Dag 4: Pidurangala Rock - Polonnaruwa

Vandaag bestond vooral uit grote contrasten van activiteiten en hotel. Na een korte nacht waarin we toch wel op de wekker lagen te wachten, vertrokken we keurig volgens plan om 6.15 uur richting Pidurangala Rock. Het was slechts een kwartiertje rijden en het was nog rustig op de weg. Van tevoren was ik vooral bang om overstekende olifanten te spotten, maar gelukkig bleef dat uit. Het werd aangeraden om de hike bij een opkomend zonnetje te doen alleen vonden wij dat toch iets aan de vroege kant. Toen we het parkeerterrein opreden stikte het van de auto’s en tuktuk’s. Daarna was het zoeken naar de ingang. 

We hadden al gelezen dat het eerste deel heilig gebied was, dus dat we daar bedekt en zonder schoenen langs moesten. Het was alleen mega onduidelijk op welk stuk dat nou precies moest. Uiteindelijk bleek dat we er al voorbij waren gelopen. Gelukkig waren we wel bedekt, alleen zaten onze inmiddels gele schoenen nog aan de voeten. Het voelde stom, maar we hadden het gewoon echt niet gezien. Het leek alsof iedereen het met een korrel zout nam, maar dat vonden we dan ook wel wat respectloos. 

De klim naar boven zou ongeveer een half uurtje duren en we moesten meteen in de actiestand. De tocht begon al met heel veel steile trappen! Gelukkig hebben we beide een goede conditie en was het nog niet zo heel warm. Onderweg kwamen we een grote, liggende Buddha tegen. Met hier een daar een tussenstop belandden we al snel bij het volgende deel van de wandeling: klauteren over hele grote rotsen. Dit viel (zelfs voor ons) best nog wel tegen. We moesten onszelf door een smalle opening duwen en soms was mijn stap gewoon te klein en moest ik door Stefan een handje worden geholpen. Daarnaast kwamen er rijen mensen naar beneden dus was het vooral ook veel wachten op de meest onhandige plekken. Het laatste deel was even lastig en moest ik letterlijk omhoog getrokken worden. Maar het lukte! Gelukkig was dat niet de hele afstand het geval. Na twintig minuten stonden we op de top van de berg. 

De grootste drukte was voorbij en dat was wel erg fijn. Het was alleen een beetje mistig, waardoor we de zogeheten Lions Rock aan de overkant vaag konden zien. Blijkbaar zaten sommige mensen al heel lang te wachten totdat het zicht iets beter zou worden, zo ook twee Nederlandse meiden met een rollende R. Die waren al constant in de weer met hun camera en hadden ook al iemand gevraagd om een foto te maken. Toen er een straaltje zon tevoorschijn kwam, zag ik ze al haastig zoeken naar een nieuwe fotograaf. Sociaal als ik op vakantie ben vroeg ik of ze een foto wilden. Ik heb er meerdere gemaakt en hopelijk was het naar wens. Toen ze aanboden om van ons ook een foto te maken hebben we dat toch maar gedaan. Ik als een tomaat en Stefan zoals altijd weer als een half model. Ze hield zelfs rekening met de kant waarop de berg te zien was, daar had ik nooit over nagedacht hoor. 

We besloten nog iets hoger en naar een ander gedeelte te lopen en daar waren nog minder mensen. Het was nog steeds wat mistig, maar het trok steeds verder op. Uiteindelijk konden we nog best wat zien! Na nog een paar foto’s besloten we weer naar beneden te gaan. Er liepen veel zwerfhonden rond waarvan eentje nog een koekje van ons probeerde te stelen toen we een foto maakten. Ondertussen waren er ook wat apen bij het feestje aangeschoven. Een toerist besloot de dieren koekjes te voeren waardoor er kleine ruzietjes tussen de apen en honden begonnen. 

De eerste stap naar beneden was spannend, vooral omdat het best wel hoog was. Eenmaal bezig hebben we de zwaartekracht gebruikt en ging het eigenlijk wel soepel. Na een kwartiertje waren we al beneden en liepen we richting de tuktuk. Daar stond een mannetje verdekt opgesteld en had ons gespot. Toen we ons installeerden kwam hij eraan en het was net Hans Klok. Hij toverde een rits aan kaarten tevoorschijn EN hij had een secret box. Zo secret vonden we het niet, want we konden alles gewoon zien. We hebben vriendelijk bedankt en zijn weggereden. 

Om 8.30 uur waren we alweer bij het hotel en konden we het ontbijt nog even meepakken. De uitchecktijd was pas om 11.30 uur dus we hebben zelfs nog even gelezen bij het zwembad. Om 11.00 uur was het tijd om naar Polonnaruwa te gaan en als we toen toch eens wisten hoe leuk dat was… dan hadden we langer bij het zwembad gebleven of een andere afslag gepakt. 

Onderweg kwamen we weer borden tegen van overstekende olifanten, maar dat bleef ons gelukkig bespaard. Toen we bij het guest house aankwamen begon de chaos. We werden meegenomen naar een eetzaal waar een hele lange rij vol potten met eten opgesteld stonden. De uitleg duurde best even en hij vertelde wat het kostte. Ieder dekseltje werd van het potje gehaald met een uitgebreide uitleg van wat erin te vinden was. Ook net Hans Klok, de kunnen er hier wat van. Het enige wat wij wilden was de tassen dumpen en inchecken. Hij begreep ons niet helemaal dus zijn we de backpacks gaan halen.

De kamer is prima, maar ruikt niet heel erg fris. De badkamer is ook wat vreemd, maar voor 14 dollar kun je ook niet zoveel verwachten. Het is toch maar een tussenstop. Vanavond kunnen we hier ook eten dus dat gaan we maar doen. Dan hoeven we er ook niet meer uit. 

In Polonnaruwa is een oude stad te vinden. Het plan was om hier doorheen te gaan fietsen en te genieten van oude bende. In de recensies op Google stond al dat je daar veel last had van opdringerige gidsen en mensen die je van alles willen verkopen. Daarnaast was de prijs 25 dollar per persoon en dat leek ons wel wat aan de hoge kant. Uiteindelijk zijn we er toch maar naartoe gereden en net zo hard weer omgekeerd. Op de parkeerplaats werden we meteen benaderd door een gids en dat we wel met de tuktuk door het park konden gaan. Hoevaak we ook heel vriendelijk zeiden dat we niet iemand nodig hadden, hij bleef maar bij ons staan. Na hem min of meer genegeerd te hebben liep hij eindelijk weg. Daarna kwam de volgende met stro hoeden. Op dat moment hadden we beide een error, omdat we graag even wilden bedenken of we het de moeite waard vonden. Uiteindelijk zijn we weg gegaan, omdat we er helemaal klaar mee waren. 

Aangezien we nog geen middageten hadden gehad, besloten we naar een wat grotere supermarkt te gaan voor wat broodjes. Eerst reden we er voorbij, daarna misten we de parkeerplaats om vervolgens in een winkel vol visgeur te stappen. Er was een man met een hakmes bezig om die vissen tot moes te slaan. En de broodjes? Die waren nergens te bekennen. Toen we de boodschappen hadden verzameld, vroeg ik me af waar mijn telefoon was. Die lag nog als aas in de tuktuk, omdat we er beide niet aan gedacht hadden om die mee te nemen… Wat een middag! We hadden er genoeg van en besloten terug te gaan naar het guest house. Daar hebben we nog een spelletje gedaan en heeft Stefan nog even bij het zwembad gelegen. We hebben “spijt” dat we hierheen zijn gegaan, want het voelt toch als een verspilde dag. Het is natuurlijk dikke onzin, dat weten we ook wel en dit hoort er gewoon even bij. Morgen hopelijk nieuwe kansen!

* We kwamen erachter dat we een koude douche hebben. Vanmiddag vroeg een vrouw van het hotel of we naar het oude centrum gingen waarop we ja zeiden. Nu vroeg ze hoe het was. Misschien hebben we een klein leugentje om bestwil vertelt... We vonden het anders zo zielig dat het ons vreselijk leek en nu hebben we gezegd dat we morgen ochtend gaan. Zo zijn we niet opgevoed!