Dag 11: Rustdag

De titel is trouwens niet helemaal terecht want uiteindelijk hebben we nog best veel gedaan. Het was de laatste keer dat we de ochtend begonnen met Quinten en Hayo. Omdat Stefan geen sok meer in de kast had liggen was het toch echt tijd om opzoek te gaan naar een wasserette. We hadden zoveel dat we het niet in een paar kleine canvas tasjes kwijt konden. In de kofferbak lag de backpack hoes nog (soort uit de hand gelopen weekendtas) dus die moesten we dan maar vol laden. Compleet volgens voorspelling vertrokken we weer een kwartier te laat.

We hadden twee wasmachines geclaimd en hadden een half uur de tijd om te kijken voor een trui. Er was nogal een wensenlijst waaraan dat kledingstuk moest voldoen. Het Banff logo mocht niet te opzichtig zijn, het liefste in een felle kleur, zonder cappuchon en wel een beetje van een goede stof. Na een recordaantal winkeltjes in dat halve uur hadden we niks kunnen vinden. Alles was het net niet. Ik had me er al op ingesteld dat ik zonder trui weer naar de camper zou gaan. Stefan had een leuke pet gezien dus die wilde hij misschien wel. En toen hing daar een mosterdgele trui, met een klein logo en van een goede stof. Alleen was die perfect voor Stefan terwijl die er niet eens eentje wilde. Eindstand was dus een trui voor Stefan en ik ging met lege handen naar huis. 

Toen was het tijd om de kleding in de droger te stoppen maar goed, welke stand zouden we moeten kiezen. In Nieuw-Zeeland was de droger op hete stand nog te koud maar goed, hier kon dat wel weer anders zijn. Na een kort overleg gingen we toch maar voor medium en dat was maar goed ook. Ik kwam er gisteravond namelijk achter dat de mouwen van mijn lange mouw shirt iets korter zijn geworden. Of mijn armen zijn in een dag gegroeid. Hopelijk valt de rest van de kleding mee.

De koffie was na al die inspanning dik verdiend en de gebakjes werden naar binnen gelepeld. Hayo had een chocoladetaart punt die nogal machtig was maar er met gemak in ging, Quinten had een worteltaart en Stefan en ik deelden een Nanaimobar (soort brownie met een roomachtige substantie) en een worteltaart. Tijdens het moment waarop we eindelijk konden genieten, werd het nieuwe kledingstuk geshowed. Het voelde een beetje als dat moment na een schoolreisje waarop iedereen weer in de bus zit en elkaar de gekochte souvenirtjes laat zien. Daarna vertrok de hele club weer richting een korte hike. Het zou een korte wandeling dus daar ging vooral Hayo zijn hart sneller van kloppen. Al moet ik toegeven dat ik dat ook niet een straf vond. 

Toen we uit de auto stapte gebeurde het ergste. Het bleek een hot spring te zijn en voor wie de verhalen uit Nieuw-Zeeland heeft gelezen weet misschien het verhaal van stinkstad Rotorua nog wel. Daar heb ik een trauma aan overgehouden en de stank herken ik uit duizenden. Toen we de berg opliepen kwam er af en toe een walm onze kant op gevlogen. Gelukkig had ik een trui mee want die kwam vandaag goed van pas want die kon ik voor mijn neus houden. Als dit de hele tijd zo zou blijven dan zou ik de rest heel veel plezier wensen maar dan wachtte ik wel op het parkeerterrein. Wat een meur. 

Na een stukje lopen verdween de zwavel lucht gelukkig en konden we aan onze korte wandeling beginnen. Dat dachten we tenminste. Het bleek nog ongeveer vijf kilometer te zijn richting een voor ons onbekend eindpunt met de naam Summerdance Canyon. De hele weg was onverhard en plat en er kwam maar geen einde aan. Zelfs de liedjes die we altijd zongen werden steeds zachter en het leek alsof de batterijen opraakten. Maar het zou het natuurlijk allemaal waard zijn! OF NIET! Er stond alleen een huisje naast het pad en er stroomde een klein riviertje naast met van die grote buizen. Wat een prachtig gezicht… Helemaal niet voldaan liepen we weer terug.

Quiten en Hayo wilden nog ergens naar een thermaal bad en wij hadden wel zin om een keer vroeg op de camping te zijn. We moesten ook nog even boodschappen halen dus het moment van afscheid was aangebroken. Het voelde bijna alsof de reis afgelopen was maar dat is nog lang niet zo.  Quinten en Hayo rijden de aankomende twee dagen richting Vancouver en gaan daarna Vancouver Island verkennen. Wij vervolgen onze weg nu richting Calgary en Drumheller verdeeld over ongeveer vier dagen. Met een laatste Chips Ahoy groet en het eten van de koekjes was het tijd om onze wegen te scheiden. Wat was het een cadeau dat we hier bijna vijf dagen met elkaar waren zonder dat specifiek gepland te hebben! Zoveel gelachen, gewandeld, geklaagd, gezongen, gepraat, wijn gedronken, koffie gehaald en koekjes gegeten. Het was bijna jammer dat we ieder onze eigen weg gingen. Misschien dat ik jullie af en toe in mijn verhalen verzin zodat we toch nog samen zijn. LIEFDE VOOR JULLIE EN ONZE COVERBAND!

We sliepen vannacht op een camping waar we hoge verwachtingen van hadden. Pal aan een meer en midden in het bos. Wat een plek om te slapen! De camspsite was inclusief firepit en die wilden we nu toch wel eens testen. We hadden alleen geen bijl, hout en iets om het aan te maken. Dat kon nog leuk worden. We hebben beide ook zoveel ervaring. Zet ons op een onbewoond eiland en we overleven het (niet). Uiteindelijk heeft het bijna een uur geduurd voordat het vuurtje brandde maar het is gelukt! Op het einde waren we er klaar mee en hebben we er toch, volledig tegen de regels, een prop papier bij gegooid. Dat is toch allang weg gefikt dus daar zien ze echt niks meer van. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw. Straks gaan we richting het Minnewanka meer en dan zien we wel wat we gaan uitspoken vandaag!