Dag 40: “Mijn luchtballon, vliegt naar de zon…”

Ik (Jamie) moest vandaag steeds denken aan dat liedje van Thomas Berge over de luchtballon. Volgens mij hadden Stephan en Charlotte dat liedje op cd als ik me dat goed herinner, haha. 

5.00u, GOEDEMORGEN! Wat een tijd maar we moesten we wat voor over hebben. Vandaag gingen we in een bakje hangen aan een ballon. Gekkenwerk. Jamie vond dit mogelijk nog spannender dan uit een vliegtuig of van een platform springen, terwijl dit veel rustiger ging. Na een belletje of het weer goed was om de ballonvaart door te laten gaan (wat het geval was) zijn we in onze kleren gesprongen en richting het busstation gegaan 10 minuten verderop. Daar werden we opgehaald door de shuttle. Keurig op tijd kwam de shuttle. Daar stapte een iets oudere versie van Channing Tatum uit. Alles was in orde en we mochten mee. Onderweg moesten we nog twee gestrande mensen oppikken want die konden blijkbaar niet goed lezen. In de mail stond toch duidelijk waar je werd opgehaald. In de verte zagen we de luchtballon al staan, verlicht door de vlam die erin werd gespuwd. Wat een gaaf gezicht! 

Als eerste kregen we het standaard praatje en moesten we alweer die weegschaal op. Dit keer werd je hand niet bekrast met je gewicht. Met doorweekte schoenen van het vochtige gras keken we toe hoe de ballon van ons zich vulde met lucht en opsteeg. In de bak hoorden 24 mensen in vier delen te passen, maar gelukkig stonden wij met z’n 4’en in plaats van 6’en in een deel. Hier moesten ook echt niet meer mensen bij want dan waren we net sardientjes in een blik. Na flink wat hitte in de ballon te hebben gepompt, ging het bakje van de grond.

Ze beloofden dat het eenmaal in de lucht wat warmer zou worden. Dit was een leugen want het was ijskoud! Het mooie uitzicht en de hitte van de vlam deden ons dat wel weer vergeten. Dat alleen die mega ballon je tilde was een heel vreemd idee. Het uitzicht was fenomenaal! We zagen de zon opkomen, we vlogen tussen de bergen en wat wolkenvelden. We stegen naar 6000 ft. Na een tijdje in de lucht te hebben gezweefd, maakte Ben (de ballonvaarder) zich klaar om met het gevaarte te gaan landen. De eerste poging mislukte want we belandden midden in de bosjes. Vervolgens vlogen we naar een ander veld. Dit lukte ook niet omdat we nog teveel snelheid hadden. De derde poging zou midden op een golfveld zijn. Ook niet! Uiteindelijk kwam daar een perfect gemaaid veld in beeld verschijnen. Ook dit was van een golfclub. We moesten ons stevig vasthouden aan de touwen in het bakje en licht door de knieën gaan. We konden landen! Dit ging soepel en we bleven rechtop. Helaas liep het met het gras iets minder goed af. Grote stukken gras lagen overal verspreid. De medewerkers pakten dit en stampten het weer keurig in de grond. Channing Tatum zou later wel met de eigenaar praten want dat was zijn buurman. 

Inpakken en wegwezen. We moesten helpen met het opvouwen van de ballon. Dit was zo makkelijk nog niet aangezien sommige mensen geen idee hadden wat ze aan het doen waren. Van tevoren was gezegd dat we niet op de ballon mochten lopen. Misschien zaten de oren van die mensen nog dicht van de vlucht, want ze stonden pal met hun platvoeten op de stof. Toen dit klusje geklaard was moesten we in een lange rij staan zodat we de stof op konden pakken en het in de tas konden doen. Ook dit ging niet bij iedereen even soepel. Voor Jamie stond een vrouw die het gewicht amper kon tillen. Jamie zat bijna bij haar op de rug want ze liep voor geen meter door. Stefan assisteerde bij de tas en op de graspollen na, was er niks meer te zien. Nu was het moment aangebroken waarvan we warm zouden worden: champagne ontbijt! 

Al rillend van de kou kregen we een glas aangereikt. Hij benoemde nog even dat we dit nodig hadden om warm te worden en we konden het hier niet meer dan mee eens mee zijn. Fruit, chocoladebroodjes en andere etenswaren waren uitgestald op de tafel midden in een veld. Zonnetje erbij en compleet was het plaatje. We zagen in het fotoboek dat je in het verleden ook kon bungyjumpen vanuit de luchtballon. Toen we dit navroegen zei hij dat ze dat niet meer deden. Toch jammer! Na een tweede glas champagne op bijna nuchtere maag gingen we weer het busje in. Terug naar de auto. 

Eenmaal aangekomen de natte schoenen uitgeschopt en richting Te Anau gereden op ongeveer twee uren afstand. We merkten nu toch wel dat we vroeg waren opgestaan want de oogjes werden steeds kleiner. We koppelden de tent aan de auto, gingen even liggen en vertrokken waren we. Toen we wakker werden konden we alweer eten. De burritos maakten ons direct weer wakker want wat waren ze pittig! Het kruidenpakketje wat we hadden gekocht deed z’n werk in ieder geval. Morgen hebben we een rust dagje. We doen alleen een klein stukje van de Kepler Track en daarna gaan we naar de volgende camping. Zondag gaan we kajakken en varen door Milford Sound.