Dag 4: Princeton - Okanagan Lake

Wat een plek is dit om te overnachten! Er is uitzicht over het meer, er staan geen mensen om ons heen en er zijn goede voorzieningen*. Beter kan bijna niet. 

Het bed blijkt een beetje aan de harde kant. Daarnaast hebben we beide te lange benen want onze voeten hingen steeds uit bed. Qua kou was het nog best te doen al waren de laagjes kleding wel nodig. Het hoort ook een beetje bij de kampeer ervaring natuurlijk. We vielen gister beide als een blok in slaap dus vanmorgen waren we best wel fit. Nadat we hadden gegeten aan de rivier en onze smerige thee (het kraanwater is niet top) op hadden gedronken vertrokken we stipt 11.00 uur. Maar wat reed daar voor ons? Een camper met een Friese vlag. Dit kunnen we mentaal niet aan op de ochtend en eigenlijk gewoon de hele dag niet. Is het geen Friese zwembroek dan is het wel weer wat anders. Snel doorrijden dus! De tank was aardig leeg dus die hebben we eerst maar eens volgegooid. Dan kunnen we er in ieder geval weer 600 kilometer tegenaan. De mevrouw van het tankstation vond het bijzonder dat de tankdop vooraan zat maar daar kunnen wij niks anders van maken. Dat hebben wij niet zo ontworpen. Het bedrag wat aan bezine in de auto ging deed even pijn in verband met het hoge bedrag. Ook hier zijn de hoge brandstofprijzen het gesprek van de dag. Maar ach, het kost toch geld. 

Het was wat bewolkt maar dat maakte in deze omgeving helemaal niet uit. Het viel ons wel op dat er veel huisjes vervallen zijn. Ondertussen werden er allemaal horrorscenario’s bij de verschillende motels bedacht die we onderweg tegen kwamen. Echt van die moordplekken uit films en boeken. Er stond zelfs een paspop in hele vreemde kleding bij een kamer voor het raam. Dat zien wij natuurlijk ook weer… Na een rit van ongeveer anderhalf uur belandden we bij het eerste hoogtepunt. Althans, dat was het volgens Google. We hadden kunnen weten dat het niks voor zou stellen. Het zou een meer moeten zijn die onderverdeeld is in verschillende kleine plassen (Spotted Lake). We hadden er al niet veel vertrouwen in en toen we aankwamen werd dat bevestigd. Door de regenval was het een grote, vieze, bruine plas water. Er stond een gezin uitgebreid foto’s te maken van het meer en van hunzelf. Het ging maar door. Meid, als je dit al mooi vindt dan denk ik dat hun broek afzakt als ze straks bij de echt mooie meren komen. Nadat we onze al verwachtte teleurstelling weg hadden gegeten met de ondertussen geliefde chocolate chipcookies vervolgenden we onze weg weer. 

De route liep langs meren en we blijven onder de indruk van hoe groot alles hier is. Het weer was erg wisselvallig maar het bleef, op een paar spetters na, droog. Door het rijden hadden we beide behoefte aan een caffeineshot. En ineens doemde daar in de verte een Walmart bord op. Het leek ons een goed idee om daar even te gaan kijken want dan konden we direct nog even wat spulletjes halen. Het enige probleem was dat we geen tasje mee hadden genomen want we zouden toch niet veel kopen. Ondertussen raakte het winkelmandje steeds voller en voller. Dit hadden we kunnen verwachten want zo gaat het altijd. Nadat we nog even bij de Hot Wheels hadden staan kijken (geen speelgoedwinkel gaan we uit voordat Stefan het assortiment autootjes heeft bekeken, een overblijfsel van de kinderjaren) gingen we richting de kassa. We zagen nergens tasjes dus dit zou erg grappig worden. Voor de zekerheid schoten we een medewerkster aan en ja hoor, ze verkochten tasjes. Dat zou een hoop gestuntel gaan schelen. De McDonalds zat in de winkel dus daar hebben we direct een medium koffie besteld van bijna een halve liter. Als we nu niet wakker zouden blijven dan zou dat een wonder zijn. 

Op de parkeerplaats hebben we nog even wat gegeten en Stefan was een rondje gaan lopen om auto’s te fotograferen. Helaas zonder veel geluk want er kwamen net mensen aan dus dan is het lichtelijk ongemakkelijk als je dan foto’s gaat maken. Toen ik in de auto zat kwam er een meneer langslopen die dacht dat ik naar hem keek. Hij lachtte nog even zwoel en liep toen door. Hoezo gebeuren dit soort dingen altijd. 

De tocht zou nog ongeveer drie kwartier duren en opeens kwam daar een bord met ‘’Classic Cars Museum’’. Heel subtiel (not) zijn we daar langsgereden omdat we niet wisten wat het zou zijn. Het zag er wat vervallen uit en het kostte 14 dollar per persoon. Dat vonden deze skere Nederlanders toch wat prijzig en Stefan wilde me niet alleen in de auto laten in verband met ontvoeringsgevaar. Dan maar een paar foto’s van de auto’s die wel al buiten stonden en toen zijn we door gereden. De lucht begon blauw te worden dus we gingen het mooiere weer tegemoet!

Zoals ik al zei, we staan nu aan een meer. Op het bord vooraan op de camping stond al dat we werden verwacht dus we konden zo doorrijden. Hopelijk kunnen we morgenochtend ook zo weer wegrijden want we hebben hier geen stroom. Hopelijk kunnen we de lampen aanhouden zonder de accu leeg te trekken. Dat zal allemaal wel loslopen. Morgen gaan we naar Myra Canyon en dat zal onze eerste echte wandeltocht zijn. Hopelijk is deze trail wel open maar daar gaan we morgen achter komen.

* Op de goede voorzieningen van het begin kom ik nog even terug. Stefan werd verrast met een warme douche terwijl we dachten dat het koud was. Vol goede moed ging ik naar de douche en was me al helemaal aan het verheugen op een goede douche want die vette pruik haar op m'n hoofd kon echt niet meer. Eerst sproeide de KOUDE straal al onder het douchegordijn door op m'n witte schoenen, vervolgens werd die douche wel warm maar tochtte het zo erg dat het voelde alsof ik in Harlingen op de dijk stond. Met pijn en moeite dus m'n haar gewassen onder aardig warm water, komt er iemand binnen die haar handen gaat wassen. Wat denk je? Warm water weg en de Wim Hof methode moeten toepassen. Het voordeel is dat het buiten nu lekker warm voelt...