Dag 6: Puerto Viejo - Sarapiqui

We waren vanmorgen om zeven uur al wakker. Het voordeel daarvan is dat je in de ochtend dus vroeg wakker bent en nog even lekker kunt hangen in de lodge. Ons huisdier van de afgelopen dagen voelde zich al helemaal thuis bij ons. Het thuisfront van Stefan werd nog even gebeld (was best makkelijk toch heit?) en daarna konden we nog even ontbijten in het dorpje. 

Terwijl we alles aan het inladen waren, hoorden we de honden aanslaan. Dit was wel vaker gebeurd, maar het was nu wel heel heftig. Stefan hing met zijn hoofd in de auto en ik keek naar links wat er gaande was. Ineens zie ik vanachter het huis een groot paard tevoorschijn komen die met veel geluid aan komt galopperen. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Hij was ook in een mum van tijd alweer verdwenen. Voor de die-hard fans onder ons, komt het jullie bekend voor? Ik verwijs jullie graag door naar het Nieuw Zeeland verhaal van dag 11, alinea 5.

https://stefanenjamieinnieuwzeeland.reislogger.nl/nieuw-zeeland-2019/dag-11-hobbiton-huishoudelijke-dingen.333172

Ondertussen verdwijnen de colonnes al sneeuw voor de zon, dus was het weer tijd om geld op te nemen. De bank was midden in de hoofdstraat dus dat kwam perfect uit. Maar goed, wie onze verhalen leest weet dat niks deze vakantie echt soepel verloopt. Dat maakt het ook wel weer heel leuk en bijzonder. Daarom verwachtten wij het deze keer niet anders. Na eventjes in de rij te hebben gewacht konden we een heel krap hokje in. De sauna hoef je niet op te zoeken hoor! Ga even pinnen en je komt aan je trekken. Beide creditcards werden geweigerd. Wie had dat verwacht! De andere toeristen hadden er ook last van, want die sloten ook aan in de rij naar het kantoortje. Aangezien onze oren altijd open staan, hoorden wij dat er om de hoek ook nog een pinautomaat was. Stefan bleef in de rij en ik zou even kijken. Inderdaad, er was een automaat dus verplaatsten we daarheen. Hier ging alles wel volgens verwachting dus dat was weer een meevallertje. 

Vandaag ontbeten we in hetzelfde restaurantje al gisteren. In ons huisje waren we er al achter gekomen dat er een stroomstoring was, want onze lichten wilden niet aan. Blijkbaar was dat nog niet verholpen. Een smoothie konden we niet bestellen, maar dat vonden we geen probleem. Genoeg andere keuzes. Opeens deden alle apparaten het weer, dus kon het alsnog! Mijn ontbijt was dus een smoothie en een cacao overnight oats en Stefan had een French Toast met marmelade en fruit. Het was net zo lekker als eerder. De eigenaar speelde gister op het strand (niet met een schepje, maar met een trompet in een bandje) waar we langs fietsten, dus Stefan benoemde dat nog even. Hij zei dat we de tweede waren die hem hadden gezien en dat ze inderdaad elke woensdag spelen. Super leuk! 

Een rondje Puerto Viejo kon niet ontbreken en natuurlijk moesten daar ook een paar souvenirs worden gescoord. Toen de buit binnen was konden we beginnen aan onze rit van bijna vier uren. Het verkeer schoot niet op, maar dat zijn we ondertussen gewend. 

De lodge waar we vanavond slapen is op het eerste gezicht heel erg luxe en netjes. Er zijn al meerdere leguanen gespot vanaf ons balkon. We hebben twee tweepersoonsbedden in de kamer staan en alle ruimte. Op het park zijn twee zwembaden, een sauna, restaurant, kikker vijver en twee meren met kaaimannen. De muggen zijn hier in overvloed en ik zal even mededelen wat de prik tussenstand ondertussen is. Jamie: 17 en Stefan: 1. Die smeert zich amper in met Deet, heeft korte kleding aan en die wordt gewoon niet geprikt! Het is ook altijd hetzelfde. 

Omdat er een restaurant op het park is en we geen zin hadden om het dorp weer in te rijden, besloten we hier te gaan eten. De kaart zag er veelbelovend uit en alles zou vers zijn. Kom maar door! Ik was gehuld in kleding alsof ik op de Noordpool zat en we vertrokken richting het restaurant. Er was niemand te bekennen, dus we werden nauwlettend in de gaten gehouden door het personeel. De pasta pesto leek mij een goed idee en Stefan ging voor de kip met champignonsaus. Wat kan daar nou mis aan gaan. EEN HELEBOEL! Mijn spaghetti leek wel een prakje uit de vriezer die ze even in de magnetron op hadden gewarmd. De o-zo-verse pesto kwam vers uit de supermarkt, want die smaakte precies zoals een goedkoop potje. Stefan kwam in ieder geval gehydrateerd terug, want de kip was volgespoten met water en de champignonsaus met aardappelpuree was gewoon van Honig. We twijfelden nog over een toetje, maar waarschijnlijk zouden we dan een Danoontje krijgen. We kwamen tot de conclusie dat het net een Landal park is. Het lijkt heel wat maar ondertussen… Het bier was lekker en we hebben er ook wel weer smakelijk (ha-ha) om gelachen. 

Zonet zijn we in het donker nog op zoek gegaan naar de kaaimannen, maar we durfden het toch niet aan. Zal je zien dat we worden gebeten en dat we morgen moeten raften zonder benen. Die ledematen zijn best essentieel dus we gokten het er maar niet op. 

We hebben het wel echt super naar onze zin en dat het niet allemaal gaat zoals het plan is eigenlijk alleen maar leuk. Ondertussen hebben we er ook een beetje een sport van gemaakt om zo flexibel mogelijk te zijn. Dat gaat ons best goed af!