Dag 24 en 25: Doei noordereiland, hallo zuidereiland!

Dag 24

Rond 12.00u kwamen we aan in Picton. We voelden ons een beetje alsof we “opnieuw” moesten beginnen omdat we inmiddels gewend waren aan het noordereiland. Complete onzin want op het zuidereiland gaat alles natuurlijk hetzelfde. We hadden geluk want we konden als één van de eerste auto’s van de boot af. Al stuiterend en hyperactief in de auto reden we onze eerste meters op het zuidereiland. We hadden besloten eerst richting Nelson te rijden om vanuit daar, de dag erna, naar Abel Tasman te gaan. Helemaal handig zou het niet zijn en logisch was het ook niet, want dan moesten we een aantal dagen later dezelfde weg weer terug rijden om naar Kaikoura te gaan. Maar het kon even niet anders en dat deel wilden we niet overslaan. 

Rond het einde van de middag kwamen we aan op de camping. Stefan waagde nog een duik in de achterliggende rivier maar Jamie voelde hier niet zoveel bij. Straks uitslag en al die ellende, je weet het maar nooit. We hebben onze eerste dag hier rustig opgestart, maar klaar voor dit nieuwe deel! 

Dag 25

Het was de bedoeling om naar the Split Apple Rock, Kaiteriteri, een uitzichtpunt, een korte hike en Wainui Falls te gaan. Een volle planning dus. We hadden op de camping ondertussen kennis gemaakt met een paar sandflies. Echt super! We moesten ze nu al van ons af slaan en dit was vast nog niks. Inpakken en wegwezen. 

Na een uurtje kwamen we bij Kaiteriteri. Dit stond bekend om de goudgele stranden en er scheen een uitzichtpunt en een hike te zijn. Het was een matige 21 graden (we zijn ondertussen verwend, Nederland veel plezier in de sneeuw) dus zwemmen was er niet bij vandaag. De dag erna zouden we er nog een keer langs rijden dus misschien konden we dan nog even zwemmen. Door naar het uitzichtpunt. Dit stelde helaas niks voor en de hike scheen ook de moeite niet waard te zijn. We zijn toen maar doorgereden naar the Split Apple Rock. We baanden ons te voet een weg door het bos om vervolgens op het strand aan te komen. Daar lag inderdaad een grote steen in het water. Doormidden. Om een half uur naar die steen te gaan kijken was niet echt nodig, dus zijn we over het strand gelopen richting de grotten. We konden er helaas niet heel ver in lopen. Langs het huis in het bos waar Madonna uit de speakers knalde weer terug naar de auto. 

De waterval bleek nog een heel eind weg te zijn en we reden praktisch langs de camping, dus besloten we dat het mooi was geweest. De mevrouw van de camping was niet zo gastvrij als de anderen die we mee hebben gemaakt. Kortpittig en gekleed in een voetbalshort met bijpassend t-shirt wees ze ons op de regels. 10 uur stipt vertrekken, anders kreeg je een kleine geldboete. Toen we eerder vroegen of we een plek konden reserveren had ze al geantwoord dat ze dit tot 18.00 zou doen. We waren dus erg gewenst… Met de camping zelf was niks mis en met die zuurpruim zouden we toch niks meer te maken hebben. Zoals altijd waren we weer bekaf dus vroeg op plaats van bestemming zijn was niet mis. Ondertussen het vierde boek uitgelezen (ja, daar hebben we toch nog tijd voor) en rustig aan gedaan. 

Morgen gaan we dan toch echt naar de Wanui Falls en daarna zien we wel wat er op ons pad komt. We rijden in ieder geval weer terug naar de camping in Nelson.