Dag 55 en 56: Vaarwel perfect leventje

Het is echt niet normaal dat we ondertussen alweer bijna drie weken thuis zijn. Zo bizar. Ondertussen zijn we ook zo weer het dagelijkse leven ingerold van werken, sporten en alles wat erbij komt. Eerlijk gezegd missen we het nog elke dag. Het leven wat we daar hadden was eigenlijk waar we altijd van hadden gedroomd. De vrijheid, gaan en staan waar we wilden, geen stres en van niks of niemand afhankelijk. Tel daarbij op dat Nederland zo gehaast en geroutineerd is dat we het liefste vandaag nog in het vliegtuig stappen om terug te gaan. Dan nemen we Nicky alleen wel mee. We hebben zelfs nog nagedacht over het verhuizen naar Nieuw Zeeland voor een jaar ofzo, maar we willen meer van de wereld zien. Misschien iets voor (veel) later als we er dan nog zo over denken. 

Wat trouwens ook bizar is, is dat we op de dag van de aanslag in Christchurch precies twee weken geleden daar nog waren. Toen we daar liepen benoemden we nog naar elkaar dat het er niet veilig voelde. Waar we dat op baseerden, geen idee, maar iets voelde niet goed. We dachten dat het misschien kwam door het verval door de aardbeving. Misschien voelden we het onbewust al aan, heel raar! Blij dat we toen al thuis waren, anders hadden we misschien ook niet zo rustig in het vliegtuig gezeten. 

Door de jetlag de eerste dagen/week en daarna beide weer vol aan de bak zijn geweest is het laatste verhaal er een beetje bij gebleven. Dus bij deze worden jullie nog één keer getrakteerd op een verhaal. We hebben trouwens heel veel reacties gehad over de verhalen. We waren zo verbaasd, want we hadden niet verwacht dat zoveel mensen onze reis zo interessant vonden en leuk om te volgen. Nog 15 maanden, dan kunnen jullie weer va verhalen meereizen met ons als alles gaat zoals we willen! Canada, fingers crossed. 

De dag van vertrek werden we wakker in ons hotel. Een perfecte nacht want we lagen eindelijk niet meer schouder aan schouder en onze voeten pasten weer in het bed. Ook een normaal kussen maakte dat we eindelijk weer zonder nekklachten wakker konden worden. Het ontbijt was perfect geregeld. We hebben niet enorm veel gegeten omdat we best opzagen tegen de lange terugreis en het weer weg moeten. Met de nadruk op moeten, want we voelden de druk van Nederland alweer op één of anderen manier. Aan een grote tafel met twee stellen van middelbare leeftijd hebben we nog wat reisverhalen uitgewisseld. Was best leuk maar sociaal contact hadden we ook weer niet grote behoefte aan. Het bleek dat we met één van de stellen, ook uit Nederland, weer terug zouden reizen. De hoteleigenaar had een taxi geregeld en we konden makkelijk met z'n vieren tegelijk die kant op. Konden we de kosten ook mooi delen, want we blijven gierige Nederlanders. De taxirit verliep soepel, inchecken ging snel en het wachten tot boarden duurde ook niet lang. We zaten aan het gangpad in het vliegtuig dus niks aan de hand. Dit keer konden de cankles misschien voorkomen worden! Voor ons zat een man die Jamie niet echt vertrouwde... Hij hield 9 uren lang zijn jas aan, had een tasje om die hij niet onbewaakt achter liet en hij keek de hele tijd zenuwachtig onder de stoel voor hem. Alsof hij checkte dat iets er nog lag. Direct achterdochtig natuurlijk, maar als het vliegtuig zou ontploffen dan maar aan het einde van de reis. Dan hadden we alles toch al gehad en gingen we gelukkig dood. Koptelefoon op en maar in de films duiken. "A star is born" stond erop dus Jamie was sowieso al blij. Stefan dook in "Kill Bill" dus we kwamen de reis wel door. Eten, films kijken, af en toe wat turbulentie maar we kwamen al vrij snel aan in Singapore. Daar begon het lange wachten.

In Singapore hadden we een zes uur durende tussenstop. Stefan was he-le-maal kapot en bijna niet aanspreekbaar. Jamie had alle energie uit hem gehaald want die liep te stuiteren door de terminals. Toen we uit het vliegtuig kwamen, stonden daar mensen van het vliegveld. Welke vlucht we hadden en of we in Singapore bleven of verder gingen. Beide wisten we niet goed wat we moesten zeggen maar uiteindelijk bleek dat ze ons de goede kant op wees. Best aardig. We stapten in de automatische trein die tussen de terminals reist. Het was alsof je in een futuristische film zat, want alles was volledig automatisch. Op Schiphol loop je gewoon, maar dit was best een eind. In Nederland was iedereen nog wakker dus belden we beide ons thuisfront om de tijd te doden. Na een tijd bellen, lezen en wat lopen ging de tijd hier ook best wel snel. We konden boarden en beginnen aan de 13 uur durende vlucht. Het was druk in het luchtruim waardoor we een ander weg moesten nemen. De turbulentie was aan! Het vliegtuig bewoog alle kanten op op bepaalde momenten en ook deze vlucht hebben we amper geslapen. Na een stuk of zeven films heb je dat ook wel gehad en weet je niet meer zo goed wat je nog moet doen. Naar huis wil je dan want met vliegen waren we helemaal klaar. Na dik 13 uren zette de piloot de landing in en iets eerder dan 7.00u waren we weer in Nederland. Dat was een heel gek idee. Tegen de mensen spraken we zelfs nog Engels omdat je dat zo gewend bent. Dan realiseer je je ineens dat je in Nederland bent en voel je je een beetje onnozel. We wilden ons nog een beetje opfrissen en toen konden we door naar de bagageband. Toen we daarheen liepen zagen we ineens een groot, wit doek met tekst. DAT WAS VOOR ONS! Alsof we jaren weg waren geweest dus het was zo grappig. Het was ook zo leuk om te weten dat iedereen weer blij was dat we er weer waren. Het glas was dik dus praten wilde niet, maar lang leve de spraakopname functie van Whatsapp. Bij de bagageband merkte je direct weer de gehaaste Nederlanders. Zo irritant! Een paar stellen die helemaal panisch bij de band stonden, bang dat ze hun koffer zouden missen. Kort pittige geblondeerde kapsels en ze hoorden meer thuis bij de bagageband van Turkije, net terug uit een all in hotel. Maar goed, we oordelen niet... We hadden vrij vlot onze backpacks en we konden naar de familie! Zo apart was het weer maar heel fijn om ze weer te zien. Zelfs Mike was mee, die normaal zijn bed ook erg fijn vind en nu ook nog eens vroeg zijn bed uit moest. Papa, mama, opa, oma, ze waren er allemaal. We hebben nog even bij een koffietentje gezeten om verhalen uit te wisselen en opa en oma gingen met de Flixbus weer terug. Toen we bij de auto waren, werden we direct weer aan Nieuw Zeeland herinnerd. Er stond daar dezelfde auto als onze Pumpkin! Wat was dat een stom moment, want nu wilden we eigenlijk direct weer terug.

Na een uur rijden reden we onze straat weer aan. Het voelde heel onwerkelijk omdat we er al zo lang niet waren geweest. Toen we het hoekje omreden, zagen we de rode Starlet helemaal versierd met ballonnen en slingers. We gaven de ouders al de schuld maar het bleek dat Moniek, Manon en Aniek bezig waren geweest. Wat een welkom! Zo enorm lief. Toen we in ons huis stapten voelde het niet als ons huis. Er stonden overal kadootjes van familie. Ineens hadden we weer de ruimte, een vaatwasser, wasmachine en vooral een bank om op te zitten.  Al die luxe, alsof het niet van ons was. Moet je nagaan hoe het zou zijn als we nog langer weg waren geweest. We hebben de tassen gedumpt en zijn eerst maar gaan wennen aan het huis. We zouden de tassen pas de volgende dag uitpakken en kleding wassen, maar we konden het niet laten. Direct maar doen want dan is het maar klaar. Even later draaide de wasmachine alweer en maakten we een boodschappenlijstje. Stefan zijn ouders kwamen ook nog even langs om onze verhalen te horen en ons wakker te houden.Nicky konden we nog niet ophalen want opa en oma waren nog niet thuis. We konden niet wachten. We wilden niet in slaap vallen in verband met een verstoord ritme, dus zijn we zoveel mogelijk bezig geweest. Toen was het moment om Nicky te halen. Hij leek ons nog wel wat te herkennen en eenmaal thuis was hij na een dag alweer gewend. We waren beide nog een aantal dagen vrij maar die hebben we vooral gebruikt om bij te komen en een ritme te vinden. We zijn er echt wel een dikke week vanaf geweest. In de ochtend vroeg wakker en 's avonds vroeg slapen, hoewel we dat wel probeerden te rekken. Maar we zijn er weer, nog steeds niet fan van het Nederlandse leven. 

Dit was dan toch echt het laatste verhaal. Bedankt voor de leuke reacties en we hebben de tijd van ons leven gehad!