Dag 3: Het is even wennen

Het was al een soort van wereldreis om in dit land te komen, maar vandaag hebben we er weer eentje gemaakt. We gingen letterlijk door hoge hoogtes en diepe dalen. Niet alleen het wegdek, maar mentaal deed het er ook niet van onder. All the feels hoor. 

Gelukkig bestaat de Waze app, want het was een tocht hoor. We moesten ongeveer 200 kilometer rijden om bij de eindbestemming te komen. Eerst moesten we San Jose uit. We wisten dat het erg druk kon worden. Daar waren we al een beetje voor gewaarschuwd. Het hotel lag aan de snelweg dus we hoefden niet door het drukke centrum. Daar gingen ze hoor, in hun auto met een Koreaanse naam en goedkope bandjes genaamd “Linglong”. Waarschijnlijk gekocht op AliExpress, maar daar staan we maar niet al teveel bij stil. Het is de bedoeling dat je een beetje brutaal bent want je moet de auto er soms even tussen prakken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me soms een boer voel en heel erg moet wennen aan de wijken en de sfeer. Stefan is gelukkig rustig en voelt zich helemaal op zijn gemak. Dat is maar goed ook, want hij moet rijden. 

Na een paar wijken van San Jose te hebben gezien en twee keer een verkeerde afslag te hebben genomen, belandden we op de hoofdweg. Het rijdt hier heel rustig door op een paar temperamentvolle automobilisten na. Je moet hier dus geen haast hebben. Het eerste stuk ging door een dichtbegroeid deel met heel veel groen. Bladeren nog groter dan een mens hingen langs de weg. Het werd een beetje mistig en het regende wat en dat zorgde voor een heel mysterieus beeld. Het deed ons ook wel een beetje denken aan een bepaald deel van Nieuw Zeeland. Daarna reden we een heel stuk op dezelfde weg en serieus, ze waren 150 kilometer lang bezig met wegwerkzaamheden. Alhoewel. Ze probeerden het. Er lagen regelmatig een paar personeelsleden in de schaduw te chillen. 

Uiteindelijk belandden we in het Caribische gebied waar we zouden overnachten. Om bij de lodge te komen moesten we een stukje onverhard rijden. Aan de rechter kant lag heel veel afval en liepen maar liefst vier gieren rond! Dikke hekel aan vogels dus ik was blij dat ze achter het raam liepen en niet naar binnen konden. Niet dat ze dat doen, maar ik vind het idee fijn. 

Na vijf minuutjes schudden zagen we de lodge verschijnen en het is hier echt prachtig! Toen we uit de auto stapten hoorden we allerlei geluiden van dieren en was het tegelijkertijd heel rustig. De eigenaren bleken Vlaams te zijn dus dat maakte het communiceren wel iets makkelijker. We werden enthousiast verwelkomt door hun twee honden Lilo en Stitch. Het is een Eco lodge dus ze zijn hier heel milieubewust bezig. Het kan hier in de nacht echt spoelen zei hij. Vannacht is dat ook het geval dus we zijn benieuwd. We slapen in het huisje “Papaya”, we hebben een keukentje en alle ruimte. Dit is echt het beeld wat we van Costa Rica hebben. Zonet douchten we met uitzicht op de natuur om ons heen. Zo bijzonder! De eerste Nederlanders zijn hier trouwens ook gespot, want toen ik in de badkamer stond hoorde ik een man heel hard schreeuwen en het was overduidelijk Nederlands. De Friese zwembroek is nog niet gesignaleerd en hopelijk blijft dat zo. 

Vanmiddag hebben we een duik in het zwembad genomen en straks gaan we eten bij een Soda in de buurt. Dat is een klein restaurantje waar je goedkoper maar goed kunt eten. Hopelijk worden we niet opgegeten door gieren…

Update: de Soda was dicht dus moesten we door naar Cahuita. Zonder paspoort, zonder plan en in het donker reden we erheen. Na een paar keer twijfelen een restaurant gekozen maar we hebben super lekker gegeten! Er was een club naast en een dronken man was helemaal soepel in de heupen want die danste erop los. 

Ondertussen hebben we ook kennis gemaakt met de dieren. Er zijn twee salamanders IN ons huisje gespot en er lopen mieren op de muur in de slaapkamer. We waren bang voor Bullet Ants maar volgens ons zitten die niet in dit gebied. De klamboe die we mee hadden past niet goed om het bed dus dat wordt heerlijk rustig slapen straks. 👍🏽