Dag 51: Akaroa

We stonden helemaal alleen op de camping vannacht. Best lekker want we hadden alle voorzieningen voor onszelf. Aan de linkerkant van het veld was een gebouw. Het had wat weg van een oude verlaten school. Hierin waren de sanitaire voorzieningen en een soort spelletjes ruimte. Toen Stefan betaalde moest Jamie naar de W.C. Rennend erin en er weer uit want het was een perfecte setting voor een horrorfilm met oude meubels en zelfs sommige ingeslagen ramen. 

Toen het nog licht was kon Stefan Jamie toch overhalen voor een potje poolen. Hier stond ook een fitnessapparaat waar Anytime nog jaloers op zou zijn. Of niet. Een cross trainer uit het jaar kruik waar één van de handvaten los van zat. Dit zorgde voor een hilarische sportsessie van Jamie. 

Na een goede, maar ijskoude, nachtrust gingen we richting Akaroa. Een schiereiland net onder Christchurch. We moesten even moeite doen voor een parkeerplek, maar dit was al snel geregeld. Het dorpje bestond uit restaurantjes, winkeltjes en was gelegen in een baai. Dit gaf ons wel echt weer even het vakantiegevoel. Wat de pret wel wat drukte waren de Friezen die we tegenkwamen. Het knauwen hoorden we al van ver… Toch nog Friezen tegengekomen op de valreep. Snel vergeten en weer genieten van het mooie plekje. De Friesland zwembroek is gelukkig nog uitgebleven, maar het kan nog steeds. Nadat we een tijdje rond hadden geslenterd kregen we trek. We gingen zitten en alles ging zoals het zou  moeten. Jamie wilde echter gaan verzitten en zette een voet op de tafelpoot. Slecht idee! De tafel stond blijkbaar niet stevig en bezweek onder de druk van de voetstap. De beide glazen cola vielen om en de tafel en het scherm plakte. We hebben het drinken weten te redden, maar hoe, we hebben werkelijk geen idee. Er miste maar een beetje uit de glazen. Waar de serveerster zo snel weg kwam weten we ook niet. Ineens stond ze naast onze tafel en er was daarvoor echt niemand in de buurt. Misschien zat ze de hele middag al te wachten op een klungelige klant en zag ze nu haar kans. De broodjes smaakten heerlijk en we konden aan onze tocht naar de auto beginnen. 

We sliepen op een grasveld waar nog maar één andere tent stond. We hadden alleen 50$ contant en de camping was 15$. Er stond een adres waar je eventueel met vragen heen kon gaan. Dit hebben we gedaan alleen was er niemand thuis. We besloten een envelop in het payment vakje op de camping te stoppen met de vraag of hij kon wisselen en dat we aan de deur waren geweest. Het briefje hadden we er zo ingestopt, dat het er makkelijk weer uit te halen zou zijn indien nodig. Stefan wilde toch nog een poging wagen maar er was nog niemand te bekennen.