Dag 11: Hobbiton en huishoudelijke dingen in Rotorua.

Vol verwachting klopte ons hart want het was vandaag zo ver! Hobbiton stond op de planning. De spanning speelde ons parten want we hebben beide onrustig geslapen en de wekker stond maar liefst om half 8 vanmorgen. Voor onze begrippen vroeg aangezien we om 22.00 al gaan slapen en meestal pas om 8.30 weer wakker worden. Voordat we naar NZ gingen hebben we de LOTR trilogie en deel 1 van the Hobbit nog snel een keer bekeken zodat we de setting nog exact zouden weten. Reservering paraat en richting de farm! 

We werden door maarliefst vier personeelsleden achter de balie ontvangen. Het was onze geluksdag (niet de hele dag, wordt vervolgd) want er was nog een plek vrij in de tour van 9.00 in plaats van onze gereserveerde plekjes om 9.20. Wij waren natuurlijk veel te vroeg dus dat kwam perfect uit. Doen! Wat een lopende band werk is het hier. Er stonden overal bussen geparkeerd met het bekende Hobbiton logo en ze kwamen van heide en ver. In de rij en toen werden we de bus ingeloodst. Het was nog ongeveer 10 minuten rijden over het heuvelachtige landschap voordat je uiteindelijk bij de echte set kwam. Het voelde zo gek om dan ineens echt op de set te staan! Het was echt een dorp op zich. Wat ook gek en tegelijkertijd hilarisch was: de fotomakende mensen. Iedereen leek wel helemaal wild te worden zodra ze voet zetten op het land. Een lieftallige medetoerist, die wij  “Moeke Hobbit” hebben genoemd, riep de hele tour “Excuse me” om vervolgens voor te dringen en van elke Hobbit hole een foto te maken. Want stel je voor dat je niet bij elk huisje een fotoshoot kan houden of niet vooraan staat! Dan hadden we nog een Aziatisch gezin bestaande uit vader, moeder, drie zoons en een dochter. Nou, die dochter kreeg vast betaald om op de foto te gaan. Ook die familie (vooral de ouders) wilden geen Hobbit hole missen tot groot ongenoegen van het puberende meisje. Ze ging bij de overige gezinsleden staan met het hoofd op onweer, maar zodra de camera begon te klikken, zette ze haar lach op. Vervolgens viel haar gezicht weer in oorspronkelijke stand om dit vervolgens twee uren te herhalen.  Volgende was de poserende man. Hij had voor de gelegenheid zijn zwarte Adriaan uniform aangetrokken. Ook hij wilde geen huisje mislopen en ging dan, rebel die hij was, over het hekje heen om voor het huisje te gaan staan of zitten. Poserend met zijn hand onder zijn kin en zwoel kijkend ging hij op de foto. PRACHTIG! De laatste meneer was de absolute topper. Met zijn handige mini camera met bijbehorende microfoon erop deed hij een scene na uit de film, liet hij zichzelf filmen terwijl hij tekst en uitleg bij de huisjes gaf en klom hij over hekken, al net zo’n rebel als onze Adriaan van hiervoor, om zich even lekker uit te sloven voor de camera. En wat denk je? JA HOOR! Kun je even filmen? Dus gepromoveerd van fotograaf naar cameravrouw. Echt van alle markten thuis… Ondertussen zijn wij pro geworden in het maken van stiekeme selfies als iedereen is doorgelopen dus dan hebben we zelf ook nog een aandenken. We eindigden onze tour in the Green Dragon en daar kregen we een Hobbit biertje. Man, die hakte erin! We wilden zelf bijna ook een fotoshoot doen maar we konden ons nog net op tijd inhouden. Een ervaring om nooit te vergeten en zo leuk om daar een keertje te zijn geweest. Het viel ons niet tegen!

Na Hobbiton zijn we naar onze geliefde supermarkt gegaan want dan was dat maar weer klaar. Aangezien onze kleding aardig op begon te raken zijn we eerst maar eens opzoek gegaan naar een wasserette. Die zat dicht in de buurt van de supermarkt. Dus alle was verzamelen en op naar de laundromat.  Half uurtje wassen en klaar was het alweer. Even een hysterisch moment omdat kleur, zwart en wit bij elkaar moesten maar goed, dat moesten we maar even door de vingers zien. Alles is er normaal uitgekomen. In de drogers daar kon het hele dorp aan Hobbits dus we vonden het overbodig om daar geld voor te betalen. We dachten dit kan heus in de auto en dat droogt vast snel. Ik weet niet wat we dachten, misschien was het nog het bier wat in ons systeem zat, maar wat een slecht idee! Onze auto was een rijdende droger geworden alleen zonder de werking van een droger. 4 uren later en ondertussen aangekomen op de volgende camping was het nog steeds niet droog. Dus hier hebben we weer van geleerd. 

Na de waservaring met onze rijdende droger A.K.A Pumpkin naar een Wi-Fi punt gereden om de filmpjes en verhalen erop te zetten om vervolgens door te rijden naar de camping op 20 minuten afstand. Waar we nu weer terecht zijn gekomen. $18,- per persoon (dat is hier vrij duur voor een camping) verwachtten we toch dat we een fijn toiletgebouw hadden waar we ook warm konden douchen. Toen we aankwamen zagen we echt helemaal niemand dus is Stefan een soort stacaravan ingelopen. Daar was ook niemand te bekennen dus maar weer naar de auto. En ja hoor, er leefde iets! Er kwam een meisje naar buiten die zelf ook niet zo goed leek te weten waar ze was en wat ze moest doen. Uiteindelijk konden we doorrijden naar ons plek. Er was alleen wel een maar; niet onder de bomen parkeren. HOE DOE JE DAT ALS ER ALLEEN MAAR BOMEN OP HET VELD ZIJN?! We hebben de auto ergens neergeprakt en daar zaten we dan. Op een wat vreemde camping. Jamie kon haar gezicht niet meer in de plooi houden omdat 1. De auto vol zat met natte was en we geen waslijn hadden en 2. We op een camping zaten die veel en veel te duur was voor wat er eigenlijk was. Stefan was de rust zelve (ja echt, dat kan) en kalmeerde de bende weer een beetje. 

Toen dachten we het ergste wel gehad hadden en we rustig aan het avondeten konden beginnen. Dat hadden we even verkeerd gedacht. Toen Jamie rustig aan het koken was op de ondertussen vertrouwde gasstellen, kwam daar ineens een witte shetlander (die net nog in de wei stond) aangerend. We moesten beide even twee keer kijken. Tot overmaat van ramp rende dat beest hysterisch over het veld met nog drie hysterische kinderen erachteraan. Stonden we dan. Stefan aan de tafel met e-reader en Jamie met de pollepel in de hand te kijken naar een losgeslagen hynder. Toen hij ook nog eens onze kant op kwam stonden we startklaar om in de auto te springen. Al vreesden we meer voor ons eten wat misschien zou belanden in de buik van dit wilde dier. Uiteindelijk rende de shetlander de kant van de ingang op en vanaf toen hebben we ‘m niet meer gezien. Al snappen we wel dat hij wilde ontsnappen want hij liep hier maar aan een touw in het weiland. Kon geen kant op, arm dier. 

Dan nu maar weer ons bedje opzoeken die niet gemaakt is voor lange Nederlanders. Gelukkig is de deken wat langer. Morgen naar de geisers al weten we nog niet welke en waar. 

JOE HOI, FIJNE DAG!