Dag 29: Varen tussen een walvis en 200 dolfijnen in Kaikoura.

De buren naast ons waren al vroeg in het gareel. Toen wij wakker werden was alles opgeruimd en was er van hun niks meer te bekennen. Wij hebben er ook niet lang gezeten want er waren kleine mugjes in overvloed. We moesten ons vandaag tot 15.00u vermaken en Kaikoura is leuk, maar veel te bieden heeft het stadje niet. 

Pumpkin leidde ons door het stadje. Omdat de tour gister niet door was gegaan, wilden we eigenlijk eerst vragen of het deze keer wel door ging. Mocht het wel weer afgelast zijn dan konden we onze weg vervolgen. Toen we het halletje inliepen zagen we allemaal mensen in de rij staan voor een eerder tijdstip. Hier maakten we uit op dat we deze keer wel deel konden nemen aan het spektakel. De zee was dit keer ook rustiger. 

We belandden bij het kiezelstrand voor het verzamelpunt van de tour. De golven aan het oppervlak waren vrij heftig. Wat zagen we daar nou? Een aangespoelde walvis? Nee nee, het was een eigenwijze mevrouw die toch wilde proberen om te zwemmen. Dit heeft ze geweten want na een paar stappen werd ze al omgesmeten door de woeste golven. Al kruipend kwam ze uit het water. Eigen schuld. Na wat gegooi met de steentjes en poging tot jongeleren, zijn we naar de winkel gegaan. We moesten toch iets met onze tijd doen. Vervolgens langs de i-site, maar helaas. Het internet had zijn kuurtjes dus dit schoot niks op. 

Stefan kwam op het idee om nog even bij de gewonde zeehond te kijken voor ons eigen rust. We hoopten dat hij nu dood was of weer weggespoeld was de zee in. Spanning alom want dat beeld van gister wilden we niet weer aanschouwen. Gelukkig was hij verdwenen en we hopen maar dat het snel is gegaan... 

Ondertussen was het moment daar, 14.30u leek ons een mooie tijd om te melden voor de tour. De mevrouw van de balie vond dit een iets minder mooie tijd. Tegen het boze aan zei ze: You guys are really, REALLY, early. Nou sorry, dan gaan we maar weer. Stoel van de auto naar achter en daar nog maar een half uurtje doden. Na twee verkleedpartijen van Jamie, want ja moet je een lange of korte broek aan, zijn we om stipt 15.00u naar de balie gegaan. Dit keer hielp de aardige mevrouw van gister ons weer. Ze waarschuwde voor zeeziekte omdat het risico daarop vandaag heel groot zou zijn. Toen we vroegen of je ook zeeziek wordt als je dat normaal nooit bent, zei ze dat voor alles een eerste keer is... Dit gaf veel vertrouwen. Bij het winkeltje kon je iets kopen tegen eventuele zeeziekte. De mevrouw zei heel eerlijk dat je niet persé de medicijnen hoeft te kopen als je er normaal ook geen last van had. Een paar snoepjes om op te zuigen was genoeg om het misselijke gevoel te doen verdwijnen. Voor een klein bedragje hebben we die dus maar aangeschaft. Het veiligheidsfilmpje begon en daarna mochten we de bus in. Op naar de boot! 

Het was een klein bootje waar je beneden het gevoel van een vliegtuig kreeg. Twee rijen stoelen. We gingen de zee op. De meneer in de boot had zijn lol(zwem)broek aan, want die zei dat we onze gordels om moesten doen. Driftig zoekend naar de gordels zei hij dat die er helemaal niet waren. Even later schreeuwde hij ineens; "on the right hand side you can see a whale!.. (waarop iedereen naar die kant keek) .. whatching boat." Hier was dus geen walvis maar een collega in een vergelijkbare boot te zien. Hij had er zelf de grootste lol om. Prima! Hij was nog wel gezellig ook. Wat iets minder gezellig voelde was Jamie haar buik. Het waren golven van twee meter waar je tegenop moesten varen. Dit ongeveer een half uur lang. Soms beukte de boeg van het 18 meter lange ship het water zodanig op dat het wel een waterval leek langs het raam. Het zweet brak Jamie uit en vroeg Stefan lichtelijk in paniek en met opvlieger om een snoepje. Even later was het gevoel verdwenen. Placebo effect of niet, het snoepje deed zijn werk. Om ons heen werden mensen echter steeds witter. De eerste kotser zat al twee stoelen van ons verwijderd. GADVERDAMME! Ze kunnen er niets aan doen maar dat iemand zijn maaginhoud (wel netjes in de ten overvloede aanwezige papieren zakjes) eruit gooit naast jou is niet echt een smakelijk gevoel. Gelukkig mochten we niet lang daarna naar buiten. Al stuntelend gingen we naar buiten. De zee was nog steeds onstuimig. Een medewerker was opzoek naar de walvis en na eventjes zoeken zagen we daar in de verte water omhoog spuiten. Het was inderdaad de walvis! Wat een enorm beest en wat gaaf om zo'n beest in volle glorie te zien! Je zag alleen de rug en af en toe spoot er wat water omhoog. Na een paar minuten ging hij weer onderwater. Zijn staart volgde en weg was hij. We moesten naar onze plekken en voeren weer rustig verder. Op een gegeven moment mochten we weer naar buiten. Er waren dolfijnen gespot. Als klein meisje wilde Jamie al graag dolfijnen zien en nu was het zo ver. De plek waar je zou staan maakte niet veel uit want ze kwamen overal. En of ze dit deden! Onder de boot, op hun rug, springend uit het water, met salto's. Het was zo'n mooi gezicht. Ze kwamen vlak voor je langs en sprongen uit het water. Wat indrukwekkend! We vonden dat we er best lang bij bleven. Meestal kijk je eventjes en ga je dan weer verder. Na een spetterende afsluiter van een dolfijn met salto gingen we weer verder. De dag kon niet meer stuk en we dachten het beste al gehad te hebben. Totdat de captain zei dat we in een groep van ongeveer 200 dolfijnen waren beland. Jeetje, wat tof! We wisten niet waar we moesten kijken. Overal waren ze te zien. Wat een ervaring was dit. Ondertussen waren er nog steeds lijkbleke mensen te zien met een papieren zak in de aanslag. Die hebben van het hele spektakel vrij weinig meegekregen. Wij ontsprongen de dans... Na dik 3,5 uur kwamen we weer aan bij het kantoor. 

Met zeebenen stapten we in de auto naar de volgende camping. Deze zou ook aan het strand zijn waar de kans bestaat dat je wakker wordt met een zeehond voor je neus. Bij betalen zei de receptioniste dat je om 6.30u kans hebt op dolfijnen en de tours daar ook langs gaan. Dus we zetten de wekker en hopen dat we morgen nog een keer kunnen genieten van de dolfijnen. 

Voor nu een DOL-FIJNE dag!