Dag 7: Raften

We hadden gisteravond geen zin meer om het verhaal te plaatsen, maar hij is wel geschreven. Iets later dan normaal dus! Geschreven door Stefan en aangevuld door mij, dus qua woordenschat een leuke mengelmoes. 

Vanmorgen moesten we alweer vroeg uit de veren, om 9:00 stond raften op het programma. Voordat we die kant op gingen wilden we nog even kijken bij het meer met potentieel een kaaiman en op de accomodatie ontbijten. Helaas was er geen kaaiman te spotten en het ontbijt hield ook niet over. Ondanks de normaliter goede tijdplanning van Jamie moesten we toch nog vrij rapido richting de auto, want we hadden iets meer spul meegesleept dan verwacht wat nog moest worden opgeruimd.

Ruim 10 minuten (lekker Nederlands) voor aanvang meldden we ons bij het ‘Raftbureau’. Daar kwam de zeer relaxte Pablo zich voorstellen en meldde dat we nog op een twee andere deelnemers wachten. Dit bleek een Frans-Marrokaans stel op huwelijksreis te zijn. Gelukkig niet teveel mensen en ruimte voor een lolletje onderling, daar houden wij van.

Na een autorit van 20 minuutjes kon de boot van het dak en opgepompt worden. Ondertussen mochten wij even rondkijken. Het stel vroeg of ze onze zonnebrand mochten lenen, zij hadden niks meegenomen. In de boot kun je niks meenemen, maar de tas kon in het busje blijven. Uiteraard helemaal prima, we sturen wel een tikkie.

De zenuwen sloegen ondertussen wel toe en ik moest ook nog eens voorin zitten! Achteraf was dat wel echt een goede plek trouwens. Na een korte uitleg was het tijd om het wilde water op te gaan! Er waren enkele commando’s die we moesten onthouden. Forward, backward, stop, lean in en get down. Het leek wel een overhoring. De eerste meters verliepen rustig, maar we werden voor de vorm meteen maar even met de paddels natgespetterd door Pablo en Ronny, die zich in een eenmanskajak voor ons uit bewoog om de route langs de rotsen te bepalen. Ronny heeft trouwens de bijnaam Chesky of iets dergelijks. Nou, op het water leek deze man vooral op een jetski, zo tolde en rolde hij door de stroming heen. Pablo nodigde ons uit hem vooral veel na te spetteren, maar natuurlijk was Ronny hier veel beter in en schoot met scherp.

Het was een hele gave ervaring, en afgezien de botsing tegen een rots waarbij Jamie tegen de andere dame voorin kwam en de man van het stel die bijna overboord viel, heeft iedereen het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Soms belandde je middenin een groot “gat” en moesten we met z’n allen in de boot gaan zitten. Dat was ook wel nodig! Van tevoren was ik nogal bang voor mijn lenzen, want die hield ik gewoon in. Een keertje schoof hij weg of iets in die richting, maar wonder boven wonder kreeg ik ‘m er weer in. Onderweg hadden we nog een korte pitstop met vers fruit, waar Ronny even kon sjacheren met de andere kajakkers van de andere raftoperators. Hij is namelijk behalve kajakker ook autospuiter dus konden ze zo mooi een dealtje sluiten werd er gegrapt. Misschien was het wel echt zo.

Pablo meldde nog, nadat wij hem hadden geprezen om zijn fantastische baan; ‘Welcome to my office!’. Zo kom ik weer even terug op het ‘Raftbureau van eerder.
Ook wist hij leuke weetjes te vertellen over de vegetatie, en hebben we een paar bijzondere vogels gezien. Hoog boven in een Ceibu boom zat een Havik met een vers gevangen visje in zijn klauwen. Als afsluiter was er nog een heerlijke lunch, en gingen wij om 13:00 op naar onze nieuwe accomodatie.

We wilden misschien nog naar een park onderweg, maar gezien de vroege sluitingstijd en hoge entreeprijs hebben we dit gelaten. Vandaag hebben we een bijzondere accomodatie. Een ingerichte ex-zeecontainer, met daarbovenop een dakterras met uitzicht op de vulkaan Arenal, die helaas door de bewolking niet helemaal zichtbaar is. Het is wel een fantastische plek. De kamer laat wel wat te wensen over, want het is net een gedateerde stacaravan. We verblijven hier toch maar een nachtje dus dan is het ook niet zo erg. Ook hebben we de enorme hond van de eigenaar al meermaals op bezoek gehad, de eigenaar waarschuwde ons alleen dat ze al het eten op at wat op het aanrecht en dergelijke ligt. Komt goed uit, wij waren toch niet van plan te koken. 

We zijn zonet naar La Fortuna gereden op ongeveer 15 minuutjes afstand. Het was een stuk groter en toeristischer dan verwacht, maar het past ook wel allemaal in de sferen. Het eten was heerlijk. We zitten hier de komende 2 dagen ook nog in de buurt dus van koken zal ‘helaas’ wel weinig terecht komen. 

Bij thuiskomst hadden we een ongewenste gast die zich goed had verstopt. In de WC rol zat namelijk een mega grote tor. Die viel zo op mijn schoot, liep over mijn been en belandde zo op de grond. Het is maar goed dat we niet teveel buren hebben, want ik gilde voor m’n leven. Dat beest kwam letterlijk uit onverwachtte hoek.