Dag 8: Damro Labookellie Tea Factory

Vanmorgen werd ons ontbijt geserveerd tot in de kamer. De man had wel onthouden dat we oorspronkelijk drie nachten zouden gaan, maar de laatste dag dus op een andere kamer. Eergisteren hadden we de andere kamer al geannuleerd en een andere locatie geboekt. Het was gelukkig geen probleem en we hebben ze uitgebreid bedankt voor de goede service.

Het plan was om vandaag een theeplantage/fabriek te bezoeken. Voordat we daarheen gingen wilden we eerst nog onze bagage afleveren bij ons nieuwe hotel. Nadat wederom de bagage weer bijna uit onze handen gegrist werd bleek dat we ook al de kamer op konden. Dat kwam mooi uit zodat we de spullen daar achter konden laten. We waren nog aan het sjouwen met de tweede backpack en die arme medewerker kwam alweer aanrennen en zei ook nog sorry dat hij niet “op tijd” was. Bij de registratie vroeg de receptionist nog wat het ons kostte om de tuktuk te huren. We werden nog net niet uitgelachen, maar we zeiden ook dat dit voor ons een prima prijs is (zo’n 300 euro voor ruim twee weken). Daar koop je hier waarschijnlijk zo’n ding voor. Het is ook wel lastig om niet teveel te laten blijken dat het voor ons prima te betalen is, al moeten wij er ook gewoon voor sparen. En het blijft natuurlijk veel geld maar als je het vergelijkt met de camper- en autohuur op onze vorige reizen…

De volgende tussenstop was het treinstation van waar we morgen gaan vertrekken richting Ella. We hoopten daar nog een gereserveerd kaartje te kunnen kopen (helaas niet) en om alvast even te kijken waar we konden parkeren om onze tuktuk begeleider te ontmoeten. Die zal hem namelijk voor ons naar Ella rijden. Deze service wordt aangeboden door Tuktukrental. Echter was het bij aankomst spitsuur, de trein was net aangekomen en je kon over de (meestal verbrandde) toeristenkoppen lopen die vanuit de trein aankwamen. We hebben nog even gewacht totdat de trein vertrok zodat we de non-reserved coupe konden zien en het leek mee te vallen met de drukte. Hopelijk is dat morgen ook zo!

Toen gingen we op weg naar de theefabriek. Van tevoren waren we beide wat sceptisch omdat je er verschillende verhalen erover leest. Toch wilden we het meemaken. Bij aankomst was het even zoeken waar je de tour kon doen, maar er bleek gewoon een verzamelpuntje bij de ingang te zijn waar je moest wachten tot er iemand kwam. Bij het uitzichtspunt werd er nog even gevraagd of Jamie een foto kon schieten van een privechauffeur met zijn twee dames. De eerste foto’s waren van te ver af dus moest het nog een keer dunnetjes over. Daarna was het gelukkig goed gekeurd. Het was duidelijk lopendeband werk en het liep als een geoliede machine met veel toeristen. Dit vonden we voor deze keer wel fijn, omdat je op deze manier niet continu werd ‘lastig gevallen’ door de medewerkers zoals we van tevoren soms lazen.

Het was een zeer duidelijke rondleiding door de fabriek en de tourguide dreunde alle feiten moeiteloos op met aan het einde van elke zin een krampachtig glimlachje. Ze deed het verder wel leuk en we vroegen nog hoeveel rondleidingen ze per dag gaf. Haar antwoord was dat ze het niet precies wist, maar in ieder geval een heleboel. De dames in de theevelden moeten heel hard werken, want in acht uren tijd moeten ze twee zakken gevuld zien te krijgen met kleine theeblaadjes. In de velden zijn alleen vrouwen te vinden, omdat dat de traditie is. We liepen eerst langs de plek waar ze de bladeren droogden, daarna gingen we door naar de plek waar ze het sorteerden, naar de oven en we eindigden bij het proces waar de bladeren vermaald werden en in de bakken belandden. De rondleiding was deze keer niet voor ons alleen, maar samen met twee Fransen, Spanjaarden en een gezin waarvan we de afkomst niet weten. De vrouw van het laatste gezin filmde alles nauwkeurig en vroeg aan het einde of we alle thee mochten proeven. Rustig aan gretig hertje! 

Krap 20 minuten later waren we weer terug bij de tealounge waar we een bakje thee van het huis kregen. Je kon hem daarna kopen maar ook dit was absoluut niet opdringerig, iets waar we wel bang voor waren. Toch hebben we wel een doosje gekocht omdat ik, Stefan de Bruin, hem zo lekker vond. Omdat de rondleiding gratis was gaven we een fooi aan de guide en hebben we een chocoladetaartje bij de thee genomen. Die ging er wel in!

Nadat we nog even genoten van alle toeristen die fotoshoots hielden in de theevelden, besloten we onze tuktuk weer te pakken. We waren vrijwel ingeparkeerd, maar een aardige chauffeur stapte uit om ons uit het parkeerplekje te loodsen. Eenmaal onderweg zagen we nog veel meer toeristen in de velden thee plukken. Eigenlijk vonden we dat niet helemaal gepast, want die vrouwen werken heel hard. Het voelt een beetje alsof je er de gek mee hebt. Stefan had de overgebleven worstjes van het ontbijt meegenomen voor de zwerfhonden. De eerste gooipoging vergeten we maar snel en daarna was er geen hond meer te bekennen. Op de terugweg waren er genoeg, alleen zaten de stukjes worst nog achter slot en grendel in het vakje. Helaas!