Dag 3: Hurulu Eco Park

Stefan is even aan het bellen met het thuisfront, dan kan ik mooi even het verhaal van vandaag schrijven. 

Vanmorgen om 10.30 uur werden we door een privé chauffeur opgehaald voor een jeep safari. Die hadden we via het hotel geregeld en hij gaf aan dat de ochtend een goed tijdstip was voor deze activiteit. Dan zouden er nog niet zoveel jeeps door het park rijden dus dat is natuurlijk erg fijn! Het ontbijt was wederom uitgebreid en stipt op de afgesproken tijd stond de jeep voor ons klaar. 

Het hobbelde als een malle! Gelukkig is alles in het hoofd weer waar het hoort, want anders was deze rit niet te doen geweest. Dan zaten we nog niet eens in het park! Dat beloofde nog wat. Hij stopte nog even in het laatste dorpje om te vragen of we nog drinken nodig hadden of nog geld moesten pinnen voor de entree van het park. We hadden alles al geregeld dus dat was niet meer nodig. Op naar de ingang! 

Omdat we een chauffeur voor ons alleen hadden wilde hij ook met alle liefde foto’s van ons maken. Gelukkig houden wij heel erg van gemaakte foto’s, maar prima. Ik zou graag willen zeggen dat ze mooi zijn gelukt, maar helaas… De eerste meters door het park waren we nog wat sceptisch over wat het zou worden. Hij wees af en toe een kameleon aan op de boom, maar daar kwamen we niet voor. Na een hobbelige weg met af en toe een blokkade kwamen daar de eerste twee olifanten in zicht. In totaal reden er maar drie jeeps door het park dus het was lekker rustig. De twee andere wagens stonden er al en gingen weg toen wij eraan kwamen. Het is zo mooi hoe die dieren daar lopen! Ze bewegen heel lomp en eten heel veel gras. Hoeveel zou ik even aan Stefan moeten vragen. Ik onthoud de feitjes nooit. Na een paar foto’s reden we weer door. 

Hier en daar kwamen we een paar olifanten tegen en uiteindelijk kwamen we een mega grote groep tegen. Onze chauffeur vroeg of we even op de stangen van het dak wilden zitten voor een foto. Die is nog best aardig gelukt! Toen we de groep verlieten staken er nog een paar met twee kleintjes over. In de andere jeep zat een gezin met een man, vrouw en kind. Die man dacht dat hij zijn roeping als parkranger had gemist! Die gebaarde naar de olifanten en dacht dat hij ze op die manier kon beinvloeden. Wat een vent! Je raakt niet uitgekeken. 

Tussendoor mochten we de benen even strekken bij een uitkijktoren. Als twee doorgewinterde berggeiten wandelden we de berg op en mochten daar even genieten van het uitzicht. Wat een groot, groen gebied. Na een paar foto’s waren we eigenlijk wel weer uitgekeken en konden we weer verder op safari. 

We reden langs een meertje en ineens doemde er weer een paar olifanten op. Ze stopten om uit het meer te drinken en de chauffeur benoemde dat dit heel uniek was. Wat een belevenis! Ik maakte een foto van een paar andere olifanten die lekker zaten te badderen in het water. Kleine baby olifanten verdwenen gewoon omdat het zo diep was. Ik maakte een foto en de chauffeur was van slag. Hij wilde graag een foto van mij maken terwijl ik een foto van de olifanten maakte. Hij zal wel denken! Daarna wilde hij er eentje maken met mijn eigen telefoon. We waren erg benieuwd naar het resultaat. Oordeel zelf maar. Na de fotosessie konden we weer verder.

Het beste/engste hadden we voor het laatst bewaard! Er stond een kudde olifanten in de bosjes die ook veel kleintjes bij zich hadden. Waarschijnlijk had onze chauffeur dit ook niet verwacht, want die trapte vol op het gaspedaal toen we erlangs gingen. We bleven wachten zodat we ze eens goed konden bekijken. Het goed kunnen bekijken werd erg letterlijk genomen. De grote dieren gingen om de kleintjes staan en het voelde al een beetje bedreigend. Het was ook nog aan mijn kant en ik ben niet de stoere van het stel als het op dieren aankomt. De grootste kwam steeds een stukje dichterbij en eigenlijk had ik alweer verder willen rijden. De chauffeur dacht er anders over en bleef lekker staan. Dat gezin met die boswachter man stond naast ons en staken hun armen uit de wagen. Lekker dom! Stefan had toevallig de GoPro aan en de olifant liep steeds verder op ons af. Elke keer gingen wij ook een stukje verder bij hem vandaan. Uiteindelijk was het geduld van het dier op, want hij liet duidelijk horen dat hij het zat was! Ik zat met een hartslag van heel hoog op mijn stoel dus heb het hele tafereel maar half bekeken. Ineens moest de auto heel hard verder. Ik zag ons alweer helemaal in de greppel belanden en opgegeten worden door een olifant. Stefan vond het allemaal fantastisch. Ik iets minder. Maar het was wel weer goed voor het verhaal en achteraf gezien toch ook wel weer heel vet! Na ongeveer vier uren kwamen we weer aan bij het hotel. 

Van alle spanning hadden we trek gekregen. De eerste smoothiebowl is een feit al moesten we er wel eventjes voor rijden. Daarna besloten we meteen maar te gaan tanken, omdat we morgen om 6.30 uur vertrekken voor een (korte) hike. Halverwege kwamen we erachter dat de rijbewijzen niet in de tas zaten en aangezien overal politie is hebben we die toch maar even opgehaald. Daarna was het tijd om lekker bij het zwembad te zitten, maar wat doemde daar op? Het was geen olifant, maar een pauw! Die had mij weer in het vizier. Wat een ellende die beesten overal. En Stefan maar lachen in dat zwembad. Stefan is verbrand en ik iets minder, karma. Maar… vandaag een tomaatje is morgen een chocolaatje zeiden we in koor. De plannen voor iets verder in de vakantie zijn iets gewijzigd. We hebben besloten om een ander natuurpark over te slaan, omdat het toch een beetje hetzelfde is als wat we vandaag hebben gedaan. Daarom gaan we nu voor anderhalve dag langer naar de zuidkust.

Iets later dan verwacht waren we klaar met eten. De bediening vroeg of wij een goed licht hadden om mee terug te lopen over de donkere weg. Hij liep met ons mee en dat vonden we beide een beetje apart. Hij liet al snel een filmpje zien van twee overstekende olifanten! Het achtervolgt ons gewoon... Dat was dus midden in het dorp en pas vier dagen geleden geweest. Hij vertelde dat die langs zijn huis waren gelopen en zo over waren gestoken. Toen we door hem voorbij dat punt waren gebracht mochten we zelf onze weg vervolgen. Dit keer hebben we iets sneller gelopen dan normaal, want helemaal gerust waren we niet. Daarnaast hoorden we dat ze rond 7.15 uur in de ochtend ook wel eens voorbij wandelen. Hopelijk komen we ze morgen niet tegen, maar die kans is best groot!