Dag 31: Chaos met een hoofdletter C

Het is tijd voor het allerlaatste verhaal. Tenminste, die voor Canada. We zijn alweer 17 dagen op de Nederlandse bodem te vinden en daarom vonden we het wel weer tijd om een nieuwe reis te plannen. Over precies 238 dagen, op 25 februari, zitten wij hopelijk in het vliegtuig naar... Costa Rica! De vliegtickets, huurauto en een paar hotels zijn al geboekt. Het zal wel iets korter worden dan de afgelopen reizen want die geldboom stond nog steeds niet in de tuin toen we terug kwamen, maar dat zal het niet minder mooi maken! In februari zullen we bijna drie weken met een Suzuki Jimny door dit land heen trekken . De wegen zijn daar niet zo egaal als in Canada, dus de camper slaan we deze keer eventjes over. Maar goed, we zijn nu natuurlijk nog wel een beetje aan het nagenieten van Canada en dat zal nog wel een meer worden wanneer we alle filmpjes en foto's gaan bewerken.

De laatste dag in Canada was echt een dikke horror. Oke, misschien is dat wat overdreven, maar het was zeker niet een feest zoals de rest van de vakantie! De wekker ging om 6.30u want de camper moest stipt 9.00u ingeleverd worden. De laatste dingen moesten nog opgeruimd en schoongemaakt worden, dus daar ging nog wel een beetje tijd in zitten. De uber hadden we een avond van tevoren al proberen te regelen maar dat lukte niet, dus in de ochtend probeerden we het nog een keer. Zonder succes helaas. We besloten dat we bij het verhuurbedrijf wel zouden zien hoe we naar het hotel zouden komen.

De laatste rit met ons inmiddels tweede huis was niet heel gezellig. Met bedroefde gezichten en lood in onze schoenen reden we naar CanaDream. Eenmaal aangekomen werden we naar een parkeerterrein gestuurd waar alles grondig werd gecheckt. De medewerker die verbaasde zich nog over het aantal kilometers die we op de teller hadden gezet. Toen we zeiden dat we vier volle weken hadden gereisd vond hij het alsnog een heleboel! Het voelde alsof we een examen moesten halen, want alles werd gecheckt toen we erbij stonden. Er werd zelfs nog een trap bij gehaald om het dak op schade te controleren. Gelukkig was alles helemaal in orde en mochten we ons uitchecken bij de balie. De Uber deed het nu wel en stond binnen tien minuten op de stoep. Het hoofdstuk was nu echt afgesloten...

De rit naar het hotel duurde eventjes en echte plannen hadden we nog niet gemaakt. In Vancouver hadden we alles ook wel een beetje bekeken en we wilden wel naar huis. De hotelkamer was gelukkig eerder vrij en daarom lagen we om 10.30u al languit in bed. De nacht ervoor brak ons nu echt op! Er werd nog even gebeld met het thuisfront en de verhalen werden uitgewisseld. Toen dit gedaan was, vroegen we ons af hoelaat we eigenlijk terug zouden vliegen. Stefan zocht het op, maar we schrokken ons rot. De vlucht voor de 16e was nergens te bekennen, maar een dag eerder zou die wel gaan! Het vluchtnummer en de tijd waren hetzelfde dus we raakten compleet in de war. Op de site van Lufthansa was ook niks te vinden, dus besloten we het noodnummer van onze reisorganisatie te bellen. Dat wilde natuurlijk weer niet, dus schakelden we thuis in. Dit ging allemaal lichtelijke chaotisch. Uiteindelijk heeft ze ons op het Canadese nummer terug gebeld zodat we de situatie zelf uit konden leggen. Toen ze onze vlucht wilde checken, bleken we überhaupt niet naar huis te gaan! De hele vlucht was niet te vinden. Ze benoemde dat Lufthansa wel vaker rommelt met het schema zonder de reizigers op de hoogte te brengen. Haar advies was om de spullen weer in te pakken en een taxi richting het vliegveld te nemen. Hier zaten we tien minuten vanaf dus dat was ons nieuwe plan. Het bed in het hotel zag er echt heerlijk uit na het harde matras in de camper, maar naar huis stond ons eigenlijk ook wel aan. We hadden hier toch niet zoveel meer te zoeken. 

We waren nog maar een paar uur in het hotel toen we uit gingen checken. De receptionist moest er ook wel om lachen en zwaaide ons uit. De Uber was (weer) gearriveerd en de optocht vertrok richting het vliegveld. Er was geen informatiebalie te vinden en als er eentje was, was er niemand te bekennen. Er stond een medewerkster van Lufthansa bij de incheckbalies, dus ik besloot aan haar te vragen waar we moesten zijn. Haar stemgeluid schalde door de hele vertrekhal heen en ik negeerde de neiging om mijn vingers in de oren te doen. Ze verzocht ons om aan te sluiten bij de andere balie. 

Eenmaal aangesloten duurde het super lang! Voor ons was een familie met een, blijkbaar, lastig probleem en de rij werd steeds langer. De heks van Lufthansa paradeerde er een paar keer langs om ons er allemaal op te wijzen dat we in de rij moesten staan. Wat denk je dat we aan het doen waren?! Er stond ook nog een vrouw bij ons die uit Duitsland kwam maar nu al heel lang in Canada woonde. Ze begon over de Nederlandse kaas, de drukte en al haar andere (vlieg)problemen. Op dat moment waren we super chagrijnig want we wilden alles gewoon geregeld hebben, maar deze mevrouw begreep dat niet. Ze kroop ook steeds verder voor ons dus het was wel duidelijk wat ze wilde. Prima meid, je bent snel klaar, regel jij je dingen maar voor ons. Toen wij aan de beurt waren en uitlegde wat er aan de hand was, zei de medewerkster dat onze vlucht wel gewoon ging. We stonden met onze mond vol tanden omdat we ervan overtuigd waren dat we misschien vandaag al mee gingen. Dat was de druppel waardoor ik (vet dramatisch) in tranen uitbarstte. We waren zo moe, al sinds de dag ervoor in de stress en nu dit! Ze was wel echt heel aardig en vroeg ons om over een uurtje weer terug te komen. Ze zou even kijken wat ze voor ons kon doen. Een uurtje later kwamen we terug en hing ze met twee telefoons aan haar oor. Ik was ondertussen op de tassen gaan zitten en een lijk had denk ik nog meer kleur dan ik. Helemaal klaar waren we ermee! Stefan stond in de rij en, met twee telefoons aan haar oor, kwam ze naar Stefan toe. Of het heel erg was dat er geen vegetarische maaltijd beschikbaar was. Echt niet! Ze had twee van de drie laatste plekjes in het vliegtuig kunnen bemachtigen en we mochten dus mee. Wat een opluchting! We hebben haar ook duizend keer bedankt en we hadden echt wel respect voor haar hoe ze alles regelde en presteerde onder zoveel druk(te). Toen we in het vliegtuig zaten, konden we pas weer een beetje ontspannen. Wat een einde... 

In de vlucht van München naar Amsterdam was er een feest gaande. Een hele grote groep mannen kocht de hele drankvoorraad op en luidden hun vakantie in. Toen ze uit het vliegtuig stapten, had er ook een ineens een leren tuigje aan. Je maakt wat mee. Bij de aankomsthal zagen we m'n ouders al voor het raam staan en onze backpacks waren er gelukkig heel snel. Na de knuffels en een laatste Flat White bij de Starbucks zijn we naar huis gereden. Die Flat Whites zijn hier trouwens een stuk kleiner dan de Canadese formaten. Dat waren we niet gewend!

Het einde van de reis waar we twee jaar naar uit hebben gekeken. Het is mega snel voorbij gegaan, maar wat hebben we het fijn gehad! De camper was perfect, de natuur was waanzinnig, samen (en met Quinten en Hayo) hebben we enorm genoten en het was precies wat we ervan verwacht hadden. Stefan is na thuiskomst direct naar een raceweekend met vrienden gegaan en na een turbulent weekend was het voor mij weer tijd om aan het werk te gaan. Wat een welkom! Toen ik binnenkwam stond er op het bord "Welkom thuis, Jamie" met allemaal foto's van onze reis eromheen. Dan kan je mij wegdragen hoor en ik moest mijn best doen om de tranen weg te slikken. Kinderen blij, ouders blij, collega's blij en ik blij!

Heel erg bedankt voor alle lieve reacties en de interesse in onze reis. We verbaasden ons er vaak over hoeveel mensen ons verhalen lazen en de reacties die we erop kregen. Vooral de vraag "wat maakt het een ander nou uit wat we doen, dat is toch niet interessant om te weten" kwam vaak naar voren, maar blijkbaar doen we toch iets goed! De reisposter hangt naast Nieuw Zeeland aan de muur dus we kunnen de route elke dag nog bekijken.

Tot over 238 dagen dan maar! Zelfde site, ander land.