Dag 2: Regeldag

Gisteravond lagen we half 9 al gestrekt want we waren echt zo moe! Het ritme van hier hebben we nog niet echt te pakken dus het is moeilijk om wakker te blijven. Tel daarbij op dat gister niet een hele ontspannen dag was dus we hadden het nodig. 

De Uber kwam gisterochtend al snel aan en binnen tien minuten waren we op bestemming. De huurauto konden we op gaan halen en tijdens de rit zaten we met samengeknepen billen en zweethanden op de achterbank want de grote vraag der vragen was of de creditcard van Stefan het zou doen. Daarnaast wilden we ook weten of ze wel of niet op het vliegveld stonden bij aankomst. Achteraf hadden we het daar beter niet over kunnen hebben want ik kom er behoorlijk “blond” uit. Maar goed, dat is niet perse iets nieuws. 

Het verhuurbedrijf bestond gelukkig en het was ook nog eens open! Dat begon tenminste positief. Hij vroeg wat hij voor ons kon doen en we meldden dat wij onze huurauto gisteren niet op konden halen omdat er niemand stond en wij naar het hotel gegaan waren. En toen kwam de aap uit de mouw, want blijkbaar stond het verkeerde vluchtnummer op de voucher die ik had ingevuld. Achteraf weten we ook wel hoe dit komt, want onze vlucht is vrij in het begin veranderd. Ze hadden ook contact opgenomen met het hotel dus we stonden er weer mooi op… Toen kwam het moment van borg betalen en ook dit was weer een gebeurtenis hoor. Waarschijnlijk moest de pas even wennen aan het klimaat want tot onze schrik hoorde we het geluid dat de kaart het deed. Vervolgens vertelde de verhuurder nog een grap over vragen naar de weg naar Rome of iets in die richting, maar die begrepen we niet. Gewoon lachen en oke zeggen, dan komt alles goed. Toen we richting de auto liepen praatte hij nog even met zijn collega en die vroeg aan hem of hij had verteld over die grap van Rome. Hij knikte maar aan zijn lichaamstaal konden we zien dat hij vertelde dat we het niet begrepen. Ach, we hadden toch al een slechte reputatie.

In plaats van een Suzuki Jimny kregen we een Ssangyong Korando. Voor verdere informatie over alle andere zaken en details verwijs ik jullie graag door naar Stefan. Ik kom niet verder dan 4 wheel drive en ruime zitplekken. Dat hij grijs is kan ik jullie ook nog vertellen. Het is niet een hele hippe auto en Stefan is niet compleet overtuigd van de kwaliteit. Maar hij rijdt verder prima en het is wel zo fijn dat we ruimte hebben voor al onze spullen. Hij is toch maar voor bijna drie weken. De wegen zijn wel oke hier en de eerste stop was ons vertrouwde Wallmart! Het voelde bijna als thuiskomen want dit was onze winkel in Canada. Het parkeerterrein was streng beveiligd dus dat was wel even nieuw. We hadden laatst iets over een achterstandswijk gelezen vlakbij het centrum en vanaf de weg zagen we deze wijk. We denken dus dat het daar misschien mee te maken heeft. 

Eenmaal binnen gingen we op zoek naar een plastic bak voor in de auto. Dan konden daar alle spullen in die we niet regelmatig zouden gaan gebruiken zoals onze jassen. Het omrekenen is nog best een ding omdat het qua cijfers zo verschillend is. Gelukkig hebben een omreken app dus die komt goed van pas. Uiteindelijk nemen een prachtige zalmkleurige bak mee, een aux kabel en een telefoonhouder. Bij verschillende gangen stond een medewerker om ons producten aan te smeren. Het was net de Huishoudbeurs. Maar goed, aan ons konden ze niet heel veel kwijt. De volgende stop was een mega groot winkelcentrum aan de overkant. Hier hoopten we een sim kaartje te scoren.

We belandden eerst ergens midden in een wijk die er niet perse uitzag alsof we bij het winkelcentrum zouden komen. Dat was ook niet zo. Snel omdraaien en weer terug. Aan de kant van de weg stonden mannen dingen te verkopen aan de ramen. Gelukkig stond ons licht op groen want alsof wij daar zin in hadden… Uiteindelijk reden we een parkeergarage in en kon de zoektocht beginnen. 

Dit winkelcentrum was next level. Drie verdiepingen hoog, roltrappen op allerlei plekken behalve de logische en een Mario mascotte bij binnenkomst. Waar zijn wij in beland was het enige wat we dachten. De telefoonwinkel moest hier ergens zitten maar waar begin je. Er was maar een optie en dat was het hele winkelcentrum door, want een plattegrond was denk ik teveel moeite om op te hangen. Op de begane grond was hij niet dus gingen we maar naar boven. Na een hele verzameling fast food ketens op een rij kwamen we bij een speelgoedwinkel. Stefan kon zijn geluk niet op dus daar moesten we naar binnen. Daarna konden we onze zoektocht weer vervolgen. Wat zagen we daar in de verte? De telefoonwinkel! Nummertje trekken en wachten maar. Gelukkig dat ik nog even voor de zekerheid aan de medewerker vroeg of hij de simkaart wilde overzetten, want deze bleek het niet te doen. Hij dacht dat het aan mijn telefoon lag. Maar na het geprobeerd te hebben in zijn eigen toestel kwam hij tot de conclusie dat de kaart kapot was! Hoe groot is die kans nu bij een nieuwe. Gelukkig dat we dit aan hem gevraagd hadden, anders hadden we weer achteraan kunnen sluiten in de rij.. Ongeveer een uur verder liepen we weer naar buiten. Missie geslaagd! 

Het is hier soms net mijn foute afspeellijst. Overal waar je komt klinkt Spaanse “billenschud” muziek. Het is hier net een groot Zumba feestje of club Red uit Leeuwarden. Het is maar net hoe je het bekijkt. Hayo (kennen jullie die nog van de Canada verhalen? Die van mijn bestie Quinten) zou hier zijn hart op kunnen halen. Die vind dat altijd van die fijne muziek heeft een vogeltje mij ingefluisterd.  

Aan het einde van de middag hebben we niet veel meer uitgevoerd dan liggen bij het zwembad, lezen en uit eten bij de Mexicaan naast de deur. Stefan ging ‘s middags even een rondje lopen en liep dus ook langs dit restaurant. De Duolingo app mag er soms nog wel even bij gepakt worden om ons Spaans bij te spijkeren, want de beste vrouw van het restaurant sprak amper tot geen Engels. We grappen de hele tijd al dat we een keer moeten vragen om een tafel voor twee want dat kunnen we wel! Nu was het moment daar, maar helaas. Door al het handen en voeten werk kwam dit er niet van. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten, maar zijn we al vroeg weer naar de kamer gegaan. Stukken en kapot. 

Zonet hebben we alle (niet overdreven) zeven tassen naar de auto gesleept en nu zitten we nog even bij het zwembad. Het is ons een raadsel hoe we dit in een backpack hebben weten te proppen. We hebben straks een reis van vier uren voor de boeg want we vertrekken naar de oostkust. Cahuita it is!