Dag 26: Victoria

Ik zit nu compleet ingepakt buiten, want we staan op een prachtig plekje aan het water vlakbij Nanaimo. Maar bij het water zijn ook veel muggen en ik ben je levende Autan als ik bij je zit. Ze vliegen allemaal op mij af wat ervoor zorgt dat Stefan niet geprikt word. Voor hem heel fijn en ik gun het hem van harte. Ik ga hier wel als een mummie en in kleding gehuld zitten. Boven de plek waar we nu staan is een camping café waar je schepijs kunt kopen. Dat konden wij niet weerstaan en dus hebben we die lekker na het eten gehaald.

De zon scheen en er kon buiten ontbeten worden! Dat was ineens een heel ander gezicht dan gister in de regen. Het water verdampte wat er in het zonlicht en in de mooie natuur weer heel mooi uit zag. Dit mooie weer vroeg om een bezoekje aan Victoria, want we dachten dat het toch echt wel de moeite waard zou zijn. 

De files ontweken we vandaag dus we hoefden dit keer niet langzaam te rijden. Het was even zoeken naar een parkeerplek want niet overal mogen RV’s staan. Pal aan het water in de binnenstad was een mooi parkeerterrein, maar een plek uitzoeken was zo makkelijk nog niet. Na drie pogingen stonden we keurig en alle credits daarvoor gaan naar Stefan. De lange broek wisselden we snel om voor onze zomer outfit en het verkennen van de omgeving kon gaan beginnen.

Wat een prachtige stad! Er was volop bedrijvigheid in het haventje en er zwommen zelfs nog drie otters voorbij. Eerst stonden we als twee gekke Nederlanders hysterisch aan de waterkant omdat we dachten dat het zeehonden waren. Constant in de buitenlucht doet gekke dingen met je… Zeehonden of niet, het bleef een mooi gezicht. 

Aan een strak gemaaid, perfect groen grasveld stond een nog mooier gebouw. Eerst dachten we dat het een museum was, maar het bleek het parlementsgebouw gebouw te zijn. Hier konden ook rondleidingen gedaan worden, maar aangezien we binnen zitten nu zonde van de tijd vonden liepen we na een paar foto’s door. Vele toeristen lagen languit in het gras zich in verschillende poses te wringen. Mensen, doe eens even rustig!

Er bleek even verderop nog een groot museum te zijn die wel onze interesse had (voor zover ik interesse kan hebben in het kijken naar vaak oude meuk en geschiedenis). In deze stad zou ook een klein speelgoed museum zijn en daar had Stefan toch meer oren naar. Daarom sloegen we ook deze bezienswaardigheid over en liepen we richting het centrum. 

Het sfeertje in deze stad is heel ontspannen en gezellig. Daarnaast wordt het heel goed schoon gehouden (niet zo’n zwijnenstal als in Calgary) en we voelden ons eigenlijk heel erg thuis hier. De huizenprijs is hier ook torenhoog, maar hey, erover fantaseren kan altijd. Donaties zijn altijd welkom hoor. Misschien kunnen we collecte gaan lopen, ik zie ons al gaan! 

De winkelstraat hadden we gehad en het was tijd voor de topper van de dag! Als het aan Stefan lag tenminste. Het speelgoedmuseum was aan de beurt. Ik offer me met alle liefde op en ik zit de tijd wel uit. Deze zou niet zo groot zijn als in Wanaka (dag 38 van Nieuw-Zeeland verhalen) dus dit zou helemaal goed komen. Stefan kon niet wachten en keek dan ook zijn ogen uit. Wel echt super leuk dat dit soort dingen ook bestaan voor de liefhebbers in een stad zoals dit. De twee medewerkers waren net zo enthousiast als Stefan en konden honderduit praten over het speelgoed en alles wat daarmee te maken had. Ik vond het helemaal prima, zolang hij mij niets zou vragen. Het is net zoals met politiek, ik kan me er allemaal niet voor interesseren en als je mij een vraag zou stellen dan zou ik geen antwoord kunnen geven want ik had niet opgelet. Wat denk je?! Vraagt die man mij na afloop wat ik het leukste speelgoed vond. Mijn antwoord was dat ik mee ging voor Stefan en dat hij gewoon zijn ding kon doen en ik er wel achteraan hobbelde. Ik zei ook nog, half stotterend en super dom, dat ik vroeger alleen maar knutselde en niet zoveel met speelgoed had. In een speelgoedmuseum. Geweldig. Gelukkig kon Stefan wel uitgebreid antwoord geven en hielp me uit de brand. Thank you, bye!

We vonden het tijd voor een terrasje. Beide, uiteraard, om verschillende redenen. Stefan was nog aan het nagenieten van al het moois wat hij had gezien en ik omdat ik wel toe was aan een borrel. Eigenlijk kwamen we per ongeluk bij een soort pleintje ergens achteraf. Het leek er vrij uitgestorven maar eenmaal door de poort was het een verzamelplek van alternatieve winkeltjes en gezellige terrassen. Er was speciaalbier en eten dus dat was een top combinatie. De zon scheen recht op ons tafeltje dus we zaten daar perfect. We hadden ons plek daar gevonden dus genoten er ook met volle teugen van! Wat een leven zo. Er waren amper toeristen dus dat maakte het nog veel beter. 

Tijdens deze reis is een soort gewoonte ontstaan en die te maken heeft met ansichtkaarten. Van elke grote stad waar we zijn geweest, willen we een kaartje. Dan hebben we het niet over zo’n lelijk toeristen kaartje met een foto van driehonderd jaar geleden, maar met een soort prent. Die is niet overal te vinden dus we zien heel wat souvenir winkeltjes van binnen. Tien minuten voordat de parkeermeter afliep, vonden we er toch nog eentje. Het is anders geen wereldramp hoor, maar het is toch leuk dat het elke keer toch lukt.

We hopen dat het morgen nog steeds dit weer is want dan staat er een Whale Watch in een open speedboot op de planning. Eindelijk wat snelheid en adrenaline! Er schijnen hier behoorlijk wat orka’s en walvissen rond te zwemmen dus we hopen het zo. Mocht het niet doorgaan, dan zou het overmorgen of in Tofino ook nog kunnen. We wachten het af!