Dag 16: Marino Ballena National Park

Gisteravond hadden we beide geen zin meer om te schrijven. Eerder had ik een tip voor een goed restaurant, een Italiaan, opgeslagen en daar zouden we gaan eten. Vanaf de hoofdweg hoefde je nog maar een stukje een berg op en dan zouden we er arriveren. Het begon te regenen, maar dat hield ons niet tegen. Al turend in het donker zagen we (op het bergweggetje) de afslag naar het restaurant. Het stuur werd met een ruk naar links gedraaid omdat we er bijna voorbij waren gereden, maar we hadden niet rekening gehouden met een hoge drempel. Het was een grote klap en er hing een wiel te bungelen boven de weg. Beide waren we in shock en het kostte ons ook wat tijd om van de schrik bij te komen. Stefan checkte de onderkant van de auto en op wat stank van de koppelingsplaat na leek het mee te vallen. Ik riep panisch dat we er niet meer gingen eten en dat we maar beter op de hoofdweg konden blijven. Helemaal omdat het harder begon te regenen en onweren. Ergens anders in het dorp zat een Italiaans restaurant, want ondertussen hadden we zoveel zin in een pasta!  

Het zicht was niet al te best door de regen en daarom reden we weer te ver door. Dit keer draaiden we rustig de andere kant op en arriveerden we bij het restaurant. Er was weinig parkeerplek, maar we konden de auto ergens tussen proppen. Ik had alleen niet gezien dat er naast mijn deur een lantaarnpaal stond. Je kunt het al raden, want ik knalde met een rotgang tegen die paal aan. Ook daar viel de beschadiging mee…

We dachten dat we het toen allemaal wel hadden gehad en waren ondertussen wel toe aan een borrel. Stefan moest rijden dus die ging aan de cola. We zaten net tien minuten bij te komen van alle chaos en toen gebeurde het. De stroom in heel het dorp viel uit! Dit meen je toch niet. Pikkedonker! Ze zijn er hier wel op voorbereid, want de noodverlichting ging aan en ze kwamen met kaarsjes aanzetten. Toen we de menukaart kregen, vertelde ze dat we alleen uit pizza konden kiezen. We zaten ons al zo lang te verheugen op pasta dus dit kon er ook nog wel bij. Tel daarbij op dat de prijzen niet normaal hoog waren en er zoveel keuze was dat we er paniek van kregen. Uiteindelijk hebben we voor twee goedkope pizza’s gekozen en ze waren wel echt heel erg lekker. Wat een contrast met de rest van de dag. 

Over de rest van de dag gesproken, die was dus echt super relaxed. De ochtend begon met een bezoek aan Marino Ballena. Dit is het populaire strand bij Uvita waar je tijdens eb de vorm van een walvisstaart kunt zien. Vanaf het strand is die vorm met veel verbeelding te onderscheiden, maar het gebied is de moeite waard om te bezoeken. De toegangsprijs is normaal wat ook wel eens leuk is. Ze zijn hier namelijk op twee dingen gek: de hele dag ‘Pura Vida’ roepen en letterlijk overal heel veel geld voor vragen. Dat valt ons echt tegen hier, want daardoor valt alles toch wat duurder uit dan we hadden gehoopt. Ze hebben het slim bedacht, want je wilt alles toch wel zien. 

's Ochtends hadden we het nog over de dieren die we deze vakantie hadden gezien en dat we de Ara nog niet af konden strepen van de bingokaart. Onderweg naar het strand zagen we allemaal mensen bij de boom staan en wij gingen ervan uit dat het apen zouden zijn. Voor de zekerheid ging ik toch even kijken en wat zaten daar in de boom; allemaal Ara's! Toen heb ik Stefan snel geroepen en hebben we wat foto's gemaakt. Hebben we die papegaaien op de valreep toch nog gezien! 

Het strand is gigantisch breed en wordt omgeven door allemaal palmbomen. Echt prachtig! Het is een stukje lopen naar de eindbestemming, maar helemaal geen straf. Het water was super warm, want het kwik was ondertussen gestegen naar ongeveer 33 graden. Steeds meer kledingstukken werden uitgetrokken en uiteindelijk liepen we daar in onze zwemkleding. Heerlijk! Toen we aankwamen bij de walvisstaart was er zoals te verwachten viel weinig te zien, maar de omgeving maakte alles goed. Ik besloot een klein bultje van takken en stenen op te klimmen. Op slippers. Dat ging natuurlijk weer niet zoals gepland en toen ik tegen Stefan zei dat het moeilijk was, klom hij er zo op. Hoe doet hij dat toch!

Na een lunch bestaande uit smoothies en nacho’s gingen we naar een ander strand hier in de buurt: Playa Hermanos. Het parkeren was nogal een uitdaging, omdat we rekening moesten hadden we de hoogte van de auto. De bomen vormden namelijk boogjes over de weg heen. Op dit strand hebben we de hele middag gezwommen en gelezen. Even geen bergen beklimmen was ook wel eens lekker. De golven waren super hoog en het begon net vloed te worden. Stefan was aan het springen in de golven en ik blijf dat toch spannend vinden. Die kent geen angst! Gelukkig zijn we beide weer heel in de auto naar het hotel gekomen. 

Straks rijden we naar Jaco en dan slapen we nog maar drie nachten in Costa Rica. De tijd gaat snel, maar ook weer niet. We doen zoveel verschillende dingen en maken zoveel mee dat we de dagen ook weer maximaal meemaken. Omdat we dit keer niet met de camper reizen maar telkens ergens anders slapen, merken we dat drie weken toch ook wel weer genoeg is. Je “thuis” is steeds ergens anders en het telkens uit- en inpakken is soms ook wel vervelend. In Nieuw Zeeland en Canada konden we geen genoeg krijgen van het reizen en wilden we niet naar huis. Dat is natuurlijk ook niet te vergelijken met dit land en de manier van reizen. We hebben nu ook alles gezien wat we wilden en het is dan ook wel weer goed geweest. 

We hebben nog drie volle dagen gevuld met natuur, mooi weer en elkaar (kotsneiging) dus daar profiteren we nog maar even van!