Dag 37: Isthmus Peak Track ellende.  

We werden wakker van de regen tikkend op de auto. We zouden rond 7.30u vertrekken om rond 8.00u te beginnen aan de track. Er stond 3 tot 4 uur voor tot de top dus we wilden wel de tijd hebben. Het weer gunde ons een uur langer in bed, want pas vanaf 9.00u zou het mooier weer worden. We reden de track drie keer voorbij omdat we het niet konden vinden. Vol goede moed begonnen we.  

Voor ons liep een Nederlandse jongen bepakt en bezakt. Die had de wandelstokken in de aanslag dus we hoopten maar dat wij het zonder ook maar enige voorbereiding konden lopen. De eerste 20 minuten waren best plat en makkelijk te lopen. Na deze 20 minuten begon de ellende. 3. Uren. Lang. Stijgen. Elke keer als we dachten aan de top te zijn, zagen we het looppad in de verte weer verdwijnen. Zweet overal, zwaar ademend en Jamie was er helemaal klaar mee. Als het aan Jamie had gelegen waren we bij de eerste helling alweer terug gegaan. Het idee dat we nog dik 2.5uur moesten zwoegen, nee bedankt! Stefan was de held in dit verhaal want die was maar aan het aanmoedigen en zeggen dat we door moesten zetten. Het was ook zonde als we weer terug zouden gaan want dan was al de moeite die we al hadden gedaan voor niks geweest. Daar had hij ook helemaal gelijk in dus verstand op 0 en gaan. Onderweg hebben we vaak korte pauzes gehouden en stelden we steeds een doel tot waar we zouden lopen. Zo was het beter vol te houden maar nog steeds verschrikkelijk. Het leek wel alsof de benen verstijfden want je kreeg het ene been bijna niet meer voor de ander. Op een bepaald moment kwamen we een Nederlands meisje tegen. We spraken eerst Engels, totdat Jamie iets tegen Stefan zei. “O, jullie zijn Nederlands” dus toen ging het wat makkelijker. Ze zei dat er best nog veel valse toppen waren en dat we er nog niet waren. Het zou ongeveer nog iets meer dan een half uur duren. Dat klinkt kort, maar als je al zo’n zware tocht hebt gehad voelt dat als een dag. We gingen maar weer door. Even later kwamen we een jongen tegen die ons iets meer vertrouwen gaf. Hij zei dat we er nu echt bijna waren. Toen hebben we echt even doorgezet en kwam de eindpaal eindelijk in zicht! Op dat moment wil je er wel heen rennen want dan ben je ervan af. Meer dood dan levend bereikten we de top. Dat was alles zo waard! Je stond tussen Lake Wanaka en Lake Hawea in. Het was kraakhelder en geweldig weer dus we konden zo ver kijken. Dan ben je de heen weg ook alweer bijna vergeten. De zere speren herinneren je er alleen nog aan. Maar dan moet je nog terug… We hadden op de top twee Nederlandse zusjes, Judith en Suzanne, uit Alphen aan de Rijn ontmoet. Die dachten er net zo over als wij dus dat klikte wel. We zijn met z’n 4’en naar beneden gelopen. Eigenlijk hebben  we de  hele tijd gepraat (en gezeurd) dus de weg naar beneden ging vrij snel. We wilden de vlag wel uithangen toen we bij de auto aankwamen. Ze vroegen op welke camping we gingen staan en we hadden besloten op dezelfde als gister te gaan staan. Dan hoefden we na deze track namelijk niet te koken! Zij gingen ook naar die camping toe.  

Na een pizza voor Stefan, een beef burger voor Jamie en heerlijk smakende biertjes hebben we nog een was gedraaid en kwamen we de zusjes weer tegen. Die waggelden net als Jamie en hebben we nog een tijdje met ze gesproken. Zij vertrekken morgen naar het noorden en wij dalen verder af naar Queenstown. Morgen gaan we in de jetboat en de dag erna in de Nevis Swing! Lekker romantisch op Valentijnsdag. We hebben ook een aanvraag ingediend voor een ballonvaart boven Queenstown de 15e dus we hopen dat daar nog genoeg plek voor is.