Dag 50: Castle Hill zonder kasteel

Toen we wakker werden waren we even van slag. Wat was dat warme, gele ding in de lucht. We wisten bijna niet meer hoe het was om wakker te worden met de zon na een nacht en dag regen. Klinkt misschien overdreven, maar zo voelde het wel degelijk. Ineens ben je veel beperkter in wat je allemaal kunt doen. Gelukkig was het weer vandaag perfect om iets te ondernemen. 

Castle Hill zouden we vandaag eens gaan bewonderen. Dit ligt op de weg richting Arthurs Pass waar we een tijdje terug al zijn geweest toen we de westkust bereisden. Deze weg loopt van west naar oost, waardoor Castle Hill makkelijker vanaf de oost- en huidige kant te bezoeken is. Toen we richting de locatie reden, wisten we eigenlijk niet zo goed wat er te zien was. Er zouden stenen zijn die mogelijk beklommen zouden kunnen worden, maar zoals de naam luidt verwachtten we eigenlijk ook wel een kasteel. De stenen die waren er inderdaad. Het kasteel… nergens. Het zag er wel uit als een leuk klimparadijs dus we konden ons hier vast goed uitleven. De grote blokken limestone (klinkt wel spannend maar zei ons eigenlijks niks) zijn door erosie bloot komen te liggen. Dit klinkt heel slim maar dit is gewoon overgetypt vanuit het boekje. Stefan doet wel altijd moeite om het te begrijpen, Jamie loopt er 9 van de 10 keer met een grote boog omheen. We kwamen aan bij de stenen en nodigden uit om op de klimmen. Dat mocht hier wat we best bijzonder vonden. Op de meeste plekken worden waardevolle stenen en dergelijke afgezet met een hek. Stefan besteeg de stenen alsof dit dagelijkse kost was maar Jamie was toch iets voorzichtiger. Die zag het al voor zich dat we aan het einde van de reis nog even in het ziekenhuis zouden belanden met gebroken ledematen. We bereikten allebei de top. Nadat Stefan zijn hoofd door een gat had gestoken om een foto van andere mensen te verpesten, gingen we weer naar beneden. Er was bijna niemand meer dus we hadden de uit de hand gelopen speeltuin voor onszelf. De fotoshoot kon natuurlijk niet uitblijven met al die prachtige bergen met besneeuwde toppen op de achtergrond. Naderhand lachten we ons rot, want we leken wel een getrouwd stel op die foto’s. Nee moeders, niks aan de hand want dat zouden jullie ons natuurlijk nooit vergeven. Daarnaast kunnen we van het geld ook op vakantie. Lijkt ons een beter plan! Na een tijdje klimmen en rondkijken, kwam Stefan met het idee om helemaal naar boven te lopen. Daar zag hij een man staan op het puntje van de berg en dat leek Stefan ook wel wat. Nou wil Jamie even een beeld schetsen van Stefan deze vakantie. Het hoogste top van een berg moet nog vanaf net iets hoger bekeken worden met (bijna) gevaar voor eigen leven. “Living on the edge” maar dan erg letterlijk. Ook deze keer was dat weer van toepassing. We volgden onze neus want degene die eerder op de top stond had lekker gebadderd in de insectenspray. Die waren hier amper dus het had niet gehoeven. Of het kwam omdat deze man alle insecten wegjoeg. Trouwens, Jamie werd wel constant aangevallen door een hommel. Kwam vast door de roze schoenen en jas… Maar goed, we kwamen op de top der toppen. Wederom echt een heel mooi uitzicht en Stefan keek al wat om zich heen. Jamie hield haar hart alweer vast want wat voor gekke ideeën zouden er nu weer in dat hoofd ronddwalen. Dit keer ging hij alleen zitten op een steen bij het puntje. Het leverde een mooi plaatje op maar Jamie was blij dat hij weer veilig terug was gelopen. Stefan zegt dat het niet zo is trouwens en dat het best een beetje mee valt. Laten we het erop houden dat Jamie wat meer gevaar ziet soms. 

Na dit avontuur was het tijd voor de boodschappen en door naar de camping. We slapen op een andere plek dan we zouden, want hier is de supermarkt en het ligt meer in de richting van waar we gaan: Akaroa. Dit schijnt mooi te zijn als het mooi weer is en laat dat het morgen nou net zijn!