Dag 18: Minder spannende dag, meer spierpijn.

Vandaag glowworm caves. Einde. Dit vond Stefan goed genoeg voor vandaag. Jamie plakt er nog wel eventjes wat aan vast. 

Gisteravond gingen we al vroeg naar bed, want we moesten de verloren uren van de ochtend inhalen.  Na een flinke regenbui werden we (gelukkig) weer wakker. Jamie voelde zich alsof ze alsnog afgevoerd moest worden met de helikopter. De oorzaak hiervan waren de kuiten die strakgetrokken stonden van de hike gister en de nekspieren die hadden geleden onder de spanning van het dragen van de tas. Het leek alsof er een pinguïn uit de dierentuin was ontsnapt, want Jamie waggelde naar het washok. Stefan sprong soepel als altijd uit bed zonder spierpijn. Je zou bijna denken dat Jamie lichamelijk de zes jaar oudere was in plaats van andersom. Na het ontbijt en videobellen met het thuisfront zijn we vertrokken naar Waitomo. De glowworm caves stonden namelijk op de planning. 

Na een rit van ongeveer 2 uren en 15 minuten kwamen we aan bij de caves. De parkeerplaats stond weer volgestouwd met huur campers en auto's. We hadden in onze reisgids gelezen dat het een echte toeristen attractie zou zijn en dat het eigenlijk te duur was voor wat je zou krijgen. Onder het mom van: we zijn hier geweest zijn we toch maar gegaan. We konden aansluiten bij het groepje van 13.00u. Eerst werden we vriendelijk maar dwingend gevraagd om voor het groene scherm plaats te nemen. We werkten als makke lammetjes mee. Toen ze zei dat we naar boven moesten kijken omdat daar wormen zouden hangen keken we vol overtuiging naar boven. Poseren is namelijk ons ding... Daarna konden we doorlopen naar de ingang. Eenmaal daar zagen we een kudde met mensen staan. Hier moesten we bij aansluiten. 

Als eerst gingen we door de grot. Klauterend over de stenen zoals in een echte grot. In werkelijkheid waren er overal keurig trappen met verlichting aangebracht. De gids vertelde iets wat we niet konden verstaan omdat we zo ver naar achteren stonden. Dit keer had Stefan een gezicht als een oorwurm door de drukte. Waren we toch maar met de 13.15u groep meegegaan. Eenmaal in de grootste ruimte van de grot zagen we achter ons een gids met een klein groepje mensen staan. We dachten dat dit de groep na ons was. We hebben toen stiekem onze groep verlaten en zijn bij de andere mensen gaan staan. De gids keek opeens met vragende blik naar ons. Ze vroeg wat we deden. We antwoorden braaf dat we oorspronkelijk ingedeeld waren in de volgende groep en we hier wel bij wilden aansluiten omdat het hier zo rustig was. Ze vertelde dat dit een georganiseerde privé rondleiding was maar we waren alsnog van harte welkom. Prima! Sluiten we hierbij aan. We voelden ons wel een indringer en we wilden wat op de achtergrond blijven. De mensen in de groep behandelden ons echter als goden want we mochten overal voor/tussen en waren super aardig. Toen kwamen we aan bij de bootjes die ons over de wilde wateren naar de glow worms zouden leiden. Volgens (schoon)vader AKA "Kleine Corrie" was dit gewoon kerstverlichting wat ze nog hadden hangen. En gelijk had hij want ze waren het gewoon vergeten op te ruimen. Na de rondleiding werden we met 20 man in een bootje gepropt om vervolgens via een touw door het water gevoerd te worden. Ze draaiden een paar rondjes zodat het leek alsof je een heel eind de grot in ging terwijl je in werkelijkheid gewoon in een boot zat die een paar keer op dezelfde plek werd rondgeslingerd. Het stukje waar je langs ging was wel heel mooi om te zien. Je kunt het vergelijken met de sterrenhemel. Na een kleine 45 minuten stonden we alweer buiten. Stefan wilde nog graag onze prachtige, geposeerde foto bekijken maar dit leek Jamie geen goed idee omdat ze de foto's dan waarschijnlijk weer aan zouden smeren. Mooi waren ze vast toch niet geworden. 

Na de grotten zijn we boodschappen gaan halen en daarna hadden we geen idee wat we wilden. Te moe om te denken zijn we naar een i-site gegaan. Hier hielp een vrouw ons en vertelde dat er in de buurt een park was met een riviertje waar we onze tenen nog even in konden dippen. Daar heen gereden en gelezen bij de rivier. Uiteindelijk zijn we na 10 minuten rijden bij een "camping" beland. Het is bij mensen op de oprit maar eigenlijk is het gewoon een mega stuk grond waar je je auto neer mag zetten. Hele aardige vrouw waar we nog een tijdje mee hebben gesproken. 

Morgen gaan we naar New Plymouth en zullen we zien wat we daar kunnen uitspoken.