Dag 11: Zipline, Rappel, Superman en Tarzan Swing

Alle armen en benen zitten er nog aan en we zijn niet te pletter gevallen in een ravijn. Stefan zijn schouder doet een beetje zeer, maar we zijn dan ook geen zestien meer. Het wordt allemaal wat strammer. Wat een ervaring was dit! 

Het was ongeveer twintig minuten rijden richting de ziplines. We werden echt super leuk ontvangen door een medewerker en na een kleine uitleg over de gang van zaken mochten we doorlopen naar de receptie om in te schrijven en te tekenen voor onze levensverzekering. Ze vroeg nog naar mijn achternaam en deed serieus haar best om het uit te spreken. Het ging haar best goed af!

Naast de receptie stonden heel veel mannen klaar om de mensen in een harnas te hijsen. Stefan stond er al, maar ik ging nog even naar de wc. Toen ik terugkwam leek het net een zaterdagmarkt, want er riepen een paar tegelijk dat ik hun moest kiezen. Ik liep een ererondje en ging toen uiteindelijk maar naast Stefan staan. Het harnas ging aan en we waren klaar voor een kleine uitleg over alle haken en ogen. 

De introductie was kort en daarna was het tijd om door te gaan naar het echte werk. Bij de eerste zipline stond een jongeman die aan iedereen vroeg wat hun naam was en wat zijn naam was. Wij stonden als laatste in de rij (want rustig aan) en hadden ondertussen al meerdere keren zijn naam gehoord. Toen Stefan aan de beurt was, zei hij tegen de medewerker “Hello Jody, how are you?” waarop hij moest lachen en Stefan een boks gaf. Dat had hij vast nog niet vaak meegemaakt. Wij hadden ook geen zenuwen en waren eigenlijk best ontspannen. De rest van de gezichten stonden allemaal wat angstig. 

De eerste zipline was wat tam en de tweede ging al iets sneller. Daarna mochten we even lekker poseren op een hangbrug, want op sommige plekken werden foto’s gemaakt die je uiteindelijk voor een nog redelijk normaal bedrag kon kopen. Strike a pose en doorlopen maar. We hadden de pas er natuurlijk weer lekker in. 

Na de volgende werd ik ontvangen door een mannetje die je hielp met ontkoppelen en dergelijke. Hij vroeg hoe ik deze had gevonden en ik zei dat ik het eigenlijk een beetje langzaam vond gaan. Daarop antwoordde hij dat hij er wel voor kon zorgen dat het iets sneller ging. Ik hoefde alleen maar mijn hand wat verder naar achteren te brengen, iets meer te hangen en hij zou me een flinke duw geven. Zo geschiedde en dit was inderdaad het betere werk! Stefan had de GoPro op zijn helm dus heeft heel wat mooie beelden kunnen maken. De gesprekken die je onderweg ook voert zijn zo grappig. 

Waarschijnlijk hadden ze contact gehad onderling, want het volgende obstakel was een Rappel. Je werd als het ware achteruit van een platform geduwd op ongeveer tien meter hoogte en dan landde je langzaam op de grond. Toen ik bij de beste man aankwam, pakte hij mijn harnas, koppelde me vast, draaide me om en duwde me zo naar beneden. Er stond namelijk iemand boven die bang was en wilde zien hoe het eraan toe zou gaan. Zo dus! Ik vond het prima, een beetje actie in de taxi. Wij vonden het beide nog een beetje mild. 

Die erna kwam was wel super vet! Het was een zipline van 600 meter dwars door al het groen heen. De jongeman die daar stond was ongeveer mijn leeftijd en een ouwe charmeur, want toen ik mijn naam zei en ik hem aankeek bleef hij me maar aankijken. Het werd bijna ongemakkelijk. Hij vroeg of ik ook uit Nederland kwam en toen ik zei dat mijn vriend voor mij was gegaan feliciteerde hij mij. Zo vreemd. Met een zwoele ‘bye’ mocht ik vertrekken. Wat een afstand en een heel vrij gevoel om zo over de boomtoppen te vliegen. 

Ze vroegen aan ons of we de Superman wel wilden doen, maar dat was niet perse iets om over te discussiëren. Daar kwamen we ook wel een beetje voor. Het terreinwagentje kwam ons ophalen en we werden een heel stuk naar boven gebracht. Toen we aan het wachten waren zagen we ineens twee mega grote toekans in de boom. Het harnas werd omgedraaid zodat je aan je rug vastgemaakt kon worden en beide voeten werden in een soort beugels gedaan. Je armen wijd en vliegen maar! Dit was de langste van Costa Rica en is maarliefst 1590 meter. De rem was best heftig en daar hebben we beide ook wel wat stijve spieren aan over gehouden. Ach, bij thuiskomst even cuppen en wat naalden erin en dat gaat het weer. Dit was het allemaal waard. 

Daarna kwam er nog een Superman en toen was het tijd voor de topper. We stonden beide te stuiteren, want dit was het leukste van allemaal: de Tarzan Swing. Menig bezoeker keerde om terwijl ze naar het eindpunt liepen, maar wij wisten niet hoe snel we daar moesten komen. Eerst werd het harnas weer omgedraaid en strak getrokken, want het is ook niks als je halverwege de zwaai echt als Tarzan door de lucht vliegt. Maar goed, voor dat risico moest je dan ook tekenen. We mochten de brug op en het kostte ons moeite om ons enthousiasme in te houden. 

Het moment van de waarheid was aangebroken. Het platform kijkt uit op een diepe afgrond van 40 meter en alleen een hekje zorgt ervoor dat je er niet af valt. Je zit veilig vast dus er kan niks gebeuren. Het touw wordt bij je middenrif vastgemaakt en daar moet je je dus ook aan vasthouden. Ze vragen nog naar je gewicht en of je mankementen hebt. Ik heb maar gezegd van niet, want anders stonden we er nu nog. Springen en gaan! Het moment van springen, dat gevoel is niet uit te leggen. Het is echt zo’n adrenaline kick. Het duurt veel te kort, want je staat zo weer met beide voeten op de grond. Daarna mocht Stefan en die sprong ook zonder twijfel. Het is gewoon te leuk en we wilden nog wel een keer. Maar helaas, dat kon niet. 

Het ziplinen op zich is niet zo heel spannend, maar met de extra’s die er waren was het toch wel een dikke aanrader. De filmpjes hebben we zelf gemaakt en de foto’s hebben we toch maar gekocht. De ogen waren open en ze waren op zich best om aan te gluren.

We waren al vroeg weer terug en hebben voor de verandering in ons huisje gegeten en niet zoveel gedaan. Tegen het einde van middag hebben we nog even gewinkeld in het dorpje en straks is het alweer tijd om te eten. De tijd gaat zo snel! De was kregen we ook weer terug en het was 5 dollar per kilo. Toen kwam het afrekenen. 30 dollar schoon aan de haak! Gelukkig rook het lekker. Wat een bedrag. En dan hadden we ook nog niet eens alles meegegeven. Daar zit een luchtje aan… Ze doet het gewoon weer.

En uiteindelijk hebben we vanavond toch nog bij TacoTaco kunnen eten. En een herkansing na het fiasco van gisteravond was het! Er stond nu geen rij en we konden boven gaan zitten. Nadat de hilarische bediende in rateltempo had gevraagd wat we wilden drinken, stelde hij voor om een shotje tequila te nemen. Stefan zei meteen dat hij moest rijden en nam ook geen alcoholische drank. Jamie daarentegen had een biertje en kwam er niet zo makkelijk vanaf. De hele avond bleef hij ons lachend bestoken met de opmerking dat de tequila onderweg was, ondertussen ging het al over liters. Uiteindelijk stelde Jamie dan voor dat hij er ook een zou nemen. Maar tot grote schrik zei hij 'why would I refuse that', hij voegde tot opluchting van Jamie geen daad bij woord. Dat liep met een sisser af. Bij het afscheid zei Jamie nog dat ze eigenlijk nu al moest lachen als ze hem zag. Wat een aardige kerel! Ze hebben ook allemaal van die mooie bruine ogen dus het is moeilijk om niet overstag te gaan.