Dag 43: Troosteloos Invercargill

De vorige keer zeiden we dat we alleen Invercargill op de planning hadden. Ergens hoopten we dat dit de topper van de dag zou zijn en we meer niet nodig zouden hebben. Was dat even een teleurstelling! Toen we het stadje inreden vroegen we ons af of we wel goed zaten. Overal waren ze met de weg bezig, panden stonden leeg (het leek Harlingen wat dat betreft wel) en het was één en al grijs en onsamenhangend. Lompe betonnen gebouwen afgewisseld met oudere en nettere bouwsels. We besloten de auto maar ergens voor een korte tijd neer te zetten om zo de stad wat te verkennen. De i-site leek ons de eerste stap in de goede richting. 

We gingen overal heen behalve in de goede richting… In het boekje stond dat Invercargill wat weg had van Schotland. Als Schotland er zo uitziet, dan blijven wij liever in Nederland. De plek van de i-site zou volgens Google Maps in het museum zijn. Toen we een paar minuten liepen zagen we in de verte een grote piramide. Dit leek ons wel een gebouw voor het museum. Dit klopte inderdaad. Het enige probleem was dat het museum permanent gesloten was. We vonden het er al zo uitgestorven uitzien. Wat dat betrof paste dat wel goed bij deze stad. We deden nog een poging tot een rondje in het park, dit was wel mooi en verzorgd, maar na een W.C. met automatische deuren die het niet goed deden waren we er al snel klaar mee. De camera leek er ook genoeg van te hebben, want die was ermee gestopt. Waarschijnlijk had deze ook een “Glacial Facial” gekregen in Milford Sound. Alleen werd de camera er niet tien jaar nieuwer van zoals beloofd werd, maar tien jaar ouder en nat. Gelukkig kwamen we een fotografie winkel tegen. De medewerker deed ‘m een paar keer aan en uit, accu eruit, lens eraf en toen deed hij het gelukkig weer. Dit hadden we zelf ook al geprobeerd maar deze meneer had misschien magische handen. Hij adviseerde ons om de camera een dag in een zak rijst te leggen (iets waar Jamie maar al te bekend mee is door het verleden #mobielindewclatenvallen) en dat hij het dan wel zou redden. We hadden geluk gehad zei hij. Zo gezegd, zo gedaan en hij doet het weer. Anders waren we papa A.K.A kleine Corrie ook nog een camera verschuldigd. 

Eenmaal bij de auto wilden we toch nog opzoek gaan naar de i-site. De navigatie stuurde ons weer naar het troosteloze gebouw. Toen zagen we daar een papiertje hangen met de huidige locatie. En waar was dit? Juist, waar we net weg kwamen en de auto zo ongeveer geparkeerd hadden. We gingen dus terug. Na een waarschuwing over de parkeerwachter van een oude, aardige mevrouw kwamen we gelukkig bij de i-site. We hebben wat folders meegenomen, hebben wat gegeten en zijn toen richting de camping gegaan. Dit keer op een groot, ruimtelijk grasveld EN met warme douche. Zelfs onze conditie konden we nog een oppepper geven, want achter het toiletgebouwtje was een tennisbaan met gratis leenrackets en ballen. Stefan bleek het nog niet te zijn verleerd na jaren geleden met oma Alie te hebben getennist en Jamie bleek een natuurtalent. Op de iets te harde slagen na dan. 

We kwamen echter nog wel voor een onaangename verassing te staan. De dames douche met wasbak was bezet, dus besloot Jamie Stefan te volgen naar de heren badkamer. Stefan stond al in de douche toen Jamie begon te gillen. Daar lag, met ingewanden eruit, een platte muis! We checkten nog even of Stefan er niet in was gaan staan en de zolen darmvrij waren. Snel omdraaien en we poetsten onze tanden maar bij de auto.