Dag 18: Valley of the five lakes en Jasper

Wat een weer was het vandaag! Het leek wel zomer toen we wakker werden. Het was gewoon warm in het zonnetje en we zijn daarom ook iets later van de camping vertrokken. Het zat zo lekker dus we wilden ons boek nog niet weg leggen. 

Tijdens het dumpen van het vieze water raakte Stefan aan de praat met een medereiziger uit Alberta die voorspelde dat ze het ergste qua weer waarschijnlijk nog niet hadden gehad. Het was nog een relatief zachte winter geweest dus dat beloofde nog wat voor de zomer. Hopelijk blijft zo’n hittegolf als vorig jaar voor hen uit. Hij vroeg ook nog waar we heen zouden gaan op Vancouver Island en ik was heel benieuwd wat Stefan zou gaan zeggen aangezien ik de taak van reisleidster op me had en heb genomen. Dat moest hij toch echt even aan zijn girlfriend vragen. Toen ik de route beschreef zei hij dat het in Tofino leek alsof je aan het einde van de wereld staat omdat je daar direct uitkijkt op het water. Walvissen en orka’s kwamen hier weer naartoe met hun kleintjes dus hij vermoedde dat we die wel tegen zouden komen. Dat hopen we van harte want orka’s zien staat echt nog wel op de bucketlist. 

Na een klein kwartier kwamen we bij de trail voor vandaag aan. Het was een bekende tocht die langs vijf meren zou leiden. Vandaar natuurlijk de naam ‘Valley of the five lakes.’ Het parkeerterrein was nog niet vol dus drie maal hoera voor onze vroege reisperiode. De korte broek en een t-shirt hadden we aan en uiteindelijk liep ik zelfs in een hemdje. Dit is echt te lekker zo met de zon! Het was niet te warm en echt perfect wandel weer. De kleine loop leek ons wat te kort met z’n bijna vijf kilometer. Daarom kozen we voor de grootste wandeling van iets meer dan acht kilometer. Het was voornamelijk vlak dus prima te doen. 

Telkens als we wilden checken of we goed liepen vielen de steekmuggen ons aan dus we bleven stevig doorlopen. Dit werd ook meerdere malen door medewandelaars benoemd maar wij zijn gewoon niet van dat trage gewandel. De geschatte tijd is bij ons ook altijd korter dan aangegeven. Net toen ik klaar was met het stuk door het bos en klaagde over de afstand tot het eerste meer, doemde daar tussen de bomen een blauw oppervlak op. Dat moest het mooiste meer zijn! Dat dit gewoon bestaat. Felblauw was het. Toen de zon iets minder ging schijnen veranderde de kleur ook weer. Die hadden we maar weer in de pocket. De andere vier meren waren ook mooi en aan de iets groenere kant. De eerste was toch het meest indrukwekkend. 

Bij het laatste meer deed een man alsof hij aan het golfen en vissen was met een stok. Zijn vrouw maakte daar enthousiast foto’s van. Ze waren verder gelopen maar bleven even verderop abrupt staan. De berenbel hoorde je al in de verte en we vermoedden al dat ze iets hadden gezien. Toen we aan kwamen lopen zei ze, wel een beetje overdreven, dat er een beer keihard over het pad rende en het maar een haartje scheelde. Wat wilde ze nu dat we deden dan. Omkeren? Dat dacht ik dus niet. Stefan liep voorop en ik liet hem schrikken. Dat kon de bange man dan wel weer waarderen want die begon te lachen. We hebben geen beer meer gezien maar hij zal er vast hebben gezeten. Ik wil sowieso niet altijd weten waar en hoeveel beren er zitten want je loopt er vast ongemerkt langs een heleboel. 

Na bijna negen kilometer kwamen we bij de camper aan en was het tijd voor een huishoudelijk klusje. De was moest weer gedaan worden! We hadden twee dagen niet kunnen douchen dus het beddengoed snakte naar een wasbeurt. En wij ook trouwens maar wij passen niet in de wasmachine. 

Jasper was in zicht en daar zou een wasserette zijn. Er was alleen een kleine maar. Hij zou om vier uur al sluiten en het was ondertussen als bijna kwart over drie. Dat zouden we natuurlijk nooit redden maar we deden een poging. Het geluk stond vandaag aan onze kant want iets verderop zat een wasserette die tot vijf uur open zou zijn en dat zouden we prima redden. Het ging ons ook vooral om de droger want je wilt echt niet dat je al je spullen in de camper moet laten drogen. Je zou verwachten dat die zo gewenste droger dan ook deed waar hij voor gemaakt was: je kleding drogen. Nee dus! Uiteindelijk veranderde onze camper dus nog in een rijdende droger en echt, ik werd daar lichtelijk chagrijnig van. Waarom dienen sommige dingen niet gewoon waarvoor ze gemaakt zijn. We haalden een koffie en aten als troost een donut bij Tim Hortons dus dat maakte de hele situatie alweer wat draaglijker. Eind goed, al goed. 

Ons diner was echt heerlijk. Hoogtepunt. Van viesheid. We eten hier eigenlijk heel weinig vlees en dat missen we ook niet. Omdat de hamburgers hier niet normaal duur zijn besloten we om voor een vega variant te gaan. Die hebben we thuis ook wel eens gegeten dus dat moest goed komen. Voor de zekerheid hadden we ook een blik soep meegenomen voor het geval die dingen niet te haggen waren. Thank god voor die ingeving. Toen ik ze uit de verpakking haalde, vielen die burgers van ellende al half uit elkaar. Op het moment dat ik ze in de koekenpan deed kon ik wel spugen. Wat een lucht kwam daar vanaf. Het ‘’sap’’ was roze en de geur… Ik denk dat een beschimmelde aardappel die je ergens vergeten bent in je kelder en er al weken ligt te rotten nog beter ruikt. Ook dat hebben we al een keer ervaren dus we weten waar we het over hebben. Alle ramen stonden ondertussen open en de ventilator draaide voluit. Die gingen dus meteen de prullenbak in (bewijs bij de foto's) en we hadden in de vriezer nog een soort rösti rondjes liggen. Normaal gesproken moeten die in de oven of iets in die richting. Ik ging het in de koekenpan proberen. Die was natuurlijk eerst uitgebreid ontsmet want die smerige burgers hadden erin liggen rotten. Het vet droop uit de aardappeltjes en het leek hier wel een snackbar. Bruin werden ze niet echt en ze bleven zo slap als wat. Ik ben blij dat Stefan lekker van de soep en aardappeltjes heeft gegeten want dan genoot er toch nog iemand van.

Vandaag hadden we ook weer een douche op de camping en het bleek meer weg te hebben van een hogedrukreiniger. Al het as van de kampvuren werd er nu in ieder geval af gewassen. Er was ook niks meer over van je vel maar goed, we roken in ieder geval weer lekker. Ondertussen lopen hier hordes Wapiti’s/Mule deer (we weten niet zo goed welke het nou zijn) naast onze camper en ze geven niks om al die mensen. Ze eten, ze gaan in het gras liggen en ze kijken je soms eens even aan. Wat een leven.