Dag 35: Vliegen naar Fox Glacier

Er bleek wederom een glow worm wandeling te zijn in de buurt van de camping. We dachten dat deze looptrack niet populair was en nog redelijk geheim was gehouden. Dit idee viel direct in duigen toen we in polonaise naar de track liepen. Bij nader inzien kwam dit waarschijnlijk doordat de tip van de receptionist kwam, en liet de camping nou net helemaal vol staan.. Na de andere mensen vakkundig te hebben ontweken, bevonden we ons uiteindelijk alleen in het bos. En het was weer leuk om die kleine lichtjes te kunnen zien. Na een schrikmoment van een mevrouw die ineens uit het niets zonder zaklamp voor ons opdook zijn we terug gegaan naar de camping. Nog even drie uurtjes slapen…

Vannacht ging de wekker weer midden in de nacht. Het was tijd om Sky Junior te bewonderen. Ze stelden absoluut niet teleur en ze waren veel vooruit gegaan sinds de vorige keer. Ze werden beloond met een 5e plaats van de in totaal 8! Dat hadden Manon en ik niet verwacht dus we waren hartstikke trots. 

Iets ontregeld door de nachtelijke wekker werden we weer wakker. We moesten de tijd op de camping rekken tot een uur of 12 á 12.30u want om 12.50u werden we bij het Fox Glacier gebouw verwacht. Het weer kon niet beter dus we gingen ervan uit dat het door zou kunnen gaan. Toen de campingbaas ietwat nors zijn rondje over de camping deed om 12.00u, zijn we maar weg gegaan. We moesten ons toch nog even omkleden voordat we ons meldden bij de balie. De medewerker die ons incheckte voor de heli hike zei dat het weer inderdaad perfect was. Inmiddels liep de ruimte vol met andere mensen. Het is net Chinees Nieuwjaar dus veel Chinezen vieren vakantie. Dat was te merken! Wij als Nederlanders bevonden ons tussen een groep mensen uit China. We zagen de nodige camera’s al rond hun nek hangen, dus we hoopten dat dit ons niet teveel zou ophouden tijdens de tocht. We werden ontvangen door een andere medewerker die ons begeleidde naar een kleedhok. Hier hingen schoenen, jassen en tassen keurig uitgestald. We kwamen aan op onze sneakers, ervan uitgaande dat we onze bergschoenen dit keer niet konden gebruiken. Toen we het model van de schoenen daar zagen, begonnen we te twijfelen. We hebben het toen nagevraagd en we mochten onze eigen, vertrouwde schoenen aan! Dit vonden we daarnaast ook een fijner idee omdat we dan niet met onze voeten in het opgedroogde zweet van de voeten van een ander hoefden te baden. De veiligheidsinstructie werd uitgevoerd in een wat rumoerige ruimte waarna we de bus in mochten. Toen we op de bank achter het stuur plaatsnamen en de knopjes en versnellingspook aan het inspecteren waren op mogelijke overeenkomsten met de Arriva bus in Nederland, vroeg een medewerker met de bekende naam “Nicky” of Stefan ging rijden. Hij moest lachen toen hij hoorde dat Stefan echt een buschauffeur is. Onderweg zaten we best gezellig te praten met de twee medewerkers. Ze zaten in het gangpad omdat er toch maar twee politiemannen werkten in het dorp en die hun niks zouden maken. Net daarna kwamen we ze inderdaad tegen. Ze hielden net een camper staande. Even later kwamen we aan bij het vliegveldje. Twee helikopters stonden te blinken in de zon! Zo vet dat we daar even later in zouden plaatsnemen. De tassen werden in een grote tas naast de helikopter gehangen. We hoopten maar dat hij ze onderweg niet zou verliezen. Nicky deelde ons in. We zaten in de derde groep en werden bestempeld met een smiley op ons hand. Dit betekende dat we voor in de helikopter mochten! Had het toch een voordeel de enige Europeanen te zijn… 

Groep 1 en 2 waren ondertussen weg en wij waren aan de beurt. Opstellen in rijen en naar de helikopter. Naast de piloot en het beste uitzicht van allemaal. We stegen op zoals in een film en gingen richting de gletsjer. Na een korte rit van vijf minuten landen we op de punt van de gletsjer. Hier zagen we iedereen gebukt zitten omdat dit werd opgedragen in verband met de harde wind die de propellors veroorzaakten. Meteen besefte je even dat je eigenlijk maar heel klein bent, toen we de uitgestrekte ijsmassa voor ons zagen. Na het wachten op de drie andere helikopters werden we ingedeeld bij Tyler, die oorspronkelijk uit Californië kwam. Hij werkte om het half jaar in Nieuw-Zeeland en Alaska. We waren in vergelijking tot de andere groepen een klein groepje van zeven. De andere waren allemaal met een z’n twaalven. Bij ons zat een ander stel en een vrouw met haar ouders. Die vader van haar stal direct de show. Met een big smile, inclusief enthousiaste kreten, poseerde hij voor de foto’s. Hij was een durfal want hij dwaalde nog wel eens van de groep af. Engels spraken ze allemaal niet tot amper dus het was hilarisch als Tyler dan iets in het Chinees zei. Ze leefden dan op en lachten het hardste om een simpele zin. De moeder werd begeleid door de dochter omdat die wat bang was en niet overal even goed kon lopen. Tyler vroeg of we een stok nodig hadden. Toen we vroegen of we dat nodig zouden hebben antwoordde hij met nee. Dus namen wij die uiteraard ook niet mee. De crampons, een soort ijzeren zolen met spikes die je aandoet als de bekende ‘houtjes’ schaatsen, onder de schoenen en klaar waren we. Daar gingen we dan, de gletsjer op! 

We lieten in het begin keurig de andere mensen voor ons. Dit was een slecht keuze kwamen we al snel achter, want echt snel liepen ze niet. Voornamelijk omdat de oudere vrouw zich voetje voor voetje voortbewoog en het stel om de haverklap stil stond voor een foto. Daarnaast konden we dan ook geen dingen vragen aan Tyler. Stefan zag zijn kans schoon toen iedereen foto’s stond te maken. We sneakten tussen ze door en toen stonden we ineens vooraan. Dit was beter want Tyler had de pas erin. Daarnaast was hij superspontaan en gaf uitgebreid antwoord op de vragen. Hier konden we mooi gebruik van maken op een van de vele momenten dat we moesten wachten tot de rest van de groep weer was aangesloten. Hij was ook geïnteresseerd in ons en waar we vandaan kwamen dus het was eigenlijk vooral gezellig. We liepen al vrij snel met hem voor de groep uit. Telkens als de anderen foto’s aan het maken waren, druk poserend, stonden wij lachend met z’n drieën toe te kijken hoe het eraan toe ging. Het was bijna een privé gids. Hij hakte onderweg trappen met zijn pikhouweel zodat de weg beter begaanbaar was. Jamie als assistente mocht deze nog even vasthouden. Daarna wilde hij het gereedschap weggooien om aan te geven waar we heen moesten lopen. Dit ging alleen niet volgens plan, want het schoof zo over het ijs onder een grot. Even dacht hij dat hij hem kwijt zou zijn maar gelukkig kon hij ‘m weer makkelijk pakken. Onderweg kwamen we een stroompje vanuit het ijs tegen. Hij dronk hiervan. Dit wilde Jamie ook wel even proberen! Het was zo heet dat je er thee van kon maken. Nee, ijskoud natuurlijk maar het was echt goed water. We liepen langs een waterval en grotten van ijs. Tyler vroeg nog of we ook even voor de camera wilden poseren, maar we zeiden dat we dit aan de andere over lieten. Uiteindelijk kwamen we bij een grotere grot waar je een stukje in kon. Tyler zei dat het leuk is als je in ieder geval één foto hebt. Voor deze keer lieten we ons dus maar op de foto zetten. Hij had gelijk want het is wel een heel tof plaatje geworden. Na 2.5 uur op het ijs gingen we weer richting het helikopterplatform. Hij gaf ons nog een goede tip om in plaats van Roys Peak een minder drukke, maar niet minder mooie, hike te gaan doen. Toen konden we weer in de helikopter (weer naast de piloot) terug naar het vliegveld. 

Toen we op de bus terug naar het dorp aan het wachten waren, zat er een wesp sneaky op onze fles water. Deze prikte Stefan nog even op de valreep. Vinger zit er nog aan en pijn deed het gelukkig niet meer. Tyler kwam met de laatste helikopter mee want zijn werkdag zat erop. Toen hij ons zag zitten mopperde hij nog even dat hij dacht dat hij van ons af was. We hebben nog even met hem en een collega, Andy, gesproken over de mooie dingen die er nog te zien zijn. De bus kwam aan en we konden weer terug. We zijn blij dat we het hebben gedaan want we hadden dit echt niet willen missen. 

Met hoofdpijn, een slecht humeur van slaaptekort en een saaie pasta zijn we weer op de camping in Haast. Zandvliegen en steekmuggen vliegen weer vrolijk om ons heen dus echt top! Gelukkig vertrekken we morgen richting Wanaka. Daar schijnen minder vliegende, maar vooral stekende, dieren te zijn.