Dag 5: Fietsen en een lekke band

Kennen jullie het verhaal van twee Nederlanders op een fiets waarvan eentje een klapband kreeg? Nee? Wij wel! Vanmorgen (voor ons) belde ik nog met moeders en toen vertelde ik dat we een fiets gingen huren en dit vast niet soepel zou gaan. Ik had gelijk! 

Ons bed kraakte gigantisch dus bij elke draai werd je wakker, maar verder hebben we goed geslapen. De plaatselijke haan was helemaal van het padje, want die begon aan het einde van de nacht letterlijk te gillen. Het was toen nog donker dus die zat vast helemaal in de zweverige sfeer van het dorpje. Gisteravond hoorden we ook een dier een heel raar geluid maken. Vandaag kwamen we erachter dat dat waarschijnlijk een brulaap is geweest. Telkens wanneer je denkt alles te hebben gehoord komen er weer nieuwe geluiden. Alle ramen zijn open met gaas ervoor dus je krijgt ook alles mee. 

Het ontbijt in het dorpje was niet normaal goed. Voor eten kun je me sowieso altijd wakker maken, maar dit… Stefan begon de dag met een bananen smoothie met kokosmelk en een pannenkoek zo dik als een brood met fruit en chocola. Ik had een detox smoothie met spinazie, gember, ananas en kokosmelk. Daarna kwam de Acai Bowl met mango, banaan, granola en kokosrasp. Dansend aan het ontbijt, want wat was dit lekker. 

Het stikt hier van de Bike Rentals dus die was snel gevonden. De man die ons hielp was super onverschillig en was maar half met z’n aandacht bij ons. Prima, als wij die fietsen maar kregen. Het zweet liep waar het maar gaan kon, want ondertussen was het al bijna tegen de 30 graden. En wij gingen fietsen. Wie dat heeft bedacht geen idee. Na wat gehannes met het cijferslot, een minimale uitleg en het oppompen van Stefan zijn voorband konden we op pad. Het waren een fijne vijf minuten, want ineens hoorden we een klap en was Stefan zijn voorband ontploft en eraf gevlogen. Ik zag het niet per se zitten om aan de rand van de weg te staan wachten dus ik besloot terug te fietsen en de o-zo-aardige meneer op te halen. 

Toen ik aan kwam fietsen keek hij me al wat vreemd aan. Ik kreeg niet de indruk dat hij op mij zat te wachten. Toen ik in het Engels uitlegde dat de band plat was, keek hij me aan alsof ik niet goed was. Ik wees de band maar aan en deed een beweging naar beneden met een platte hand. Waren die spelletjes 30 seconds toch nog ergens goed voor. Hij begreep het, maar die twee mannen begonnen gewoon te lachen. Wat een etters. Hij fietste met me mee MET een nieuwe fiets en toen konden we onze weg vervolgen. 

Er zijn hier prachtige stranden te vinden en daar fiets je dus bij langs. Vanaf ons startpunt naar Manzanillo is het ongeveer 10 kilometer fietsen. De weg is hier gelukkig goed en je rijdt dwars door de natuur. Op sommige plekken waren er geen auto’s of andere fietsers te bekennen. Langzaam fietsen en “Pura Vida” staat niet in ons woordenboek, dus we trapten lekker door. Onderweg kwamen we nog een paar apen tegen die van de ene naar de andere tak sprongen. Tussen de stroomkabels (die hier gewoon boven de weg lopen) zaten allemaal grote spinnen in hun web. Daar moest je maar niet teveel bij nadenken. Na nog geen uur kwamen we aan bij Playa Manzanillo. Er is een scheepswrak te vinden dus daar hebben we even gekeken. We besloten hier nog niet te gaan zwemmen, want dan zit je zeiknat op de fiets. Een stuk terug scheen ook een strand te zijn die de moeite waard was, dus daar zouden we mooi kunnen zwemmen.

Het strand was inderdaad mooi! De golven waren hoog dus het wachten was op het moment dat Stefan zou zeggen dat hij het water in zou gaan. Dat moment liet niet lang op zich wachten dus ging ik eerst maar mee. Die jongen bezorgd me hartkloppingen met dit soort dingen, want die is als een vis in het water. Ik heb al moeite met lopen zonder te struikelen dus laat staan dat ik goed door die golven heen kan springen. Maar hey, we doen een poging. De eindstand was dat ik na de derde golf al om werd gegooid en alles vol zand en water zat. Stefan sprong door alle golven heen en zijn haar was bij wijze van nog droog. Uiteindelijk ben ik maar foto’s gaan maken voordat het uit de hand liep. 

Na nog een paar strand bezoeken zijn we richting Puerto Viejo gegaan om nog even door het dorpje heen te fietsen bij daglicht. Het is daar zo gezellig! Van het “onveilige” is eigenlijk niks te merken, ook niet in de avond. Daar hebben we nog even naar de surfers gekeken en toen was het alweer tijd om de fietsen in te leveren. We waren het ook wel bijna zat want we voelden ons gewoon vies van het zoute zeewater en zweet. De beste verhuurder was nog even onverschillig als altijd en Stefan deed lekker met hem mee. Uiteindelijk hebben we bijna 30 kilometer gefietst dus het was ook wel klaar. 

Het avondeten was matig, de locatie mooi en bij thuiskomst hadden we een extra huisdier. Een miljoenpoot was van plan een bezoekje te brengen aan onze slaapkamer. Dacht het niet vriend! Als een echte Freek Vonk heeft Stefan het dier in de bosjes gegooid. Op de twee katten na die hier de hele tijd rondstruinen, mag er niemand naar binnen.