Dag 2: Vancouver

En of we die vijf uren vliegen kunnen! We waren beide het grootste gedeelte van de vlucht in slaapcoma want voor ons was het nacht. Voor het nieuwe ritme niet goed maar we konden niet meer. Eenmaal geland konden we zo door naar de bagageband en naar buiten. Van dat laatste waren we even van slag. We hadden ons mentaal al voorbereid op een uitgebreide screening en eventuele test. Dit was ideaal en de taxiplaats was voor de deur. Er waren meer mensen met dit idee maar goed, we waren allang blij dat we zo door konden lopen. Het liep lekker door en we konden zo de taxi in. We gingen uit van een rit van iets meer dan een half uur. Nou, maak daar maar de helft van de tijd van want deze beste man dacht dat hij op het circuit aan het rijden was. Tijdens de drempels zaten we nog net niet tegen het dak en het is maar goed dat we beide niet wagenziek zijn. We vonden het helemaal prima want des te eerder waren we bij het hotel. Daar liet de receptioniste ons nog even schrikken, want ze verwachtte ons niet. Uiteindelijk bleek dat Stefan ingeschreven stond dus we kregen een kamer toegewezen. Van tevoren hadden we gevraagd of het zo laag mogelijk mocht in verband met mijn afkeer voor liften. ‘’Jullie hebben kamer 1407.’’ OP DE 14e VERDIEPING! Die memo was dus even gemist. De lift werkte ook nog met ons kamer pas en dat lukte weer niet. De man achter de balie deed alsof we achterlijk waren en dat we het gewoon nog een paar keer moesten proberen. Met zweethanden naar boven maar het is gelukt. Als verassing was de zilvershampoo ontploft in een (gelukkig) plastic zak dus alles was paars. Dat zagen we morgen wel weer.

Vanmorgen waren we optijd wakker dus konden we de hort op. Na een kleine tien minuten kwamen we een leuk ontbijt tentje tegen. Iedereen is de hele tijd heel vriendelijk en geïnteresseerd dus dat is echt super leuk. Toen we wakker werden begonnen we al te watertanden bij het idee van pannenkoeken en die stonden gelukkig op de kaart. Triple Chocolate. We beginnen met een lekker licht verteerbaar ontbijt maar niet heus. De serveerster meldde nog dat het leek op een chocolade taart in de ochtend dus dat beloofde al veel goeds. Op de kaart leken het van die kleine American Pancakes dus we twijfelden ook nog of het wel genoeg zou zijn. Toen kwam ons bord eraan. Het was een combinatie tussen een brood, pannenkoek en brownie. Het is dat er nog een banaan voor de vitamines op zat, maar verder was het een dikke calorieën bom. Zo lekker! We hebben daarna nog even met de serveerster gesproken. Ze vroeg waar we vandaan kwamen en hoelang we zouden blijven. Ze zei dat het zeker de moeite waard was om hier rond te reizen en dat we niet teleurgesteld zouden worden. Al rollend vervolgden we onze weg naar de fietsen verhuur. Jazeker, deze fietsen haters gaan ervoor. 

Nog napratend over ons eten hoorden we ineens een knal. Toen we achterom keken zagen we een stuk van een steiger zo, van ongeveer een verdieping of tien, naar beneden vliegen. Het geluid was echt niet normaal. Een paar minuten geleden liepen we daar nog. Met een hartslag van 110 keken we of er niemand gewond was en het leek gelukkig mee te vallen. Dat had echt raar af kunnen lopen.

We vervolgden onze reis naar Stanley Park. Daar zouden we wat gaan rondkijken. Op de fiets. Het is een wonder. Het leek ons wel logisch dat daar een verhuurder zou zitten omdat veel mensen het op deze manier doen. Als twee kinderen zo blij liepen we die kant op. Wat is het hier mooi! Je loopt langs de haven richting het park en je ziet in de verte de bergen met besneeuwde toppen. Qua weer treffen we het want het zonnetje schijnt heerlijk. Zo bijzonder dat we dit kunnen doen. Dat maakt al het sparen het al helemaal waard. Als we daar aankomen is er geen verhuurbedrijf te bekennen. Er rijden wel heel veel fietsers met een helm. Denk maar dit dat wij die op gaan doen. We zijn rasechte Nederlanders met een fietscultuur. Wat is nou het ergste wat er kan gebeuren. Dat we omvallen? Nou, wat heftig zeg. Er zit vast een mandje op de fiets dus daar kunnen we die helmen dan mooi in neerleggen. Ondertussen werden we een paar keer bijna aangereden door een toerist op de fiets. Je kunt lopend beter een helm op. 

Een stukje van het park af hadden we uiteindelijk een fietsverhuurder gevonden. Binnen tien minuten zaten we (zonder helm) op de fiets. Die lag mooi in het mandje. Er brak direct iets van de helm af dus die dingen waren toch niet goed. Vanaf de stoplichten wilden we met volle vaart tussen de voetganger door racen. Daar werd Stefan meteen voor bestraft want z’n ketting vloog eraf. Dat werd weer terug naar de winkel! Daar kregen we een nieuwe en toen kon de tocht beginnen. 

Al die langzame mensen hadden we ingehaald en de eerste stop was bij de totempalen. Enig om te zien maar het was kleiner dan gedacht. Daar waren we dus zo klaar. Door naar Beaver Lake. De naam beloofde veel goeds en de verwachtingen waren hoog. De weg kon beter want het hobbelde als een gek. De plassen moesten vakkundig worden ontweken want er zat geen spatbord op de fiets. Dit hebben we een paar keer geweten want af en toe zaten de jassen onder de modderspetters. Na een kleine vijf minuten kwamen we bij het meer en de fietsen zetten we tegen het hek neer. Ha, dat rijmt. We konden opzoek naar bevers! 

Het kon beter No Beaver Lake heten want er was geen een te zien. We kwamen wel een paar eekhoorn tegen die super tam waren. Ze bleven keurig zitten voor de foto en kwamen achter ons aan. Ik werd er lichtelijk paniekerig van want ik zag die beesten al helemaal in m’n been klimmen. Ondertussen was Stefan ze aan het aanmoedigen om achter mij aan te gaan. Hoe moet dat als we straks een beer tegen komen. Dan roep ik wel dat ze achter Stefan aan moeten gaan. 

Toen we rustig op ons gemak onze weg vervolgden, hoorden we ineens iemand naast ons praten dat schildpadden er uiteindelijk ook wel komen. Oke, leuk voor je. Blijkt hij het tegen ons te hebben en hij benoemd dat ze er met hun groene hesjes uitzien als schildpadden. Na wat over en weer gesproken te hebben fietsen ze door. Even later fietsen wij (waar je eigenlijk af moest stappen maar living on the edge enzo) naast het water en plotseling horen we weer een noodkreet boven ons weg komen. De schildpad riep hoe wij daar kwamen waarop we antwoorden dat we sneller zijn dan hun. Je maakt wat mee. 

De route verandert heel snel qua omgeving. Het ene moment rijdt je nog in het bos en het volgende moment fiets je onder een mega lange en hoge brug door. Op de rotsen bij de brug zat ineens een otter! Het is allemaal zo bijzonder om te zien en dat al op de eerste echte dag. De hele dag fietsen we met een big smile rond. Het is allemaal zo vet. 

Na een rondje van acht kilometer willen we wel eens opzoek naar de welbekende klok in Gastown. De fietspaden verdwijnen en het wordt mega druk. We besluiten om met de fietsten aan de hand te gaan lopen en ze uiteindelijk maar ergens neer te zetten. Die stomende klok stelde uiteindelijk niet zoveel voor maar we kunnen het weer afstrepen. De maagjes beginnen alweer te rommelen dus we gaan opzoek naar een restaurant. We worden weer enthousiast ontvangen en het eten is heerlijk. 

Downtown Vancouver scheen in de buurt te zijn. We hoefden alleen maar rechtdoor te lopen. Onderweg zagen we al een paar steegjes die je soms wel op het nieuws ziet. Van die lugubere, verwaarloosde straatjes. Het sfeertje werd ineens ook anders maar daar hadden we verder niet echt aandacht aan besteed. In het volgende steegje stonden allemaal politieauto’s maar ook daar keken we niet perse van op. In de verte stonden heel veel mensen bij een winkeltje dus we vroegen ons af wat daar gaande was. Uiteindelijk zagen we een hele straat vol met dakloze mensen in tentjes en onder kleden. Heel naar om te zien.  

Na vijf uren hebben we ons vervoersmiddel weer ingeleverd en hebben we nog wat rondgekeken in de winkelstraat. Toen de voeten vermoeid begonnen te raken wilden we nog even langs de supermarkt om vervolgens weer terug naar het hotel te gaan. Maar welke kant moesten we op. We waren beide wat van het padje. De navigatieapp werkte ook nog eens voor geen meter mee. Al mopperend liepen we de straten door en hadden we een paar herkenningspunten. De pot schaft vanavond soep en meer dan dat gaat het niet worden. We zijn gesloopt en morgen halen we de camper op. Dan gaat het pas echt beginnen! We hebben trouwens geen idee wanneer er dan weer een verhaal komt want dat hangt helemaal van de Wifi af.