Dag 9: Johnston Canyon - Banff

Terwijl ik dit typ lopen er qua formaat uit de hand gelopen herten rond de camper. Niet overdreven, we zagen een Elk ter grootte van een paard. Deze camping is niet omheind dus de beren etc. lopen hier gewoon vrij rond. Ik belde net hysterisch naar Quinten dat er een mega beest rond de bus liep. We hadden al even geoefend hoe het eruit ziet als ze boos zijn zodat we dat kunnen herkennen. Dat zorgde voor hele knappe gezichten want blijkbaar krullen ze dan hun lip, gaan ze knarsen en cirkelen ze om je heen of gaan ze schoppen. Als we vannacht dus iets horen kan het dus zomaar zijn dat er iets om ons heen schuifelt.

De dag begon wat aan de trage kant. Stefan had hoofdpijn, ik had wat opstartproblemen en de buren op nummer 76 waren door de wekker heen geslapen. In plaats van tien uur troffen we elkaar om kwart over tien bij de sani-dump. Alles werd even geleegd en doorgespoeld om vervolgens het water weer bij te vullen bij het toiletgebouw. Dat we een kraan half sloopten bij de dump en het water in het rond vloog zomaar op Quinten z’n trui (allemaal de schuld van Hayo, toch?) laten we maar even achterwege. 

De karavaan vertrok nog niet richting de geplande bestemming, want het gas moest eerst nog worden bijgevuld en de tank raakte ook alweer leeg. Naast de camping was een tankstation waar lpg kon worden bijgevuld. Daarnaast zat een koffietentje dus daar zouden we onze slag slaan. Het vullen van het gas ging even niet door omdat de sleutel van dat apparaat was gebroken maar de koffie werd vers gezet. De walm van net gebakken bacon of wat het dan ook maar mocht zijn kwam ons tegemoet en bleef in je neus hangen. De medewerkster sprak nog even vol lof over KLM en dat je zelfs al het eten wat over is nog opnieuw verdeeld krijgt. Wat. Een. Service. Ze sprong ook nog eens een gat in de lucht omdat we een dubbele espresso bestelde want dat deed echt niemand. Die had een top dag! 

We parkeerden de campers en wandelden richting de start van Johnston Canyon. Hayo en ik hoopten vurig dat het niet zo’n steile klim als gister zou worden want dat zouden onze tere beentjes niet aan kunnen. In polonaise met alle andere toeristen kwamen we bij de eerste waterval aan. Het was daar zo druk dat we besloten om verder te lopen naar de tweede. Onderweg benoemde iemand nog dat die het niet voelde bij een zware wandeling vandaag en ik kon het daar alleen maar mee eens zijn. Gelukkig hadden we de koekjes weer mee want na elk obstakel beloonden we onszelf met deze traktatie. Al snel kwamen we bij de tweede waterval aan en Stefan zat heerlijk te genieten van de natuur. Totdat wij aansloten en het weer was gedaan met de rust. Een jukebox is er niks bij want alle liedjes komen voorbij en er worden zelfs mixen van gemaakt. Dat kunnen wij gewoon. Het is ongelofelijk. 

De Ink Pots waren het eindpunt van vandaag. In totaal zouden we iets van twaalf kilometer moeten lopen. De weg begon al aardig steil te worden maar met een paar adempauzes was dit echt prima te doen. Maar daarna werd het een ijsbaan. Onze schoenen hadden nog aardig grip maar zelfs dat was al uitkijken. Was dat een beer die we daar in de verte hoorde brullen? Nee hoor, dat waren Quinten en Hayo die al glijdend naar beneden kwamen. Stefan en ik besloten alvast door te lopen en dan zouden we hun vanzelf weer tegenkomen bij het eindpunt. Er kwam nog een man op slippers voorbij en daar hadden we toch wel respect voor. Dat leek ons bijna niet te doen. 

De Ink Pots waren best mooi. Het waren zeven kleine meertjes aan de voet van de bergen die door verschillende mineralen een groen blauwe kleur hadden gekregen. Je moet me niet vragen hoe en wat want daar heb ik geen idee van. Dit is al heel wat. Tijdens het genieten van de koekjes was er heel wat te zien. Als eerste stond er een biggetje heel casual te poseren. De hand ging in de lucht en de billen werden wat verder naar achter gedrukt. Haar sport outfit was biggetjes roze en de jas ging speciaal uit voor deze sessie. Wat een plaatje! Iets verder op stonden twee bananen te shooten. Dus je kunt het al een beetje raden: ze hadden prachtige gele kleding aan. Gelukkig hebben wij onze bloedeigen model Quinten mee. Die gaat nog groot worden hoor. Let maar op! Van meerdere kanten hoort hij al dat hij een echt model hoofd heeft dus hij zou er wat mee moeten doen. Hij gelooft het zelf al, nu de rest van de wereld nog. En het enige wat wij kunnen doen is hem aanmoedigen tijdens deze reis. 

De reis terug verliep vlot en al zingend met af en toe een pauze als er mensen aankwamen waren we zo weer bij het begin. Ondertussen hadden we trek gekregen en waren we toe aan iets anders dan die koekjes. Er stond een culinair hoogstandje klaar in de camper en dat waren instant noodles. Drie verschillende smaken maar goed, het smaakt allemaal chemisch. We zouden de Bow Valley Parkway nemen richting Banff dus onze planning was daarop aangepast. Is die stomme weg natuurlijk weer dicht omdat de natuur zonodig beschermt moet worden. Be-la-che-lijk. Nee grapje, maar het is wel vervelend elke keer. Je verheugd je er toch op en dan kan het heel vaak niet. Ik kon wel janken en misschien heeft deze huilebalk dat ook wel even gedaan. De andere wegen zijn ook zeker de moeite waard hoor dus daar richting we ons dan maar weer op. Op naar Banff! 

Het zoeken van een parkeerplekje was een hele opgave. In dit dorp was er geen plek bij de supermarkt dus we moesten een stukje lopen. Toen we stonden te discussiëren over welke aardbeien we mee gingen nemen, sprak een jongen ons aan in het Nederlands. Dat was even schakelen want je verwacht dat niet op een of andere manier. Hij had in Amerika gewerkt en ging nu hier aan de slag. Uiteindelijk ging het over de bizarre prijzen van de boodschappen want dat is wel echt overdreven. Daarnaast is alles hier in grootverpakkingen en dat is ook niet altijd even handig. Wat een luxeproblemen. 

We wilden vandaag eindelijk de firepit een keer gebruiken dus besloten we dat het vanavond broodjes hamburger zouden worden. Eenmaal aangekomen op de camping bleek die firepit helemaal niet handig te zijn en dus moest het alsnog in de pan. Vanavond heeft Hayo dus de beste hamburgers ooit gebakken en hebben wij die het slechtste ooit opgegeten. Ik doe net alsof het broodje bij iedereen op een slagveld leek want dan voel ik me weer wat beter. Morgen gaan we nog even uit eten omdat daarna onze wegen gaan scheiden. Helaas, maar we hadden al meer dagen samen dan we van tevoren hadden gedacht!

Op de een of andere manier hebben wij drie verschillende campings geboekt in drie dagen dus dat is niet helemaal handig geweest. Het oorspronkelijke plekje voor vannacht was ook helemaal niet mooi. Uiteindelijk hebben we dat dus om kunnen zetten en blijven we op deze plek tussen de dieren twee nachten en gaan we dan door naar een camping aan het meer. De buurtjes staan schuin tegenover ons dus dan worden we niet onwennig en kunnen we af en toe nog even zwaaien.