Dag 6: Nuwara Eliya

Dit verhaal is een mix van ons beide, want onze batterij is aardig leeg. Iederen wil wat van je en de ritjes met Ellie beginnen vandaag z’n tol te eisen. Stefan bijt het spits af. 

Vannacht werden we opgeschrikt door, wat later bleek een ceremonie, van een nabijgelegen tempel. Om 1:30 uur werden we letterlijk uit bed getrommeld. De rest van de nacht bleef rustig dus of ze er speciaal hun wekker voor zetten is voor ons gissen.

Na het ontbijt van de onwijs vriendelijke jongeman was er nog tijd om heel even te lezen. Nadat de tassen bijna uit onze handen gegrist werden omdat we absoluut niks zelf mochten tillen, waren we klaar voor vertrek. Toch stond ik erop dat ik mijn eigen tas naar beneden tilde want hij wilde met twee backpacks de trap aflopen, de drommel…

Na een korte stop bij een supermarkt waren we inmiddels een klein kwartiertje onderweg toen ik tot mijn grote schrik in mijn broekzak de kamer sleutel nog voelde. Ik zou hem aan de jongeman geven maar door al het gesleep met de koffers en hulp met de check van de tuktuk was ik dat glad vergeten. Dus er zat niks anders op dan maar WEER die berg op te tokkelen. Jamie was not amused maar een groot man geeft zijn fouten grif toe. Jamie typt nu even verder, veel plezier ermee.

Nadat hij zich bijna verontschuldigend de sleutel in ontvangst had genomen, konden we dan toch eindelijk vertrekken. Een mooie route over het centrale gebergte, met onderweg mooie uitzichten en veel theeplantages. Nadat we even een korte stop maakten om het uitzicht te bewonderen en de benen te strekken, duurde het welgeteld vijf minuten voordat er een vrouwtje opdook uit de struiken waar de theebladeren aan groeien. Stefan maakte een foto van mij en daar wilde ze wel graag bij op. Die had vast een neusje voor toeristen en van personal space hebben ze hier niet gehoord. Ze sprong nog net niet in mijn armen. Ik riep eigenlijk meteen dat het niet hoefde, want er gaat hier bijna nooit iets gratis. Stefan werd door dit vrouwtje overvallen en deed uiteindelijk maar mee. Toch maar een foto gemaakt en wat bleek? Ze wilde graag een groen briefje terug. Daar bedoelde ze 1000 roepies mee, omgerekend iets meer dan drie euro. Ze klom nog net niet op Stefan zijn rug die uit paniek niet meer wist wat de waarde van geld was. Ik nam het toen over, maar het groene briefje bleef in de portemonnee. We zijn niet de bank hoor. Ergens gun je het ze natuurlijk en het zijn voor ons kleine bedragen waar je het over hebt, maar je kan wel bezig blijven. Het spreekt voor zich dat je een fooi geeft als iemand je heeft geholpen of in een restaurant hebt gegeten. Vanmorgen heeft een beveiliger van de supermarkt ook op onze tassen gepast en dan schuif je die wat geld toe. Ze moest het doen met honderd roepies en daarna ging ze eigenlijk meteen weer weg. Wij ook, maar dan wel kibbelend. Ik ben vrij hard met dit soort dingen en Stefan is het tegenovergestelde. Daardoor komen we meestal mooi uit in het midden, maar soms is het niet heel handig. Dat bleek ook vandaag weer. Uiteindelijk besloten we toch maar weer te genieten van de natuur want man, wat is het mooi! O en trouwens, het was het geld niet eens waard… Wat een foto. 

De wegen slingerden door de bergen en Ellie kreeg het flink te voorduren. Andere voertuigen hadden ook last van de klim, want er kwamen zwarte rookpluimen uit de uitlaat! We reden een tijdje achter een bus van waarschijnlijk al 40 jaar oud en ik denk dat onze longen ondertussen niet meer helemaal fris en fruitig zijn. Af en toe kwam er een dot uitlaatgassen zo je neus in gevlogen. Het was zo erg dat we ons adem inhielden als het weer zo ver was. Heerlijk die geuren uit de natuur… De temperatuur daalde ook steeds meer totdat ik uiteindelijk “kjeld meesken, kjeld” (heel correct Fries, ik weet het) riep. Gelukkig zat er nog een handdoek in de tas dus die heb ik snel omgeslagen!

Het dorpje zag er opzich gezellig uit, maar stelt niet zo heel veel voor. Je ziet de Engelse invloeden hier en daar goed terug en ons hotel ligt iets uit het centrum. Ik boek eigenlijk de hele reis dus Stefan laat zich elke keer verrassen. Ik heb vaak van te voren wel een soort verwachting van hoe het eruit moet zien en dat is niet altijd hoe de kamer uiteindelijk is. Qua uitzicht is het prachtig, maar het is binnen niet heel erg fris. De kringen zitten in de tafels, de geur is ook niet helemaal honderd en het is allemaal wat oud. Je betaald er ook niet zoveel voor dus opzich is het ook logisch. Er is wel een zitgedeelte met eettafel en twee slaapkamers. We zouden hier drie nachten slapen, maar we hebben besloten om er toch maar twee van te maken. In het centrum zit een ander hotel en door verschillende kortingen op Booking kregen we behoorlijk wat voordeel. Dat is het voordeel van gratis annuleren, je kunt nog alle kanten op. De eigenaar is wederom weer heel aardig en gaf ons later op de dag nog tips voor goede eettentjes. 

Voordat we de stad gingen verkennen, moest ik echt even op adem komen. Stefan kan vaak snel schakelen, maar ik heb vaak even de tijd nodig om te ontprikkelen. Gisteren zaten we de hele dag in de drukte tussen weet ik hoeveel mensen en met nog meer verkeerschaos. Dat brak vandaag even op! Daarnaast had ik een dikke error met de activiteiten die we hier zouden gaan doen, omdat ik even niet wist hoe dat logisch te plannen viel. Uiteindelijk hebben we besloten om morgen rond 6.30 uur naar een park te gaan en daar een wandeling te maken. Rond 10.00 uur trekt het uitzichtspunt daar vaak dicht door de mist dus wordt er aangeraden om vroeg te beginnen. Het is iets meer dan een uur met de tuktuk dus we moeten wel weer eventjes rijden. De dag erna gaan we naar een theeplantage. Daar moet je rekening houden met de fooi die mensen willen hebben als je ze perongeluk op de foto zet. Dat wordt weer lachen. Hopelijk valt het mee. 

Na een kleding crisis (wat gaan we doen, korte mouwen of een hemdje) vertrokken we richting het stadje. Het Grand Hotel is DE plek van luxe en daar reden we toevallig op af. We besloten Ellie stiekem ergens achter te parkeren, zodat ze relatief veilig stond. Niet dat er iets te jatten valt, maar het is het idee. Daarna hebben we de beveiliger omzeilt en zijn we naar het centrum gelopen. Hier was het ook druk, maar als we dit met Kandy vergeleken was dit prima te doen. Stefan had zelfs tijd om foto’s te maken van auto’s! We werden deze keer ook wel wat meer met rust gelaten en na een rondje “winkels” zagen we een stadspark. Hier moest je een klein bedrag voor betalen, maar de rust leek ons wel wat! Het was heerlijk om even te wandelen en uit de drukte te zijn. Het werd ook goed onderhouden en er waren verschillende tuinmannen bezig. Toen we terugkwamen stond Ellie nog keurig waar we haar achter hadden gelaten en sjeesden we weer terug naar het hotel. 

We hebben zonet Indiaas gegeten en het was echt top! Het was vijf minuten rijden met onze tuktuk. Dat restaurant hoort dus bij het hotel waar we de derde nacht gaan slapen, dus konden we meteen een beetje de sfeer proeven. Het is allemaal hout en voelt heel knus aan. Een goede keuze! De locals hebben hier soms zelfs een muts op, omdat het hier zo snel afkoelt. Wij hebben voor het eerst een lange broek en trui aan gehad. Hebben we die toch nog gebruikt! Rond 20.00 uur waren we weer in het hotel en gaan we straks maar lekker slapen. Hopelijk vannacht geen trommels en ceremonies, maar je weet het hier nooit.