Dag 20: San José - New York - Amsterdam

Hola! Ondertussen zitten we weer op de bank, zijn de ZES! wassen bijna allemaal gedraaid en hebben we hachee van mama uit de vriezer gehaald. Je zou bijna zeggen dat we niet weg zijn geweest, maar niks is minder waar. Er is nog één verhaal die we kunnen schrijven en dat is over de terugweg. En geloof me maar, het is er eentje met genoeg spanning! 

's Ochtends om vier uur ging de wekker. Hoewel we het grootste deel al in hadden gepakt is het toch fijn om een beetje speling te hebben voor het geval dat. De transfer zou om kwart over vijf vertrekken dus we hadden nog ruim te tijd. Wonder boven wonder kregen we alles in de tassen gepropt (zes wassen?! Hoe krijg je dat in twee backpacks...) en na een laatste check van de kamer liepen we in drie keer richting de receptie. Het was maar goed dat we niet echt gingen backpacken want dat zou niet goed komen. Die ambitie hebben we ook absoluut niet, want wij houden het liever bij een camper of auto en mooie lodges. De shuttle was keurig op tijd en rond half zes belandden we op het vliegveld van San José. 

Stefan besloot een karretje voor onze tassen te pakken maar hoe kon het ook anders, daar moest je voor betalen! Ons geld was op (niet alleen op de creditcard, maar het contante geld was ook op magische wijze foetsie) dus het werd tillen. De incheckbalie was vlakbij, er stond geen rij en we waren zo ingecheckt. Daar houden we van! De baliemedewerker vertelde ons nog even goed dat we de borden in New York over de bagage moesten negeren, want dat zou allemaal automatisch in de volgende vlucht belanden. LIEGBEEST! Daarover later meer... Wat een cliffhanger, het lijkt GTST wel. 

Ook bij de douane waren er weinig bijzonderheden en ruim van tevoren zaten we al bij de gate te wachten. De broodjes werden verorberd en de tijd vloog eigenlijk op wonderbaarlijke wijze voorbij. Meestal luisteren we niet naar de mededelingen van de stewardessen, want ze hielden een wedstrijdje door elkaar praten en iedereen die wel eens gevlogen heeft weet dat de geluidskwaliteit niet altijd even goed is. Deze keer was dat dus niet anders. Stefan schoot overeind en zou zweren dat hij zijn naam omgeroepen hoorde worden. Ik verklaarde hem nog net niet voor gek, want waarom zou dat zijn? We hebben geen priority en we waren al helemaal ingecheckt. Toch maar even kijken en wat bleek? Hij was een geluksvogel en geselecteerd voor een random extra check! Wie wil dat nou niet. De zo zorgvuldig ingerichte handbagage die al net zo vol zit als onze ruimbagage, werd uit elkaar gehaal den zijn schoenen moesten uit. Hij werd gefouilleerd en ondervraagd. Uiteindelijk heb ik nog stiekem een foto weten te maken en dat voelde toch rebels! Alles was goed en we mochten boarden. Dat was ons portie spanning van vandaag dachten we. 

De eerste vlucht was in een "klein" vliegtuig, maar het ging prima! De landing werd ingezet en we keken uit het raam. We hoopten een glimp van New York op te vangen, maar gingen daar eigenlijk niet vanuit. Totdat we ineens de enorme gebouwen op zagen doemen. We hadden prachtig uitzicht op alles en zelfs het Vrijheidsbeeld was te spotten! Uitstappen en op naar de volgende vlucht. De tijd die we op het vliegveld moesten overbruggen bedroeg vier uren. 

In Nederland mogen vloeistoffen tegenwoordig gewoon mee, maar hier werkt dat anders. Bij de bagageband werden we al gewezen op de koffers, maar er was ons immers verteld dat we dit konden negeren. Omdat we op het punt stonden om door de douane te gaan, dronken we nog snel onze flessen leeg. Stefan zei voor de grap nog dat je bijna zou wachten om te kijken of onze tassen ook langs zouden komen op de band. Terwijl hij dat zei, zagen we mijn bagage voorbij komen. Stefan zei dat dat mijn tas was en ik geloofde hem weer niet. Dat kon toch niet, want dat zou automatisch gaan. Niet dus! Beide backpacks kwamen rustig voorbij hobbelen. Ja hoor, en nu? Het bleek dat je ze weer opnieuw in moest checken, wat heel makkelijk ging, en daarna kon je weer verder met je reis. Als Stefan die tassen niet had gezien waren we gewoon door gelopen. Wat een geluk! 

We kwamen voorbij verschillende schuifdeuren richting de taxiplaats. Deze kans konden we niet laten schieten, want dan konden we zeggen dat we in New York waren geweest. Bij de taxiplaats, maar goed. Dat telt toch ook? Het was niet helemaal duidelijk waar je door de douane zou moeten, maar uiteindelijk kwamen we bij een lange rij uit. Schoenen uit, alles uitstallen en doorlopen. Simpel toch? Door alle bagagedrama was Stefan vergeten zijn fles leeg te drinken. Van tevoren grapten we al dat onze druiven, die we gekscherend als "droves" hadden bestempeld, eruit gepakt zouden worden. Stefan zijn tas werd niet goedgekeurd dus eigenlijk gingen we ervan uit dat het de druiven echt zouden zijn! De mevrouw die het checkte was een pittig ding en pakte zijn fles. "Is this yours?" vroeg ze op niet al te vriendelijke toon. Die was niet leeg en ze verzocht Stefan om met een medewerkster mee te lopen. Ondertussen zat ik moederziel alleen in de drukte op een bankje met alle handbagage om me heen. Stefan moest meelopen en verdween om een hoekje. Waar moest hij heen en hoelang zou het duren? Ik had werkelijk geen idee. Water is ook mega giftig en gevaarlijk dus logisch! Na tien minuten zag ik hem weer in de rij staan. Hij had het flesje weer helemaal aan de andere kant leeg moeten gooien of op moeten drinken (dat laatste heeft hij gedaan want we hadden teveel betaald voor dat vliegveldwater) en daarna moest hij weer opnieuw in de rij richting de gates. Wat een gedoe! Ze moesten hem wel hebben.

Op het vliegveld stond een piano en een jongen speelde daar de sterren van de hemel! Daarna sloot er een andere jongen met viool bij aan en ze gaven een klein concertje weg. We besloten nog een rondje te lopen en daarna kwamen we bij mega grote ramen uit met uitzicht op de skyline van New York. Daar hebben we het alsnog vast kunnen leggen. We hadden niet persé de wens om naar New York te gaan, maar nu... Die kan erbij op de wensenlijst!

De vlucht verliep verder prima. We hadden een plek achterin met maar twee stoelen en dus niemand naast ons aan de kant van het raam. De ruimte werd optimaal benut, want al onze spullen hadden we daar letterlijk gedumpt. Het leek de plaatselijke rommelmarkt wel, maar het was ideaal! Slapen kwam er niet echt van dus de vlucht duurde voor ons gevoel aardig lang. Na landing hadden we onze bagage al snel en konden we richting m'n ouders.

First things first; een cheeseburger! Ik dan, want eten is leven. Na eventjes wachten verschenen daar de ouders en na een kopje koffie en het vertellen van de verhalen konden we richting de auto. Wat duurde die autorit voor mijn gevoel lang! Stonden we uiteindelijk ook nog eventjes vast bij de afsluitdijk. Alsof ik daar nog zin in had. We willen naar huis, joh! 

Toen we thuis kwamen stonden daar een paar "Welkom thuis" cadeautjes klaar en onze kat Nicky negeerde ons volledig. Nu was het de kunst om niet in slaap te vallen. De tassen werden daarom meteen uitgepakt, de wassen gedraaid en toen ik eventjes zat ging het natuurlijk mis. Gelukkig zou ik in de avond weer naar Grou, dus hup, in de benen! Uiteindelijk ging het nog best goed, maar om half tien was het mooi geweest. De autorit was heftig, want mijn ogen bleven amper open. Toen ik thuis kwam lag Stefan al in bed en dacht dat hij nog in het buitenland was. Toen ik vroeg waar de kat was, zei hij "Welke kat" en "Waar heb jij het over? Die hebben we niet." totdat hij besefte dat hij gewoon thuis was. Vliegen doet rare dingen met je. 

Nicky heeft de hele nacht aan onze deur lopen blèren, want die wilde op het bed slapen. Dat was hij gewend van de tijd dat we weg waren. Dit hield hij bijna de hele nacht vol, maar gaf uiteindelijk gelukkig op. Aan het begin van de middag werden we wakker en we hebben tot nu toe weinig last van de jetlag. Nicky houdt ondertussen weer van ons en het is al alsof we nooit weg zijn geweest. De reisposter is ook al besteld, want stel je voor dat we dat vergeten. Dan kan die mooi naast die van Nieuw Zeeland en Canada hangen!

Dit was dan echt het laatste verhaal, maar wij zouden onszelf niet zijn als we al langzaam weer een beetje zouden bedenken waar we volgend jaar heen zouden willen. Mocht het allemaal lukken lijkt drie weken Maleisië ons een goede optie. Jullie zien de verhalen wel weer verschijnen dus hopelijk tot volgend jaar!