Dag 8: Van de ene boerderie naar de andere.

Daar zijn we/ik weer! Stefan had geen zin dus ik neem de taak van typmiep vandaag volledig op me. Dit keer typend tussen de kwaadaardige hanen en de super lieve hond. Toen we aankwamen slopen er direct twee hanen mijn kant op. Als ik ergens een hekel aan heb dan zijn het vogels of al het andere met iets van vleugels! Dat beest voelde dat natuurlijk aan want die volgde me overal. Toen maar in de auto gaan zitten met de deur dicht en wachten totdat die gek weg ging. Stefan lachen natuurlijk. Nou, wacht maar... 

We staan nu op een camping dichtbij Auckland omdat we morgen een heel stuk gaan reizen, 3 uren, en alvast zo ver mogelijk die kant op willen slapen. Kleine camping gevonden met bijna niks maar dat is voor een nacht wel even prima. Lekker zen worden we hier. Alhoewel Stefan even nagel zat te bijten omdat het wat regende en hoe moest het dan?! Die zit ondertussen ook zen aan zijn chips. Alles onder controle. Nog net op tijd trouwens, want we kwamen erachter dat de tour in Hobbiton al bijna vol zat. Die hebben we net dus even snel geboekt voor de 17e en O MIJN GOD als twee kinderen zo blij! 

Vanmorgen werden we weer wakker in onze rijdende, oranje villa op vier wielen. Het weer zou wat minder worden dan dat we ondertussen gewend waren dus daar waren we al een beetje op voorbereid. Het leek nog mee te vallen toen we aan het ontbijt zaten, maar toen we wegreden kwam het met bakken uit de hemel. Volgens de verwachting zou het rond 13.00 weer wat opknappen dus daar hoopten we dan maar op. We gingen vol goede moed en een (nog) zonnig humeur naar het Waipou Kauri Forest. Dat is dat ene bos waar die grote boom staat van 2000 jaar oud. Toen we onderweg waren, bedacht ik me ineens dat het ook wel eens voorkomt dat bepaalde tracks of activiteiten gesloten zijn in verband met het weer of onderhoud. Toen ik dat wilde checken op de DOC site, kwam er een dikke rode balk tevoorschijn. Het zal toch niet... Natuurlijk geen bereik in niemandsland dus ondertussen was ik alweer chagrijnig (en dat ben ik natuurlijk nooit...) want ik zag het hele plan al in het water vallen (woordgrap!). Stefan hield de moed erin dus we zijn toch maar doorgereden. Onderweg nog gestopt bij een uitzichtpunt. Even de benen strekken is nooit verkeerd om die gevreesde cankles te voorkomen. 

Het was ondertussen gestopt met regenen en we zagen het weer zonnig in (nog een woordgrap, het houdt maar niet op)! Toen we aankwamen zagen we de typische toeristen alweer staan. Afritsbroek, sokken tot op de knieën, petje en bergschoenen. Vergeleken bij deze die-hard toeristen vielen wij dan nog wel mee met onze bergschoenen. Die van mij matchen ook nog eens met m'n met roze gedetailleerde jas dus 1-0 voor mij! Schoenen ontsmetten tegen enge ziektes en op naar de mega boom. Wat een ding joh! Dit soort staat niet in het Rijsterbos. Een gezin vroeg nog even of ik een foto voor ze wilde maken bij de boom. Ik ben de beroerdste niet dus heb ik maar even de fotograaf uitgehangen. Ik wilde een selfie maken met hun telefoon maar ik was wederom geen gangster dus niet gedaan. Na deze toeristische trekpleister zijn we door gegaan naar "the four sisters". Eigenlijk is dat hetzelfde idee als de grote Kauri boom, maar dan vier dicht bij elkaar. Weg ernaartoe was wederom super. Die vier bomen bij elkaar was leuk om even te zien. Nou ben ik niet gauw onder de indruk misschien heeft dat er ook mee te maken, maar Stefan was dat ook niet. En laat die nou net wel snel onder de indruk zijn. Groep met mensen kwamen na ons dus dit hadden we weer als de beste getimed. 

Campermate is onze beste mate deze vakantie. We waren "vroeg" klaar bij de bomen dus we hadden tijd over. We stopten onderweg op een klein parkeerplaatsje midden in het bos. Ik had zin in een broodje kaas en Stefan opperde dat we best even een koekenpan op het vuur konden zetten om tosti te maken. Wat een geniaal plan! Stond ik dan, midden in de bossen een tosti te maken. #campinglife zullen we maar zeggen. Ketchup ertussen en kanen maar! Heerlijk. 

De duimpjes geven vaak de verborgen schatten onderweg nog aan waar je zelf niet aan hebt gedacht of wat je nog niet tegen bent gekomen in de reisgids. Er werd een hike van een half uurtje aangeven (net wat voor deze lui donders). We zijn erheen gereden en hebben deze looping track gedaan. Zo mooi hoe de natuur dan is! Dat zie ja altijd alleen maar in een boekje. Er lag een grote boom midden op het pad. Daarop groeide gewoon weer van alles. En die mega varens daar raken we nooit op uitgekeken denk ik. Tijdens het lopen kon je op knoppen op palen drukken. Tenminste, dat was de bedoeling. De uitvoering ging alleen niet zoals het hoorde. Na wat spastisch doen of we wel of niet durfden te drukken (je weet maar nooit of er dan per ongeluk een boom ontploft) was Stefan de bad ass en heeft gedrukt. Er gebeurde natuurlijk helemaal niks. Voegde echt wat toe!  

We sloten weer af bij onze vaste stek "Countdown". Dit ging trouwens niet zo soepel als normaal want we wilden graag nasi eten. Nou zeg! Koken de mensen hier niet uit pakjes ofzo? Thuis doe ik dat ook niet maar nu hadden we het echt nodig! Nergens een pakje van ons vertrouwde merk Honig of de Nieuw Zeelandse variant te vinden. Uiteindelijk kwamen we een zakje met teryaki saus tegen. Eind goed al goed en we gaan nu in ieder geval niet verhongerd naar bed. 

EINDE.