Dag 7: Paar mislukte pogingen, maar we hebben het gered!

Goedemorgen (wij duiken bijna weer in onze Pumpkin) Nederland! Wederom een bericht vanuit het zonnige Nieuw Zeeland en alweer vanaf de boerderie. Nog steeds dezelfde camping want vandaag hebben we het bijna aller-noordelijkste puntje rond gereden en we kwamen hier toch weer langs.

Het lijkt bijna alsof we voor de krant schrijven omdat we elke dag onze wilde avonturen weer “moeten” typen, maar dat doen we natuurlijk met alle liefde. Leuk voor later als we oud en gerimpeld zijn en leuk voor de thuisblijvers. We schrijven dit trouwens beide! Dus aardig alle credits voor mij (Jamie), maar Stefan is net zo’n geniaal schrijfbrein als dat ik ben. Die heeft altijd van die gekke woorden om de verhalen een andere twist te geven en vult hele stukken aan. Houdt het spannend.

Om nog even terug te komen op de hele crime scene situatie van gister bij de waterval, er is dus een lijk gevonden! Dankzij ons lieftallige broertje en blijkbaar FBI stalker agent Mike zijn we dit te weten gekomen. Stefan hoopte nog zo dat het goed met diegene zou gaan, we gokken dat dit niet (meer) zo is…

Vandaag werden we wakker op the Cowshed, een rustgevend tafereel. Op de planning stond om Gumfield historic reserve te bezoeken, en kijken of het ook mogelijk was om te sandboarden in hetzelfde gebied. Tevens is daar het begin van 'the 90 mile beach' ("which is exactly 55 mile long - Jeremy Clarkson"). Het was een aardig stukje rijden, maar de rit er heen was al de moeite waard. Van heuvelachtig landschap tot een Jurrassic Park achtige setting, waar Jamie haar eerste kilometers heeft gemaakt. Het stuur was alleen wel een beetje onze eigen waterval door de zweethandjes, maar alles is goed verlopen. 

Toen we bijna op plaats bestemming waren werden we op een zandpad gestuurd, dit zou nog 8 kilometer doorgaan… Nou houden we best van wat avontuur, maar dit ging net wat te ver. We moesten tenslotte ook lief voor onze Pumpkin zijn en die zou het er wellicht niet levend en zonder bandscheuren vanaf brengen. Toen kwamen we er ook achter dat de zandduinen alleen te voet en bij eb te bereiken waren. Dit leek een goed alternatief te zijn voor de zandduinen in Te Paki maar helaas, dit ging niet door. Te Paki gingen we niet heen omdat het ons daar niet heel bijzonder leek en het best een eind rijden was voor alleen, wat ons leuk leek, de zandduinen. Shipwreck Bay stond ook op het lijstje van wat we wilden zien. Op het bordje stond dit ook keurig aangegeven. We denken dat de scheepswrakken weer opgeknapt en weggevaren waren want er was helemaal niks te zien. Het scheen dat je dit ook alleen bij eb kon zien maar wij gingen ervandoor. De tijd is immers kostbaar. 

Door naar 90 mile beach. Dit konden we gelukkig wel makkelijk vinden. Parkeren en het strand op. We hebben hier eventjes gelopen voor het gevoel maar echt bijzonder was dit niet. Erop rijden lukte vanwege het mulle zand aan het begin helaas ook niet. Dit kon alleen met een 4x4 auto, zoals we ook zagen. Als wij dit hadden gedaan waren we zeker gestrand (No pun intended). 

Op de heenweg zagen we echter ook een bordje met een waterval. Rainbow Falls. Maar omdat we gisteren ook al een andere hadden gezien besloten we door te rijden. Maar nu we tijd over hadden konden we hier nog mooi langs. En volgens onze betrouwbare bronnen (wikipedia en we wisten er zelf ook al een beetje van) was dit de moeite waard. En dat bleek ook zo te zijn! Wikipedia is in sommige gevallen wel betrouwbaar, deden ze hier op school maar niet zo moeilijk over. Er waren drie uitkijkpunten en als je helemaal naar beneden liep kon je zwemmen bij de waterval. Eigenlijk was natuurlijk weer de bedoeling dat je via een hike als beloning de waterval kreeg, maar dit was makkelijker. We hadden de drie uitkijkpunten gehad en de nodige foto’s en filmpjes geschoten dus besloten we om naar beneden te lopen. In verband met het beschermen van de natuur moesten we eerst de schoenen met een wasbeurt waar ze in de carwash nog jaloers op zijn behandelen. We twijfelden nog of we bij de waterval zouden zwemmen, maar het water was zo bruin dat we de gok er niet op durfden te wagen. We hebben toen nog maar een stukje van de hike gelopen. Dit keer op gewone Vans en Converse. Dit was wel meteen te merken! Volgende keer maar weer full tourist mode want dat loopt echt veel beter. Na niet al te ver lopen en een bijna dood ervaring op een schommel ergens tussen de takken zijn we weer terug gegaan naar de auto. Die bijna dood ervaring moeten we maar even toelichten want het was niet zo erg dat Stefan nummer twee in de crime scene rij zou zijn. De schommel was aan een grote tak vastgemaakt en net niet boven de rivier. Toen hij erop ging zitten voelde hij de tak doorbuigen en slingerde je boven het riviertje. Snel er weer af en toen weer veilig met twee benen op de grond.

Daarna nog even boodschappen gedaan bij onze inmiddels geliefde Countdown supermarkt en weer op naar the Cowshed. Morgen door naar Waipoua Kauri Forest en dan weer door naar Auckland voor het tweede deel van het Noordereiland. 

Tot laters!