Dag 49: Nederlands herfstweer

Vandaag mogen de mensen thuis ons een keer uitlachen om het weer, want het is niet om over naar huis te schrijven. Nadat we gisteren op de terugweg van het meer al wat regen hadden gehad, hield het bij aankomst op de camping niet meer op met regenen tot ’s morgens. Een geluk zou je zeggen, maar nadat we uit de auto waren geklommen bleek het zo kil en koud dat het aan een Nederlandse herfst deed denken. We waren doodmoe omdat we amper konden slapen door de regen en omdat de wekker om 5.00u ging. De laatste nachtelijke wekker om Sky Junior vanachter een scherm aan te moedigen. De volgende keer is Jamie er (gelukkig) weer bij. Daarnaast hadden we niet echt een idee van wat we wilden gaan doen omdat er op dit stuk niet zoveel te beleven was. 

Op de route richting Christchurch ligt een bos. Hierin zijn verschillende wandelpaden aangelegd. Het bleef met tussenpozen regenen en het weer wilde niet echt opknappen. Tussendoor hebben we nog boodschappen gedaan omdat we niet wisten of we nog wel een winkel tegen zouden komen. Toen we naar binnen liepen, ging het alarm af. Stefan bleek een shirt aan te hebben met de beveiliging er nog in. Hier kwamen we bij de kassa pas achter. Van de medewerker moesten we de winkel in zonder tas. We dachten hier even over na waarop de vrouw nors antwoordde dat ze er echt niks mee ging doen en we de tas daar prima konden achterlaten. Met boodschappen en na een ritje van anderhalf uur kwamen we bij een uitgestorven parkeerplek. Niemand gaat natuurlijk wandelen met dit weer. Na het bord met routes te hebben bekeken hielden wij het ook voor gezien. We zouden onszelf er niet echt een plezier mee doen als we nu gingen lopen in de stortregen. 

Een camping waar we een beetje bij konden tanken was nu meer dan welkom. Uiteindelijk vonden we een met een spelletjes ruimte waar we eventueel op konden warmen. Hier zaten alleen veel mensen opgepropt en Jamie voelde de ogen prikken in haar rug. AWKWARD! Het bed in de auto hadden we uitgeklapt. We waren kapot, dus we vielen natuurlijk in slaap. Eenmaal wakker was het zo koud, dat we besloten de warmte op te zoeken. Gedwongen uit eten, héél vervelend… Stefan ging ’s middags een rondje om zodat hij auto’s op de foto kon zetten. Hier sprak hij een eigenaar van een auto die werkte in de plaatselijke Irish Pub. Hij zei dat je hier goed kon eten (zouden wij ook zeggen om klanten te trekken). De pub hadden we vanaf de weg ook al gezien dus het leek ons wel een goed plan om daar te gaan eten. Het was vet lekker! Opgewarmd gingen we weer terug naar de koude auto. Morgen breekt de zon volgens de weerverwachting weer door en we kunnen niet wachten!