Dag 20: Vier watervallen voor de prijs van... twee paar schoenen

Wat een wereld van verschil toen we vanmorgen wakker werden! De prachtige locatie aan het meer konden we nu pas fatsoenlijk aanschouwen, gisteren was het door het trieste weer al behoorlijk donker. De zon scheen volop en gezien we hier twee nachten staan hoefden we ons op geen enkele manier te haasten om ergens weg te gaan. Bovendien waren de bezichtigingen van vandaag redelijk in de buurt. Na nog even in de zon te hebben gelezen gingen we op weg naar de eerste waterval van vandaag.

Eerste waterval was de Spahat Falls, met bijna 70 meter hoog gelegen tussen een Canyon een mooi gezicht. Het lag praktisch aan de parkeerplaats dus lopen was niet echt aan de orde. Het Wells Gray Park, waar dit alles onderdeel van is, telt meer dan 100 watervallen waarvan 41 een naam hebben en dus wel iets voorstellen. Volgende stop was Moul Falls. Hierbij moest er bijna 3km gelopen worden naar de waterval en weer terug. Prima afstand, we moeten onze favoriete Canadese koekjes, Chips Ahoy, er wel aflopen natuurlijk. Aangekomen bij deze waterval bleek deze wel minder hoog (35 meter), met het verschil dat je hier (veilig) praktisch naast kon komen. Dat liet Stefan zich natuurlijk geen twee keer zeggen. De waterdruppels die eraf kwamen waren net een regenbui, maar echt super indrukwekkend om er zo dichtbij te staan en de kracht van het water te ervaren. Met een nat shirt maar brede glimlach konden we onze weg vervolgen. Dat shirt droogde door het wat klam aanvoelende weer verrassend snel op. Het leek erop alsof het ging onweren maar dit bleef gelukkig uit.

Waar alle Nederlanders ineens vandaan komen is ons een groot raadsel. Misschien zijn ze ondergedoken geweest in een berenhol, maar ze zijn ineens overal. Het is zelfs al zo erg dat je op de camping wordt herkend. Wie ons kent weet dat we op vakantie helemaal geen behoefte hebben aan contact met Nederlanders, want dan hadden we ook wel op de camping in Appelscha kunnen staan. Het zijn wel vooral mensen van middelbare leeftijd met kortpittige kapsels die graag hun verhaal willen doen. We hebben ze tot nu toe nog weten te ontwijken maar die taak wordt elke dag lastiger.

Afijn, Helmcken Falls was het volgende slachtoffer en de waterval estafette ging rustig door. Bij elke stop hadden we een paar keer de steekmuggen van ons af moeten slaan en door het raam moeten begeleiden, maar het ging nog goed. Bij Helmcken Falls aangekomen werden het er al ietsje meer en het begon moeilijk te worden om de bus “mug vrij” te houden. Ook nu werd er niet perse een beroep gedaan op onze kuitspieren, want na vijf minuten wandelen kwam de waterval al in zicht. Dit was de hoogste van vandaag en het water kletterde met een rot gang naar beneden. Dat zorgde voor behoorlijk wat spektakel. Je probeert de hele omgeving zo goed mogelijk in je op te nemen maar dat is best een uitdaging. Er is zoveel te zien dat je het bijna niet kunt verwerken. 

De laatste waterval was een onverwachte, namelijk Dawson Falls. Een grote hike hadden we nog steeds geen zin in maar het geluk stond aan onze zijde. Huppelend, rennend en schaatsend baanden we ons een weg door het bos. Deze waterval was in plaats van heel hoog aan de brede kant en verspreid over de breedte van de rivier. Dit was natuurlijk ook weer een plaatje. Stilstaan was hier geen optie en mensen dachten vast dat we een dans aan het uitvoeren waren. Dat kwam door die vreselijke muggen! Die wachtten gewoon af totdat ze aan konden vallen. Zelfs Stefan was de pineut dus dat zegt heel wat! 

De papieren van het raften werden er eens even bij gepakt. Morgen is de dag dat we ons vrijwillig in een rubberbootje door een wilde rivier laten voeren. Nu heb ik er vooral geen zin in en dan vooral in de kou, maar na de tijd zijn we dat vast wel weer vergeten. Door de onderkoeling. Nee, dat valt vast wel wat mee maar er moesten wel wat voorbereidingen worden getroffen. In de beschrijving stond dat we een handdoek, zwemkleding en… goede schoenen aan moesten doen. Het liefste trainingsschoenen. Ai, dat sloeg de spijker op z’n kop want daar hadden we niet bij stil gestaan. De mooie witte Bjorn Borg en Puma’s waar we de wegen op onveilig maakten waren daar niet geschikt voor. Maar hoe kwamen we in een dorp zoals dit (Clearwater) op zaterdagmiddag aan sportschoenen? Waar was de Walmart als je ‘m nodig had! 

De plaatselijke supermarkt verkocht ze uiteraard niet dus waar moesten we nu heen. Na een Google sessie vonden we een klein winkeltje die volgens de beoordelingen ook schoenen zou verkopen. Ondertussen was het 17.00u en de winkel zou een half uur later sluiten. Dat werd een race tegen de klok maar dit zouden we winnen! Waterschoentjes, grijze sneakers, witte sneakers en alle andere modellen werden door gepast. Toen door de speakers schalde dat ze over tien minuten gingen sluiten moesten er toch echt knopen door worden gehakt. Eerst zouden we voor de waterschoenen gaan, maar dat leek ons toch niet zo fijn zitten als je onderweg nog ergens uit stapte en moest lopen. Dan toch maar de sneakers. Ze verdienen absoluut niet de schoonheidsprijs en ze kostten ook meer dan we wilden maar dat was nu letterlijk even de prijs die we ervoor moesten betalen. Hopelijk blijven ze morgen tijdens het raften aan onze voeten hangen.