te schrikken. Ze vond het veel was en het moest even gewogen worden om de kosten te bepalen. Stefan moest daar even mee helpen, omdat ze de grote hoeveelheid zelf niet kon houden. Morgenochtend om 9.00 uur kunnen we het ophalen dus hopelijk krijgen we geen naveltruitjes terug. Daar heb ik het lichaam niet zo voor. 

De eerste stop was het mega toeristische Nine Arches Bridge. Zoals de naam al heel mooi zegt: een brug met negen bogen. Dit was vlakbij het centrum en van parkeerplekken hadden ze hier wederom nog nooit gehoord. Dan maar ergens tussen en een stukje lopen. Na tien minuten berg afwaards zagen we de brug al in de verte. Eigenlijk hadden we er niet hele hoge verwachtingen van, want met een toeristische trekpleister valt het vaak tegen. Maar het was heel erg mooi! Druk, maar mooi. 

De Instagram influencers waren weer vol aan de slag, want de ene na de andere foto werd geschoten. Die (meestal) meiden nemen zichzelf echt veel te serieus. Billen worden achteruit geduwd, haren wapperen in het lichte briesje en het gezicht wordt in allerlei zwoele posities gezet. Ondertussen zat ik met zweethanden het geheel te aanschouwen, want wat deden ze? Ze gingen met hun benen over de rand van de 24 meter hoge brug hangen om zo het perfecte plaatje te schieten. Sommigen gingen zelfs staan op de rand! Ik kon het gewoon niet aanzien. Als Stefan, de waaghals van ons tweeen, ook maar in zijn hoofd haalde om dat te gaan doen dan ging ik aan zijn been hangen. Gelukkig bleven we met beide benen op de grond staan. Ze doen alles voor de foto, maar een klap is zo gemaakt. We waren blij dat alles goed ging en we daar geen getuige van hoefden te zijn. Onderaan de brug stond nog een stel te tongen. Die waren daar snel klaar mee toen wij heel overdreven luchten.

Net toen we een foto maakten van een kameleon die zat te chillen op een tak, werd het spoor vrij gemaakt. In de verte kon je de toeter al horen, er kwam een trein aan! Wat een timing, want we waren er echt nog maar net. Wat was dat een leuk gezicht. Ten eerste om de trein van zo dichtbij over de brug te zien denderen, maar ook om alle mensen te bekijken die uit de ramen en deuren hingen. Dit doen ze dan wederom om een perfecte foto te maken. Geniet lekker van het moment zouden wij zeggen. Daarna was iedereen weer vrij om op het spoor te lopen. 

Aan het einde van het spoor maakte Stefan nog even een hele serieuze foto van mij en daarna gingen we weer richting de tuktuk. Het eerste stukje ging over allerlei trappen, maar daarna werd de weg toch wel erg steil hadden we al gezien. Er stonden tuktuks klaar om de mensen weer naar boven te brengen. We gingen uit van maximaal 300 roepie. Toen we naar de prijs vroegen begonnen we nog net niet te gillen. De beste man vroeg “maar liefst” 1000! Omgerekend drie euro, maar je begint gewoon te wennen aan de lage prijzen. We kozen toch voor de makkelijke weg en namen plaats achterin. Afdingen als echte Nederlanders lukte ook niet. Na een rit van nog geen twee minuten stonden we weer aan de hoofdweg. Door naar de volgende toeristische hotspot: Little Adam’s Peak. 

Dit was een kort ritje en er was nog net een plekje vrij achter een andere tuktuk van hetzelfde verhuurbedrijf als die van ons. Het eerste deel van de wandeling was plat en veelal in de schaduw. Na tien minuten kwamen we aan bij de Efteling. Het restaurant leek zo erg op de ingang van het pretpark! Stefan zag een vrouw in een felrode string en vroeg zich af of ze nou zo in het restaurant had plaatsgenomen. Daarna zagen we dat er een zwembad bij zat. Drie macho mannen waren daar aan het zingen en dansen in het water. Het leek wel een paringsdans.  

Achter het gebouw was een mega grote schommel versierd met allemaal nep bloemen. Daar kon je tegen betaling op plaatsnemen in een nog ergere lange jurk. Er werden dan foto’s gemaakt terwijl de vrouwen zich uit de lange sleep probeerden te vechten. Op de terugweg was er een vrouw in een gele jurk die de hele tijd het stuk stof over haar hoofd heen kreeg. De medewerker riep nog dat ze haar jurk vast moest houden, maar die memo begreep ze even niet. In plaats daarvan spreidde ze haar armen en de jurk vloog alle kanten op. Ik lag helemaal in de een deuk en dat zag de medewerker ook. Die lachte net zo hard met me mee. Onder aan de schommel hing een beugel waar de medewerkers zich aan vasthielden om zo de schommel een duwtje te geven. Dit hadden ze vaker gedaan, want het ging super soepel. 

Halverwege begonnen de vele trappen. Het viel ons nog mee met de warmte. Het was wel zweten, maar in Costa Rica vonden we de luchtvochtigheid toch erger. De tocht naar boven ging eigenlijk best snel en toen we aan de top kwamen werden we weer verwelkomd door verschillende kraampjes met kokosnoten. Het uitzicht was prachtig. Bergen he, dan heb je ons. Toen we een stukje verder liepen was er bijna niemand en daar houden wij ook van. Je kon ook nog door een dal lopen om vervolgens nog een stukje verder te komen, maar daar hadden we beide geen zin in. Er zijn hier gigantisch veel zwerfhonden en er lag er nu ook weer eentje onder de boom. Hij hijgde erover en hij was zo zielig. Hij had nog water en verder kan je ook weinig doen, echt sneu. 

Nadat we de andere kant nog even opgelopen waren, besloten we weer terug naar beneden te gaan. Onderweg kwamen we onze buren van het hotel nog tegen dus dat was wel weer toevallig! We waren eigenlijk zo weer beneden en verheugden ons op een smoothiebowl in de stad. Helaas was dit alleen te verkrijgen in de ochtend, dus hebben we voor een salade en een broodje kip gekozen. Ook lekker! Het stadje is populair onder de vakantieganger, want overal lopen toeristen. Dat snappen we wel, want het is een gezellige plek! Daarna hebben we de souvenirwinkeltjes nog even bekeken en zagen we voor onszelf een houten tuktuk. Die nemen we mee voor in de buffetkast! Morgen doen we nog even een rondje en dan nemen we mee wat we nodig hebben. We zijn hier immers nog twee nachten!