Dag 21: Wanganui.

Na een fikse scheldpartij tussen twee mensen en wakker worden door vuurwerk staan we weer uitgeslapen op. Tenminste, dat hielden we onszelf maar weer voor. We slapen zoveel maar stappen al gapend de auto in. Misschien moeten we toch iets rustiger aandoen maar er is zoveel te zien. De echte ligbedden en parasol stranden zijn hier weinig tot niet in Nieuw Zeeland. Of we hebben ze nog niet gevonden, dat kan ook. 

We vertrekken vandaag richting Wanganui. Er schijnt daar een leuk stadje en één of andere tunnel met lift gebouwd in 1919 te zijn. Stefan stond dan ook te popelen om de tunnel met lift te bezoeken. Jamie deed dit iets minder en had Stefan al voorbereid zich dan in de auto neer te strijken met een boek. Wellicht konden we het uitkijkpunt ook met de trap bereiken dus we wachtten in spanning af. Om half 12 kwamen we aan in het stadje. Jamie nog steeds niet wakker en smachtend naar koffie. Stefan leek dit ook wel een goed idee dus na het dilemma McDrive of het restaurant in besloten we toch door de McDrive te gaan. De medewerkster had echter een stem zo stil als een muis en was amper te verstaan. We hoopten maar dat ze de bestelling van twee zwarte koffie goed door had gekregen. We dachten al dat het verkeerd zou gaan en natuurlijk was deze voorspelling juist. Melk in de koffie. Niet veel later besloot Stefan zijn koffie te morsen over zijn shirt. Jamie zat ondertussen nog steeds in haar ochtend/middaghumeur en Stefan sloeg al vloekend met de deuren opzoek naar de vette doekjes om zijn shirt mee te boenen. Je kunt je zo voorstellen, we hadden het enorm gezellig! Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn blijkt maar weer. 

Ondertussen was de koffie op, vlek uit het shirt en het humeur van Jamie (niet) verbeterd. We hadden een parkeerplek gevonden midden in de stad. Vele winkels waren dicht maar de straat op zichzelf was leuk om doorheen te lopen. Het deed ons een beetje denken aan de straat in pretpark Slagharen. Nadat Stefan een pet had gepast die zo puntig aan de voorkant was dat het wat weg had van een kaboutermuts, liepen we naar de i-site. Hier hebben we gekeken wat we nog konden doen. Iets wat niet te vermoeiend was. Er bleek aan de rivier een strandje te zijn met een schommel daarboven. Leek ons wel leuk om even heen te gaan. Maar eerst opzoek naar de trap richting het uitkijkpunt. Gelukkig was er een trap dus hebben we de beenspieren weer aan het werk gezet. Uitzicht was mooi maar niet spectaculair. Weer naar beneden en door naar Mosquito Point. De naam klonk niet aantrekkelijk maar we zijn er toch maar even heen gegaan in de hoop daar ons handdoekje neer te kunnen leggen. Eenmaal aangekomen maakte de auto een raar geluid (alsof er een vogel vast zat tussen ons achterste wiel), was de schommel weggehaald en had de drek zich in de rivier opgehoopt. Ook geen topper dus. Na een paar keer flink aan het stuur draaien was het piepende geluid weg. We zijn toen richting de camping gegaan. We hadden een camping gevonden aan een meer dus daar konden we nog wel even liggen. Van de campingbaas mochten we parkeren op een powered site. Na een waarschuwing dat we geen gebruik mochten maken van de stroom en Stefan hem geruststelde dat we geen kabel hadden, zochten we een plekje aan het meer. Uiteindelijk was Stefan aan het loungen op de stoel en zou Jamie even lezen in de auto. Die rook het kussen en was vertrokken. We besloten onszelf te trakteren op pizza. We hebben tot nu toe elke avond gekookt en gezond gegeten dus we vonden dat dit best een keer kon. De zuinige Nederlander in ons was blij want het waren mega pizza's voor $9. En geen afwas. Na het codeslot te hebben gekraakt van de douche (zelfde codeslot als op Jamie haar werk, voelde het toch een beetje bekend) zijn we weer geïnstalleerd bij onze auto. 

Vanavond maar mooi op tijd naar bed en morgen naar Wellington!