Dag 9: Hike en Hanging Bridges

Na een paar nachtelijke regenbuien, die hier erg goed te horen waren vanwege de enkele beplating op het dak, gingen we vandaag weer op pad voor wederom een prima ontbijt. Isolatie is hier vanwege de temperaturen niet echt noodzakelijk.

Vandaag was het programma iets strakker gepland dan we de afgelopen dagen gewend waren. Om 14:00 hadden we een ticket voor het ‘mystico hanging bridges park’. Daarvoor was er nog tijd om naar het ‘1968 Arenal park’ te gaan. Dit was een wandeling door het ruige landschap ontstaan door de voor het laatst in 1968 uitgebarsten vulkaan Arenal. Het was wederom een beetje bewolkt, maar toch waren de contouren van de vulkaan prima waar te nemen, enkel de top van de kelk was gehuld in bewolking.

Vlak nadat we op de parking gearriveerd waren zagen we een groep met een gids gespecialiseerd in het spotten van wilde dieren in de omgeving. Het groepje stond bij een boom enthousiast te kijken en wij wilden daar uiteraard wel even gebruik van maken om te kijken wat er was gespot. Profiteren kun je leren! Bijna onmogelijk met het blote oog te zien, en na hulp van iemand die er al een foto van had genomen konden we inderdaad een klein uiltje waarnemen die zich verschanst had in de bromelia. Dat hadden we zelf nooit en te nimmer gezien. Veel dieren hebben hier, afgezien van de vele prachtige vogels, dusdanig een schutkleur dat je naar boven kunt kijken tot je eens ons weegt maar de kans dat je iets ziet is nihil.

De wandeling zelf was een bijzondere ervaring, tussen het vrij verse gesteente door afkomstig van de uitbarsting 55 jaar eerder. Halverwege kwamen we op een fraai uitzichtpunt waar je zowel de vulkaan als het nabijgelegen meer kon aanschouwen.
Daarna nog een stuk door het ruige jungleachtige woud, waarbij we op onze wandelschoenen zoals gewoonlijk menig wandelaar gepasseerd hebben. Wij huppen altijd als berggeiten door de afdalingen, wat we nog hoorden toen we een groepje gepasseerd hadden. ‘They are fast!’ Uiteraard nog wel overal om ons heen kijkend om te genieten van de natuur en potentieel dieren te spotten. Maar dit is gewoon ons tempo.

Toen ging de tocht nog langs een kleiner meer, waar je niet mocht zwemmen omdat er krokodillen kunnen zitten, die waarschijnlijk aan het onderduiken waren want we hebben ze niet gezien. Uiteindelijk begon het te regenen en waren we ruim op tijd weer bij de auto. Of we het de 25 dollar entree waard vonden betwijfelden we, maar we troostten ons met de gedachte dat de opbrengsten naar het behoud van het park gaan.

Toen gingen we door naar het park met de hangbruggen. Hiervoor hadden we al eerder gereserveerd. Vlak voordat we er waren, stak er eerst een groepje neusberen de weg over. Wij wisten toen nog niet precies wat voor dier het was, het leek een beetje op een combinatie van een miereneter en een das. Bij de parkeerplaats viel het op dat alle auto’s zo netjes in de parkeervakken stonden. Al gauw bleek waarom. Om onduidelijke redenen was je hier verplicht om achteruit in te parkeren. Dat zou op meer plekken moeten, vinden wij. Automobilisten blijken wel degelijk te kunnen parkeren als ze maar een beetje hun best doen.

We probeerden een beetje uit de drukte te blijven, helaas waren we op een tijdstip dat het wel wat aan de drukke kant was. We hebben overwogen om weer sneaky aan te sluiten bij een groep met een gids, maar dat konden we onmogelijk onopvallend doen en vonden we ook een beetje flauw dus besloten we rustig door te lopen. Wederom door de prachtige hoge bomen en intens groene beplanting, doordat het nu ook af en toe regende. Gelukkig merkten we daar niet zoveel van omdat we voornamelijk tussen en onder de bomen liepen.

Alles was wel tot we bij de eerste hangbrug kwamen. Wederom een groep mensen, Fransen bleek al gauw, met een gids. Deze groep doopten wij al gauw om in ‘de Escargots’ omdat ze niet vooruit te branden leken. De vrouw die voor Jamie liep keek al gauw net zo vurig uit haar ogen als de kleur van haar outfit. Tijdens het wandelen op de brug benaderden wij het geheel namelijk nogal lollig door een beetje wilder over de brug te lopen dan normaal. Hierna konden wij dankzij een van de weinige aardige mensen in de groep ze allemaal passeren. Bij elke brug stond een medewerker omdat er maar 15 mensen tegelijk op kunnen. Dit was goed geregeld. Hierna was het gelukkig ook wat minder druk. Soms moest je even wachten voordat je een brug op kon. De hoogste was 42 meter hoog en 95 meter lang. Bijzonder uitzicht had je zo over het bladerdek en rivier stroompje beneden.  Je moet geen last hebben van hoogtevrees, want als je naar beneden keek was het best een hoogte. Gelukkig valt het bij ons mee, want over twee dagen sjezen we door de bladeren via een zipline en springen we in de diepte door middel van een zogenoemde ‘Tarzan Swing’. 

Toen we het eindpunt naderden, spotten we toch nog een Spider Monkey met een kleintje. Het beest bewoog zich super soepel door de bomen en kwam best dichtbij. De laatste afstand werd overbrugd (ha-ha) en toen kwamen we weer aan bij de receptie. Daar troffen we een hele groep mensen aan die ergens omheen stonden. Het is maar goed dat het virus niet meer heerst, want ze stonden behoorlijk intiem. Het bleek dat er een neusbeer rond struinde, maar ze gunden hem absoluut geen ruimte. Dat zijn we niet gewend, aangezien er in andere landen altijd werd verwacht dat mensen afstand hielden van het wild. We vonden het een beetje zielig en het beestje had ook nog last van een poot. 

De meneer van de lodge waar we vannacht hebben geslapen is zo aardig! We hadden de afslag gemist omdat het zo verstopt zat. De eindbestemming bleek een schooltje te zijn en daar zouden we overduidelijk niet slapen. Enkele minuten later hadden we de lodge toch gevonden. Er zijn hier twee katten, waarvan een prinses en een little devil. Er huist ook nog een klein hondje rond. De grote kat ligt hier dag en nacht voor onze deur en is echt heel lief. De eigenaar gaf ons goede tips en bleef maar over Nederlandse kaas praten toen hij hoorde waar we vandaan kwamen. Er woont hier een Nederlandse man in de buurt die altijd kaas voor hem mee neemt.  Toen hij over het wachtwoord van de Wifi begon en zei dat het heel makkelijk was kon ik het niet laten. Ik vroeg of het wachtwoord “cheese” was en dat bracht hem duidelijk van zijn stuk. Hij moest er smakelijk (het houdt niet op) om lachen. 

Het weer is niet heel goed vandaag en het miezert de hele tijd een beetje. Gelukkig hebben we vandaag een reisdag voor de boeg naar Santa Elena/Monteverde. Er schijnt een deel onverhard te zijn dus onze 4x4 zou vandaag wel eens goed van pas kunnen komen. Eerst onze band oppompen want die is nogal zacht en dan gaan we ervoor!