Dag 12: De echte rustdag

Voor de verandering neemt Stefan de honneurs waar voor het verhaal van vandaag.

Vanmorgen ontwaakten we aan het idyllische meer. Het weer was iets minder dan gisteren, beetje bewolking maar dat maakte de locatie niet minder mooi. Aangezien we nu niet echt concrete tijdsafspraken hadden door de uiteenvalling van het tijdelijke reisgezelschap, konden we de dag zeer traag opstarten. Waarvan akte. Onze voorheen normale vertrektijd van 11:00 kwam al akelig dicht in zicht maar we waren er nu echt klaar voor. Helaas op het moment dat we in de startblokken stonden besloten onze buren hun pickup truck aan hun gigantische caravan te koppelen. Gezien het een krappe camping was konden wij nu ook niet weg. Maar na geduldig een kwartiertje te hebben gewacht (geen straf op deze locatie) konden we dan toch echt vertrekken.

Een vastomlijnd plan was er nog niet echt, eerst maar naar het Minnewanka meer. Dat lag op steenworp afstand van de camping. Nadat we onderweg eventjes gestopt waren bij een paar enorme steenbokken (hadden we nog niet in het wild gezien) kwamen we bij het meer. Vanuit hier kun je met bootjes het meer op, maar wij zagen de meerwaarde hier niet echt van in. Zeker nu het vrij hard waaide. Dan maar even op de steigers kijken. Er waren daar drie mensen bezig met een fotoreportage waar de Vogue nog een puntje aan kan zuigen. Vanuit alle hoeken en standen werden alle zeilen bijgezet voor het perfecte plaatje. Maar natuurlijk moest het meer er wel op. Maar wie waren er net achter hen langs gelopen naar het eind van de steiger? Wij natuurlijk en dan met name mevr. Gonggrijp. Die deed nog even extra haar best om quasi nonchalant continu in beeld te lopen precies waar zij de foto wilden maken. Dat liet de fotograaf uiteindelijk in een getergd ‘OH MY GOD’ uitbarsten. Met de slappe lach vertrokken we weer en kon de fotoshoot ongehinderd doorgaan.

Er was een kleine trail naar een Canyon. We hoopten dat het niet zo’n deceptie zou worden als gisteren maar volgens de bordjes was het maar 1.5km. Dus dat probeerden we maar zonder wandelschoenen want we hadden geen zin apart naar de camper terug te lopen. Eenmaal aangekomen was het niet bijzonder spectaculair maar wel leuk, precies goed voor de moeite van de wandeling. Die ook wel mooi langs het meer liep.

Dat gedaan hebbende was het nog niet zo laat. We besloten maar richting de camping te gaan met een korte tussenstop in Canmore. We wilden kijken of we in het centrum konden parkeren maar nu speelde de grootte van ons voertuig ons parten. We konden nergens fatsoenlijk staan. Dan maar terug naar de eerder gespotte supermarkt met Tim Hortons voor een koffie en donut. Ik merkte tijdens de rit al dat de vermoeidheid steeds verder toe begon te slaan. Bij het parkeren ging het bijna mis. Ondanks de parkeersensoren maakte ik achteruit inparkerend een inschattingsfout waardoor we bijna tegen een andere auto opzaten. Gelukkig was Jamie zeer alert en liep het goed af. Dit was wel de realisatie dat we het vandaag even rustig aan moesten doen. Toen we de winkel in wilden lopen, werden we overvallen door een betoog van een man. We hadden beide geen idee wat hij raaskalde omdat we mentaal al uit waren door de vermoeidheid. Snel de winkel in lopen en vriendelijk bedanken! Tijdens de koffie konden we hem nog steeds enthousiast in de weer zien en horen, mensen aansprekend en helpend. Door zijn zeer snelle, bijna veilingmeester achtige manier van praten konden wij er weinig van maken. Behalve dat hij een keer ‘sell me your pants!’ riep. Dit vonden we wel weer genoeg gekkigheid voor vandaag.

De camping waar we op aan zijn gekomen is heel groot maar wel mooi gelegen aan een rivier en tussen de bomen. Het douche gebouw is een kwartier lopen. We hebben de middag lekker relaxed rustig aan gedaan en hebben heerlijk bijgeslapen, zodat we vandaag fris en fruitig naar Calgary kunnen vertrekken.