Dag 2: Negombo - Sigiriya

Wat was dit een fantastische dag. Oke, niet alle momenten. Maar goed ook, anders hadden onze lieve lezertjes geen verhaal vandaag. Komt ‘ie!

Stefan had als een roos geslapen. Ik iets minder, want onze buren besloten vannacht een (luide) praatgroep te beginnen. Twee kakelende meiden die de dag even door spraken. Dat is natuurlijk heel gezellig, maar niet om 1.00 uur ‘s nachts. Gelukkig viel ik daarna in slaap. 

De wekker stond op 8.00 uur, omdat we een Uber hadden gereserveerd voor anderhalf uur later. Die zou ons naar het verhuur bedrijf brengen. We waren erg benieuwd naar de hoeveelheid ontbijt, want dat was ons beloofd! De backpacks waren weer ingepakt en we konden naar het terras aan het water. Over de hoeveelheid hadden ze niet gelogen, want we kregen een grote borrelplank en een mega groot bord. Wat erop zat? Cake, pannenkoekjes, toast, yoghurt, dahl, aardappeltjes, vers fruit, nog twee pannenkoekjes, een toast met twee eieren en twee soorten beleg. Of ik nog iets ben vergeten? Vast en zeker, want het was zoveel. Als we niet tijd tekort hadden, was het ons vast gelukt om alles op te eten. Al betwijfel ik of het warme eten ons echt had gesmaakt op dat tijdstip. Er zaten twee Nederlandse stellen te keuvelen, maar gelukkig hoefden wij niet deel te nemen aan dat gesprek. Zo geen zin in… Er zwom ook nog een varaan langs in de rivier. Wat een groot beest is dat! Stefan besloot alvast naar beneden te gaan om uit te checken, zodat ik de laatste dingen nog even kon doen. De Uber kwam precies op dat moment aan dus de timing was weer perfect. Hij begon alweer te sjouwen met de backpacks voordat we de kans hadden om dat zelf te doen. Een fooi was dus wel verdiend. 

Het was net geen half uur rijden naar het verhuurbedrijf. Het laatste stukje moesten we lopen, want daar kon de taxi niet komen. Wat een drukte! Dit bedrijf huurt de tuktuks van de locals en zorgt goed voor de bevolking. Daarnaast is alles heel goed geregeld en hoef je om niks te denken. We hoeven er alleen maar voor te zorgen dat we weer heel aankomen na twee weken. Al vrij snel mochten we doorlopen naar een ruimte (met airco, heerlijk!) en kregen we een briefing. Alle do’s en dont’s werden uitgelegd zodat we daarvan op de hoogte waren. Hij had nog best een paar goede tips dus dat is altijd mooi meegenomen. Daarna werden we gekoppeld aan een medewerker die ons naar de tuktuk zou brengen en de rijles zou verzorgen. En toen kregen we het hoor!

Er stonden daar tientallen voertuigen te blinken in de zon. Daar stond onze rode rakker ook tussen. Die kreeg al vrij snel een naam. Hij deed mij denken aan Elmo, maar die naam vonden we stom. Het is Ellie geworden. Een beetje een oude vrouwen naam (sorry als ik iemand beledig) en die zijn meestal ook niet zo snel meer. De logica. Eerst kregen we een globale uitleg en na een kwartiertje was het tijd om de weg op te gaan. Stefan mocht het spits afbijten. Aanzetten, in z’n 1 en remmen. Dat werd steeds verder uitgebouwd. In z’n neutraal was nog best een ding en dit kregen we beide moeilijk voor elkaar. Verder spreekt het eigenlijk wel voor zich. Het schakelen moest even wennen aangezien dat met een hendeltje aan het stuur moet. Daarna was het tijd voor de vuurdoop: rijden op de drukke weg. Hij vroeg of we er klaar voor waren waarop ik heel duidelijk zei van niet! De bangerd. Hij zei dat het helemaal goed kwam en dat het makkelijker was dan wat we daarvoor hadden gedaan. Angst is go dus vooruit! Toen Stefan reed was het redelijk rustig op de weg. Na een paar U-bochten was ik aan de beurt. Het was alsof alle auto’s hadden gewacht, want het was me toch druk! Van schrik wist ik niet meer waar de rem zat, maar ik kon nog net stoppen. Er kwam zoveel op ons af. Na drie kwartier mochten we terug naar het bedrijf en konden de laatste dingen afgehandeld worden. Dit duurde helaas iets langer dan verwacht, maar om 12.45 uur konden we de wegen van Sri Lanka onveilig maken in Ellie! 

Het zou een rit van 180 kilometer worden en we verwachtten er ongeveer 4,5 uur over te doen. Na de eerste meters met Ellie zijn we nog even gestopt bij een supermarkt om wat eten en drinken te halen. Het mega dikke slot werd aan de backpacks vastgemaakt zodat het moeilijk te stelen is. Slaat nergens op, maar het is het idee. Daarna kon onze lange reis beginnen! 

Het eerste deel was vooral erg druk, maar eenmaal uit Negombo... Wat een pracht! Overal staan palmbomen en wat ons nog het meeste opvalt: de mensen. Wat zijn ze allemaal hartelijk. We hadden ergens gelezen dat de locals het bijzonder vinden dat toeristen met een tuktuk door het land gaan en ze daar erg blij mee zijn. Dat is te merken hoor! Ze toeteren en zwaaien, roepen vrolijk naar ons of geven een grote glimlach. Je kan niet anders dan daar heel blij van worden, het voelt zo gezellig. Hopelijk is dat overal zo, want dat bevalt ons wel. Misschien lachen ze ons wel uit hoor, maar dat maakt ons niks uit. Dat snap ik dan ook wel weer. Op een kleine versturing en daardoor een knuffel met de struiken na, had Stefan het voertuig helemaal onder controle. Alsof hij nooit anders had gedaan!

De eerste kennismaking met de politie hebben we ook gehad. Langs de weg stonden twee mannen die naar ons gebaarden dat we moesten stoppen. We begroetten ze vriendelijk en ze vroegen om ons rijbewijs. Dat was gelukkig allemaal geregeld door Tuktuk Rentals dus geen reden voor paniek. Ik gaf ze perongeluk allebei en die bekeken ze eens even met een glimlach. Na een paar minuten zeiden ze dat alles in orde was en we door mochten. Ze waren eigenlijk heel vriendelijk, terwijl we ook wel anders hadden gehoord. Het is misschien maar net hoe je er zelf mee om gaat of dat we net de goede mannen hebben getroffen. Ik hoop het eerste. 

De reis ging heel voorspoedig. Google Maps stuurde ons wel een beetje door de binnendoor weggetjes, maar dat vonden we wel leuk. Ook hier waren de mensen alleen maar aan het zwaaien, roepen en toeteren. We waren wat aan het kletsen en ineens hield de weg op. Ze waren met de brug bezig, maar een andere weg was er niet. Daarnaast stond dit nergens aangegeven, ook niet in Maps. Dit konden we niet gebruiken, want de aankomsttijd werd daardoor nog later. Het doel was om voor het donker op locatie te zijn, alleen wisten we niet zeker of dit nu ging lukken. Omdraaien en creatief rijden dan maar. Uiteindelijk kregen we een andere route en konden we de reis vervolgen. 

Ondertussen ging het schemeren en waren we al 5 uren aan het rijden. Het zat best lekker en de tijd was ook niet waar ik me zorgden om maakte. Waar ik wel van in de stress schoot waren twee dingen: het benzine peil en de ondergaande zon. De benzinemeter werkt niet en ze hadden ons gezegd iederen 100 kilometer te tanken. Stefan vond dit niet zo nodig, maar ik heb daar dan toch minder vertrouwen in. Daarnaast gingen de eerste lichten van de auto’s al aan. De eerste dag meteen in het donker rijden stond me niet zo aan. Dat hadden ze ook min of meer afgeraden in verband met slecht verlichte wegen. Stefan riep nog vrolijk dat er apen naast de weg zaten waarop ik chagrijnig antwoordde dat ik daar niet van kon genieten. Gelukkig kwamen we precies toen het donker werd aan in het hotel en die stelt niet teleur! De eerste dag hebben we 5,5 uur plus de rijles gereden. Genoeg voor vandaag dus.

Ons huisje zit aan het water en in een natuurgebied. We hebben het alleen nog maar in het donker gezien dus we zijn erg benieuwd hoe het in het daglicht is. De kamer is mega groot en blijkbaar hebben we ook een bad en keukentje. Daarnaast zou je in de douche kunnen wonen, want het is mega. Hier slapen we twee nachten dus dat moet goedkomen. We zijn meteen maar gaan eten, want anders zouden we helemaal inkakken. Op loopafstand bevond zich een klein restaurantje en daarna konden we eindelijk douchen. De hele dag zit je in de uitlaatgassen en overal worden vuurtjes met (plastic)afval gemaakt. Niet heel lekker dus. Morgen gaan we een jeepsafari maken om hopelijk olifanten te spotten en in de middag hebben we niks. Lekker zwemmen en hangen, ook belangrijk. Het is tenslotte vakantie!