Dag 17: Stijve benen en zere voeten door de Tongariro Alpine Crossing.

4.25u in de nacht. Tijd om wakker te worden want vandaag was de dag des oordeels. Ons vervoersmiddel van de ochtend, naast de benenwagen, en hopelijk begin van de middag zou om 5.15u bij de receptie staan. Alsof het allemaal nog niet vroeg genoeg was, werd verwacht dat we 10 minuten voor de ophaaltijd klaar zouden staan. Punctueel als altijd stonden we, met de rest van de camping nog in diepe slaap, klaar. We hoopten maar dat we onze Pumpkin voor het donker vanavond weer terug zouden zien. Om onszelf in te dekken en de grootste toeristenstroom voor te zijn hadden we de eerste shuttle gereserveerd. Na 45 minuten rijden konden we om 6.30u starten met de hike. De chauffeur zei dat we op de top van de berg uit moesten kijken omdat de wind vandaag onze grootste vijand was en je zo van de smalle top kon blazen. Dit gaf niet veel vertrouwen. Op hoop van zegen dan maar! 

We begonnen vol goede moed aan de hike. Uitzicht was er niet want we hadden te maken met laaghangende bewolking. Het eerste stuk zou een uur wandelen zijn langs een vrij plat deel met vulkanische resten. Het was even zoeken naar de optimale wandelsnelheid maar we hadden de pas er al snel in. Ondanks de kortere benen van Stefan zijn we altijd goed op elkaar ingespeeld. Dit ging nog goed! Na iets korter dan een uur kwamen we aan bij de eerste stop. Vanaf toen werd het lastiger…

Daar was de beruchte trap waar Jamie zich van tevoren zo druk over maakte en liever vermeed. De bovenkant van de trap, Devils Staircase, was boven de wolken nog amper te zien. Dit zou het lastigste deel van de hike worden. Ondertussen hingen de wolken nog steeds laag. Na een korte stop en het naar binnen werken van een broodje hebben we de eerste stappen maar gezet richting de trap. De korte plaspauze van daarnet was niet heel hoopvol want in de W.C. hing een poster met feitjes over hoeveel mensen dit niet hadden gehaald en per helikopter afgevoerd moesten worden. Dit hing nog net niet in een lijst met neonlichten te pronken. Het plan was om niet teveel in één keer te doen om krachten te sparen en de top makkelijker te kunnen bereiken. Dit hadden we geniaal bedacht want dit werkte prima. Na het passeren van een oudere vrouw die bijna aan het zuurstof moest en wat al niet meer en een hinkende man bereikten we de top. We vermoeden dat die arme mevrouw het ook niet gered heeft want er waren toen slecht 2 uren voorbij. Dat zou betekenen dat ze dan nog 6 uren moest klimmen... We weten niet of ze dan wel levend de finish zouden bereiken. 

We belandden letterlijk met ons hoofd in de wolken op een bijna surrealistisch maanlandschap. Door de samenhang van de laaghangende bewolking en de aparte omgeving leek het alsof je in een film zat. Zo apart om daar te lopen! Voor en achter ons waren bijna geen mensen te zien dus leek het alsof we alleen op de wereld waren. We dachten dat we al op het hoogste punt waren beland en de grote klim achter ons hadden gelaten. Totdat we in de verte een berg zagen verschijnen zonder trappen maar wel met de wegmarkering. 

WAT EEN ELLENDE WAS DIT STUK! Zodra we de eerste stap op de berg hadden gezet begon het zo hard te waaien. De handschoenen werden maar tevoorschijn gehaald want het leek ineens wel winter. Net daarvoor liepen we nog in het zonnetje maar daar was nu niets meer van te merken. Er was dus geen woord van gelogen dat het weer hier heel snel veranderde. Op dat moment waren we ook blij met alle vijf de lagen de we hadden aangetrokken en onze warme wandelschoenen. Toen de weg naar boven. Er was geen goed wandelpad te bekennen. De “weg” bestond uit losse keien die weggleden onder je voeten. Dat in combinatie met de harde wind maakte het er allemaal niet makkelijker op. Het huilen stond Jamie nader dan het lachen maar Stefan bleef vol goede moed klimmen en aanmoedigen. Bovenop was er niks om je aan vast te houden op de wegwijs palen na. 

Op het moment dat het bijna niet meer vol te houden was zagen we over de bergtoppen waar het (bijna allemaal) om te doen was. Het handelsmerk van de Tongariro Alpine Crossing. The Emerald Lakes en the Blue Lake. Wat was dit het bloed, zweet en bijna tranen waard! We hebben zelfs aan iemand gevraagd om een foto van ons te maken. Dan is het wel echt speciaal hoor! Foto is mislukt maar ach, het was het proberen waard. De kleuren van die meren, het uitzicht en de zon die ineens tevoorschijn kwam. Ineens was het windstil. Echt geweldig en we waren de zware klim direct weer vergeten. Dit was wel het punt waar iedereen stopte dus het was drukker dan de rest van de track maar niet minder mooi.  Zo indrukwekkend! Toen we alles goed in ons op stonden te nemen, zagen we al verschillende mensen naar beneden glijden. Sommigen hadden ook belachelijk slechte schoenen aan dus daar waren wij dan weer mee in het voordeel. Onze stappers zouden ons niet in de steek laten. We werden iets te overmoedig wat bijna resulteerde in een paar flinke uitglijders. We zijn gelukkig heelhuids en zonder kleerscheuren beneden gekomen. Ondertussen waren we 3.5 uur onderweg dus we hadden nog een eind te gaan. Na een snelle stop bij één van de meren zijn we gauw weer verder gelopen. De welbekende geur van stinkstad Rotorua hing daar namelijk weer in volle glorie. 

Onze tocht ging verder door de bergen heen. Het moeilijke stuk hadden we gehad. Dit was vooral weer vlak en goed te doen. Het zonnetje brak weer door en met af en toe een flinke windvlaag was dit heerlijk lopen. Na ongeveer 12 kilometer hadden we het toch wel een beetje gehad. Je keek de hele tijd uit op hetzelfde punt en dat werd ook een beetje saai. Maar terugkeren was natuurlijk geen optie, dus doorlopen! Omdat we zo bezig waren met de klim hebben we ons vermoeide lichaam niet gevoeld. Nu we weer wat rust hadden merkten we hoe uitgeput onze benen eigenlijk al waren. Toen moesten we nog 7.4 kilometer. Jamie zette “een potje met vet” maar in maar verder dan het tweede couplet kwamen we niet. Jamie moest nog even aan de beroemde uitspraak van oom Piet denken: “Je moet je grenzen verleggen.” Dat maken we voor de laatste kilometers dan maar even onze spreuk. Na een tijdje wandelen kwamen we aan bij een hut. Door alle drukte hadden we nog niet eens goed gegeten. Voor ons gevoel was het ook al heel erg laat terwijl het nog voor 12 uur was. We waren niet de enige met dit plan want dit leek wel een ontmoetingsplek. Na eventjes zitten zijn we weer verder gegaan. Des te eerder kwamen we bij het eindpunt. Nog ongeveer 1.5 uur door het “saaie” landschap wandelen. We waren ondertussen verwend want het is natuurlijk prachtig waar je doorheen loopt. De daling begon je te merken in je knieën en enkels want die begonnen pijn te doen. Omdat we het zweet overal hadden hebben we eerst maar een aantal lagen uitgetrokken. Nee, dit was niet stinkstad Rotorua maar dat waren wij. Wat een meur! Uiteindelijk kwamen we bij een bord waarop stond dat we nog 45 minuten moesten lopen. We wilden dit wel rennen! Dat betekende dat we er bijna waren. Onze bosroute begon vanaf daar. Wederom prachtig maar wat verlangden we naar het eindpunt. Misschien door de gedachte dat we er bijna waren kregen we hernieuwde energie. De laatste kilometers nog even doorzetten en dan hadden we het gehaald! En toen was het eindelijk zover. We zagen de overkapping en het laatste bordje. WE HADDEN HET GEHAALD! Wat een tocht maar we hadden dit niet willen missen. We konden met een eerdere shuttle meerijden want we hadden het sneller gelopen dan verwacht. Streeftijd voor ons was om met de 14.00u shuttle mee te kunnen. Die hadden we ruim gehaald want we waren om 12.55u al binnen! 6 uur en 25 minuten terwijl er voor de tocht 6 tot 8 uren geschreven staat. Dat hebben we toch keurig gedaan. Onder het genot van een koud biertje weer richting de camping. Schoenen uit en we zijn beide met zere benen, lamme voeten en een ervaring rijker in slaap gevallen. Oma Jellie zou zeggen: “Mijn voeten zingen het Halleluja!”