Dag 23: Minder windy Wellington.

Gisteravond was het verhaal klaar om geplaatst te worden. Helaas vond de laptop het genoeg geweest en weg was het verhaal. Poging 2.

Na een vriendelijk noch dwingend toetersignaal rond uitcheck tijd (wat waarschijnlijk gewoon van een grasmaaier afkwam) zijn we vertrokken richting Wellington. We wilden graag iets minder duur parkeren deze keer dus vroegen we aan de mevrouw van de driveway waar we zouden slapen of we de auto rond 10.30u neer konden zetten. Dan konden we vanuit daar met de bus of trein naar de stad. Helaas had ze het te laat opgemerkt en hadden we ondertussen een plek weten te bemachtigen in het centrum. Dit keer goedkoper. #Nederlanders. Het kwik zou stijgen tot rond de 27 graden met weinig wind dus het beloofde een warme, broeierige dag te worden. 

De tocht naar het centrum begon. Maar wat doemde daar op in de verte? Een (gratis) museum! Het was wederom tijd om cultuur te snuiven in het Wellington Museum. Na een uitleg van de (bijna overdreven) vriendelijke medewerkster die nog net geen dansje ging opvoeren, hebben we een rondje door het museum gedaan. De airco stond aan dus dat was een fijne bijkomstigheid. Het voelde soms zelfs alsof we in het Nederlandse winterweer waren beland. 

Nadat we van informatie over (het vroegere) Wellington waren voorzien, zijn we het centrum ingelopen. We waren rond lunchtijd in de stad en net als eergisteren rende menig zakenman en -vrouw weer met een kartonnen bakje onder de arm. Als ze dit elke werkdag zouden doen dan zou het een duur grapje worden. Tenzij de baas betaald. Het blijft grappig om de mensen te observeren. Zoveel diversiteit, leuk om te zien! 

Ondertussen begonnen onze magen ook te rammelen. We hadden eerder een eettentje gezien, maar liet die nou net aan de andere kant van de stad zijn! We hebben een poging gedaan om iets dichterbij te vinden maar zonder slagen. Toch maar op onze Vans naar de andere kant van de stad lopen dus. De kleine tenen begonnen alweer pijn te doen maar doorzetten maar. Straks werden we (hopelijk) beloond met een lunch. We hadden namelijk geen idee wat er op de kaart stond van onze bestemming maar we gokten het er maar op. Na een paar minuten lopen kwamen we op plaats van bestemming. Stefan wilde graag zingend naar de auto dus bestelde een biertje. We weten dat hij jonger lijkt dan zijn leeftijd, maar hij moest zijn paspoort laten zien. Helaas, die lag nog in de auto. Dan maar een non-alcoholic versnapering. We bestelden de aardappelwedges met gesmolten mozzarella, bacon, chilisaus en creme fraiche. Krulfrietjes maakten het gerecht compleet. Om je vingers bij af te likken! Voor in de avond hadden we instant noodles aangeschaft omdat we waarschijnlijk toch nog vol zouden zitten. Lekker culinair. Zo begonnen we onze reis aan het noordereiland en zo eindigden we het ook. De cirkel is weer rond. 

Al waggelend gingen we weer terug naar de andere kant van de stad. Daar bevond zich namelijk de cable car. We dachten dat dit weer een toeristische attractie zou zijn maar het viel mee. Na een ritje van ongeveer 5 minuten kwamen we boven. Daar kon je een museum in. Dit ging over de geschiedenis van het treintje. Het rook er naar de muffigheid in de Batting en ondanks de ondertussen welbekende uitspraak van Jamie "Het stinkt hier" die regelmatig valt, was het wel grappig om even doorheen te lopen. Door naar de Botanic Garden. Dit was blijkbaar rustgevend want de dip had zijn intrede weer gedaan. Ieder bankje lokte ons aan en daar hebben we dan ook optimaal gebruik van gemaakt. Met lood in onze schoenen en met de oogleden op de knieën gingen we opzoek naar de W.C.. Dit hebben we uiteindelijk maar opgegeven. Na een lange, vermoeiende tocht van wel 10 minuten kwamen we weer bij het station. We hadden het mogelijk nog zwaarder dan bij de Tongariro. We ploften onszelf neer op een bankje in de trein en toen zijn we weer naar beneden gegaan. Als echte hangjongeren hebben we een grote Red Bull aangeschaft en zijn we richting de auto gelopen. Dit was door de hoge temperaturen een sauna geworden. Na de file te hebben getrotseerd konden we richting dezelfde wijk als de dag ervoor. Dit keer niet op een camping maar bij mensen op de oprit. Rene en Sandra Goedhart. We vermoedden dat ze iets van Nederlandse roots zouden hebben en dit klopte inderdaad. Rene zijn ouders waren naar Nieuw Zeeland verhuisd. Hij had nog familie in Utrecht wonen die toevallig laats op bezoek waren geweest. Lijkt ons ook wel wat. Een vakantieadresje in Nieuw Zeeland. Maar helaas. 

Na nog even gekroeld te hebben met de kat Gizmo en de eenden vakkundig te hebben ontweken zijn we gaan slapen. Om en om gebraden kwamen we uit de auto want gisteravond was het nog 27 graden en dit hield aan. Vanmorgen hadden we de 9.00u ferry naar het zuidereiland. We dachten dat we best om 7.30u weg konden gaan want het was maar een kwartiertje rijden. Rene raadde ons aan om 7.00u te vertrekken in verband met de spits. Dit was maar goed ook want we deden er inderdaad iets langer over. 

Nog 2,5 uur te gaan en dan zetten we de eerste stappen op het zuidereiland!