Dag 17: Galle

Zo, wat kraakte hier vanmorgen zo? Dat was vast mijn krakkemikkige lichaam. Ik denk dat een blok beton nog comfortabeler ligt dan dit matras en geloof me, ik slaap bijna overal. Hier duurde het toch eventjes voordat we lekker in slaap vielen. 

Die tuktuk van gisteravond naar het centrum was ook een ervaring opzich. Eerst was er geen te krijgen, maar na eventjes proberen was er toch een match gevonden. Hij probeerde nog wat te praten onderweg, maar het geluid van de motor liet het niet toe. We gingen dwars door de winkelstraat die bezaaid was met weet ik hoeveel vakantievierende Russen. Eenmaal bij het restaurantje was rechts van ons een DJ zonder shirt, we noemden hem voor het gemak Dimitri, helemaal in zijn element achter de draaitafel. Aan de linkerkant was een artiest lekker fonetisch liedjes aan het zingen dus o, o, wat een sfeertje. Tijdens het eten konden we nog oesters kopen en niet veel later werd ons ook nog gevraagd of we wat marihuani wilden hebben. Er besloten ook nog een paar mensen te gaan nachtzwemmen, dus het was een bijzonder avondje. Op de terugweg hadden we een vrij nieuwe chauffeur die de paden nog niet zo goed kende. We hebben hem maar een beetje geholpen aan de hand van Google Maps. 

Ondertussen neem ik een aspirine, want de spieren staan niet helemaal in de goede positie na afgelopen nacht. Maar goed, vandaag de laatste volle dag voordat we morgen een reisdag tegemoet gaan van maarliefst zes uren! Het laatste stuk gaat door het drukke Colombo dus we bewaren het drukste voor het laatst. Als we over de snelweg konden werd de tijd gehalveerd. Het is niet eerlijk, onze Ellie kan hardstikke snel namelijk. We besloten na ons ontbijt (we werden weer op ons wenken bediend) richting Galle te gaan. Een oud fort die verstevigd is door Nederlanders in de 17e eeuw. Om die reden zijn er veel Nederlandse namen en gebouwen te vinden. De vlaggen wapperden in vol ornaat toen we het stadje binnen reden. 

Net buiten de stadsmuren was een mooi plekje voor onze tuk. Tussen de taxi’s, maar nergens stond dat het niet mocht. De motor was nog maar net uit toen er alweer een tuktuk chauffeur/gids naar ons toe kwam. Hij vroeg waar we vandaag kwamen en pakte zijn plattegrond van de stad er even bij. Voor een bepaald bedrag kon hij ons wel even rondleiden door Galle. We hebben hem vriendelijk bedankt, maar daar liet hij het niet bij. Het was namelijk zo ver lopen anders… Ik zei dat het goed voor ons zou zijn, want we hadden veel op het strand en bij het zwembad gelegen. Dat was genoeg reden voor hem om af te haken. 

Het was wel leuk om even doorheen te lopen. Het was alleen heel erg heet! Onze shirtjes en gezichten waren zeiknat van het zweet. De fles water die we mee hadden was al snel leeg. Uiteindelijk kwamen we bij de andere kant van de muur en een vuurtoren uit. Op een poster stond dat er verschillende mannen al jaren lang van de muur in het anderhalve meter diepe water springen. Bekend van tv! Wij hadden er nog nooit van gehoord dus zo bekend waren ze nou ook weer niet. Na een rondje om de vuurtoren gingen we het centrum nog even in. 

Ondertussen had ik het wel bekeken, maar Stefan was pas net begonnen. De camera is deze vakantie vrij weinig gebruikt, omdat we de foto’s vaak op mijn telefoon maakten. Stefan leert voor influencer, want die kan niet stoppen met filmen en fotograferen. Hij zal zeggen dat ik overdrijf, en dat is ook zo, maar het was warm EN zo bijzonder vond ik het allemaal niet meer. Na een oud muurtje hier en daar was het ook wel goed zo. Hij zag natuurlijk ergens in de verte ook nog een muur waar je op kon klimmen dus ja hoor, die konden we niet overslaan. Badend in het zweet en mopperend over de oude meuk liep ik de berg maar weer op. Toen alles was bekeken konden we eindelijk weer naar onze tuktuk. We waren ingebouwd door bussen, maar de locale bevolking hielp ons naar de uitgang. 

Het was tijd om richting Unawatuna te rijden voor de laatste smoothiebowl van deze vakantie. Het was lekker rustig in de winkelstraat en het smaakte weer goed hoor. Daarna hebben we nog wat boodschappen gedaan en besloten we weer richting het hotel te gaan. Dan konden we nog even zwemmen en liggen aan het zwembad. 

Toen we naar de ligbedden toeliepen, zagen we ineens overal grote apen. Echt de afmeting van een kleuter ongeveer. Dat hoorden we dus gisteren springen op ons dak! Ze sprongen heel soepel van tak naar tak en er brak zelfs eentje af. Er waren een paar met kleintje op hun buik, dus het was heel leuk om naar te kijken.

Het water was heel erg warm, dus echt verkwikkend was het niet. Na een tijdje kwam er een vrouw aanlopen en ging naast mij zitten. Je voelde dat ze wilde praten en in eerste instantie had ik daar helemaal geen zin in. Toen ze eenmaal zat vroeg ze waar ik vandaan kwam en al snel kwam het onderwerp aan bod waar ze het over wilde hebben. Blijkbaar had ze gisteravond via het hotel een tuktuk geregeld. Een medewerker zou haar brengen en halen naar en van het dorp. Eenmaal op de terugweg had hij allerlei ongepaste dingen tegen haar gezegd, maar dan ook ECHT ongepast. Aan het einde had hij gevraagd of ze wilde zoenen terwijl hij thuis een vrouw en een baby heeft. Ze had voor morgen ook een rit aangevraagd, maar dat wilde ze eigenlijk niet meer. De medewerker had zelfs gevraagd of ze het niet tegen zijn baas wilde vertellen. Ze vroeg wat ze hier nu mee aan moest, want ze vond het zielig als hij straks geen baan meer had. Dan moet je net bij mij zijn, want ik zou het natuurlijk wel zeggen. Hij is sowieso een grens over gegaan en omdat niemand iets zegt kan hij dit blijven doen. Dat dacht ze zelf ook dus ze zou kijken wanneer ze het ging melden. We hebben haar er verder nog niet over gesproken dus ik ben benieuwd. We weten ook wie het is en vanmorgen kreeg ik al een beetje kriebels van hem. Dat gevoel was dus terecht. 

We mochten de zonsondergang bekijken vanaf het dakterras van het hotel. Daarvoor hadden we nog een showtje gekregen van de apen die ondertussen weer op hun weg terug waren. Vandaag hebben we in het hotel gegeten, omdat we geen zin hadden om naar het dorp te gaan. De baas kwam nog met ons praten en het ontbijt van Sri Lanka kwam ter sprake. Ze maken nu speciaal voor ons zo’n ontbijtje, echt heel lief! Morgen gaat de wekker wat vroeger dan normaal, want we vertrekken om 8.00 uur richting het noorden. Om 17.00 uur moeten we de tuktuk helaas alweer inleveren dus als het goed is zijn we dan mooi optijd.