Dag 46: Druk programma tussen Dunedin en Duntroon

Vanmorgen iets vlugger dan gisteren vertrokken we richting Cape Saunders. Dit is een klein schiereilandje aan Dunedin waar je goed zeehonden/zeeleeuwen kan spotten. De verwachtingen lagen niet heel erg hoog omdat we ze tot nu toe alleen van veraf of helemaal niet konden zien. Dat ze op het strand hingen leek ons sterk. We misten onze koffie want man, wat waren we moe. Reden we ook nog eens verkeerd! Iets later bereikten we Alan’s Beach. Aan het begin stond dat je de zeehonden tegen zou kunnen komen op het looppad en daar moesten we zelfs nog even om lachen. Ja hoor, doe niet zo achterlijk. Toen we richting het strand liepen zagen we wel een gek spoor lopen. We konden het niet goed thuisbrengen. Totdat we aan het einde van het pad ineens drie zeehonden zagen liggen. De ene was niet heel aardig tegen de andere dus het leek best eng. We waren best onder de indruk want je kon niet over het gewone pad. Ze waren zo dichtbij, niet te geloven. Uiteindelijk vonden we een pad door de duinen richting het strand. Dit was ook best spannend want ze konden dus blijkbaar ook in de duinen liggen. Nog intact bereikten we het strand. Daar lagen nog veel meer! Tegen de rotsen lagen er drie, in het midden van het strand lag er nog één en toen we verder liepen zagen we er nog een paar. Je moest uitkijken waar je liep, want het leken soms net rotsen. Het scheen dat er in de grotten pinguïns zaten maar die konden we niet vinden. Toen we weer richting het pad liepen zagen we in de verte nog één uit het water komen. Dit was een groot exemplaar en bleef midden op het strand staan. Hij kwam onze kant op en Jamie vond dit maar niks. Veel te bang dat hij ons op zou eten met huid en haar. Uiteindelijk ging hij liggen en zijn we bij hem gaan zitten. Natuurlijk op 10 á 15 meter afstand, want dit was de minimale afstand die gehouden moest worden. Dat vonden wij meer dan logisch, maar niet iedereen was het daarmee eens. Er liep één of ander onnozel mens pal naast de dieren. Ze dacht vast dat het een gewone hond was, want vrolijk lachend bracht ze haar hoofd voor de kop van de zeehond. Nou, dan spoor je ook niet hoor! Hij hapte natuurlijk naar haar en we baalden stiekem dat hij niet even in haar neus beet. Even later deed ze het gewoon weer. Dan ben je niet 100% naar onze mening. Laat die beesten lekker liggen… Na hetzelfde pad door de duinen zijn we weer naar de auto gegaan. 

De steilste straat van de wereld is in Dunedin. En laten wij daar net zijn! Onderweg kwamen we nog langs een kasteel waar Stefan wel even wilde kijken, maar de prijs stond ons niet aan. We dachten dat het qua drukte wel mee zou vallen. Eenmaal geparkeerd dachten we hier al snel anders over. Twee Chinese touringcars stonden te pronken op de parkeerplaatsen. We zagen de bui alweer hangen. We liepen de hoek om en het wemelde er van de mensen. Je zal er maar wonen. Dan heb je elke dag die lui voor je huis langs lopen. We zijn tot de helft op de weg gelopen en zijn toen snel weer omgedraaid. We hebben het even ervaren en het was wel grappig om er even geweest te zijn. Snel door naar de volgende plek want we hadden een druk programma. 

De volgende stop was Sandfly bay. Hier waren misschien pinguins te zien maar we waren te vroeg. Het uitzicht en de plek waren wel de moeite waard maar we hebben hier niet veel tijd aan besteed. De Moeraki Boulders, dat zou de toeristische trekpleister van vandaag worden! 

Het scheen saai te zijn. Hier was niks van gelogen. Het is omdat we er langs reden, maar als we hier een omweg voor hadden gemaakt dan hadden we flink gebaald. We stonden eerst bij het verkeerde parkeerterrein. Vanaf daar was het 10 minuten! lopen. Dit is natuurlijk niet zo ver, maar we wilden zo weinig mogelijk moeite doen. Verderop was nog een parkeerterrein dus dat vonden we beter. De andere mensen vonden dit ook een goed plan. We zagen dezelfde bussen weer staan als bij de steilste straat en auto’s in overvloed. We zijn zigzaggend naar de trap gegaan waar je 2$ per persoon moest betalen. We hebben onze acteerskills ingezet en gedaan alsof we er geld in gooiden. Heftig, we weten het. Op de vele mensen na was er weinig te zien. We leken wel een mierennest. Het was vloed dus iedereen baande zich een weg over een smal strookje zand. Eenmaal aangekomen waren alleen de bovenste delen van de stenen te zien. Toen er een golf kwam en een man hysterisch bij Jamie op schoot sprong, was het klaar. We wisten niet hoe snel we weer bij de auto moesten komen. 

Het moment was daar. Begin van de avond en DE plek om pinguïns te spotten. Dit kon niet misgaan. Dat kon dus blijkbaar wel, want we hebben geen pinguïn gezien. Het geduld was op, we hadden genoeg gezien voor vandaag en ons bed riep al bijna. Op naar de camping.