Dag 1 - deel 1: Amsterdam - Colombo

Hou je vast, want dit wordt een lang verhaal! De hele reis ging boven verwachting vlot, maar de avond maakte alle “gemiste” spanning weer goed. Het eerste deel had ik vanmorgen al getypt, totdat ik geen inspiratie meer had. Maar nu… de inspiratie houdt niet meer op! Ik denk dat ik deze dag maar in twee delen upload.

Na een plons in het zwembad om even lekker af te koelen ben ik fit genoeg om het eerste verhaal te schrijven. En dat fit zijn… dat heeft even op zich laten wachten. 

Anderhalve week geleden sloeg er een virus op mijn evenwichtsorgaan en ik ben lang niet zo ziek geweest. Na een ritje huisarts en ‘s avonds overgevend voor de spoedeisende hulp bleek dat het, met medicatie tegen het overgeven, toch echt vanzelf over moest gaan. Ik liep alsof ik drie flessen wijn achterover had getikt. De reis annuleren was zeker een optie, want van het idee om op die manier in een tuktuk te moeten zitten werden we beide niet blij. Gelukkig had ik, op een ‘’vreemd’’ gevoel in mijn voorhoofd na, bijna nergens meer last van. We waagden de gok er maar op en dat heeft tot nu toe goed uitgepakt!

Omdat het zo onzeker bleef of we daadwerkelijk zouden gaan, hebben we gewacht met inpakken tot het laatste moment. Dat is natuurlijk niks voor mij! In Costa Rica stonden de tassen op knappen en dat wilden we deze keer voorkomen. Het moest uiteindelijk natuurlijk allemaal in die tuktuk passen. De missie van niet te vol inpakken was geslaagd en Stefan had zelfs ruimte over. Na een kleine vertraging stapten we in de auto richting Schiphol. De zenuwen voor het vliegen sloegen toe, want hoe zou het gaan? Zou mijn hoofd ontploffen, de wereld weer op z’n kop staan of bleef alles hoe het hoorde. 

Het was heerlijk rustig tijdens het inchecken. Stefan zijn backpack was op de een of andere manier odd sized. Dat was bij de vorige reizen niet het geval, maar prima meid. Samen wogen de tassen rond de 30 kilo dus dat hadden we keurig gedaan. We leren het nog wel eens! Nadat we die vreemde tas af hadden geleverd konden we vertrekken naar de douane. 

Ook daar kwam Stefan er niet zonder controle vanaf. De tablet was de boosdoener en werd gecontroleerd op drugs. Toen Stefan vroeg of hij de tas mee mocht nemen gaf de medewerkster lachend aan dat hij het anders wel had gehoord. Nu was ik eigenlijk wel benieuwd wat ze dan had gedaan. Gillen? Binnen een kwartiertje waren we er doorheen. Het is inmiddels ook gesneden koek voor ons. Nog geen jaar terug (voor mij zelfs een half jaar) hadden we dit hele riedeltje nog gedaan. 

Er hoefde nog maar twee uren rondgedwaald te worden. Het vliegtuig stond al klaar en de spanning liep steeds hoger op. Wat een verrassing zeg! Ik blijf altijd zo rustig. Mijn voorhoofdsholte stond op knappen, maar met de duizeligheid/misselijkheid/oren ging het goed. Ik hield mezelf gewoon voor dat het helemaal goed zou komen, want dat schijnt te werken. Na de foto voor vertrek (inmiddels vaste prik) was het tijd om te boarden. We konden meteen doorlopen en binnen een mum van tijd waren we klaar om op te stijgen. Neusspray, kotszak, snoepjes en zakdoekjes in de aanslag! Dit kwam helemaal goed. 

Ondertussen was ik liters vocht verloren door de zweet handjes, maar het ging perfect! De hele vlucht kwamen ze langs met drinken en eten. Dit was bij United toen we naar Canada vlogen wel anders, dus we waren blij! Op de helft hebben we flinke turbulentie gehad dus dat was het enige wat niet helemaal meezat. 

We hadden een tussenlanding op Doha. Bij de douane werden we de ene kant van de ruimte naar de andere gestuurd. Echt duidelijk was het niet. Ook hier werd Stefan er weer tussenuit gehaald. Ondertussen had ik sjans met een man die mijn tas in de bak deed. Hij had aan niemand gevraagd hoe het ging, maar van mij wilde hij nog net niet mijn pincode weten. Lieve lachjes en alles inclusief. Zal wel van mijn blonde haar komen. Het heeft geholpen, want ik kon zo doorlopen.

Wat een luxe! Je kon er bijna van de grond eten en wat een dure winkels. Hadden we hier onze trouwringen maar uitgezocht. Het was smoor druk bij de gouden juwelen. Ik denk dat we ons budget dan ook wat hadden moeten verhogen. We liepen hand in hand door de luchthaven en gaven elkaar een keer een kus. “Mag dit eigenlijk wel?” riepen we in koor. Later bleek dat het op straat niet de bedoeling is. De gate was beneden en we besloten we er vast naartoe te gaan. De enige manier om weer terug naar boven te gaan was met de lift. Ik denk het niet! Dan blijven we wel beneden. Eigenlijk ging de tijd hier ook heel erg snel.

Toen we mochten boarden, was er naast onze gate ook van alles aan de hand. Er ging een vlucht naar Salade (Salala was het geloof ik, maar Salade was beter te onthouden), alleen misten er een paar personen. De medewerkster was niet erg consequent, want ze riep een paar keer achter elkaar LAST CALL! Moet ze eens met kinderen proberen, die zouden finaal over haar heen lopen. Ergens tussendoor struikelde er ook nog eens een mevrouw achter ons. Het was een klap, mijn hemel. Gelukkig was het op vloerbedekking en die was dus lekker schoon. Poetsen kunnen ze daar wel! De gevallen mevrouw was gelukkig in orde. 

We hadden een gelukje, want we hadden weer een groot vliegtuig! We verwachtten een kleintje dus dit was een meevaller. Nog 4,5 uur te gaan. Slapen lukte maar eventjes helaas. Aan het einde van de vlucht kreeg ik (spoiler alert: het is goor) een dikke loopneus. Ineens was de druk van m’n voorhoofd en had ik nergens meer last van. Was dit dan de boosdoener anderhalve week lang?! Had dat niet even eerder gekund…

Toen begon het circus. We liepen uit het vliegtuig en wat er toen plaatsvond, we weten het nog steeds niet. Het voelde alsof er een uitdrijving van een geest aan de gang was. Die man was aan het hoesten! We werden er bang van. Hij liep rustig door dus het zal wel bij hem horen. Het klonk ergens ook een beetje als een pad. Snel door naar de immigratie! Toen we aan de beurt waren, hield de douanier een briefje omhoog. Of we dat wel in hadden gevuld. Nee, natuurlijk niet want het stond nergens. Weer uit de rij dus! Er stond iets op, wat we niet begrepen. Stefan vroeg het na bij de informatiebalie en die man lachte hem gewoon uit. Lever maar gewoon in zei hij. Het is dus allemaal een beetje overdreven volgens ons… 

De bagage kwam bijna meteen op de band en het geld wisselen ging na een paar balies gehad te hebben ook goed. We hadden geen contant geld bij ons dus moest het eigenlijk bij een automaat. Het mannetje van de transfer stond al op ons te wachten met een bordje. Het was ook wel eens leuk om bij licht aan te komen, want dat hebben we eigenlijk nog nooit gehad. Buiten kwam de klap, want het was heel erg warm. We maakten meteen kennis met de lokale bevolking, want wat zijn ze allemaal lief! Alles wordt voor je gedaan en je mag zelf eigenlijk niks tillen. Dat zijn we echt niet gewend. Onze taxichauffeur kletste er lekker op los en legde alvast een paar dingen over het rijden en de regels uit. Blijkbaar kun je de politie omkopen als je aan wordt gehouden. Dan krijg je geen boete en wordt je rijbewijs niet afgenomen. Altijd goed om te weten! Ook de tuktuk regels heeft hij als een beetje verteld dus daar zijn we ook deels van op de hoogte.

Dit was alleen nog maar onze reis. Alles wat in Negombo is gebeurd komt in deel 2!