Dag 1: Amsterdam - Houston - San Jose

We zijn terug van een heerlijk rustgevend ontbijt aan het zwembad, vers fruit in overvloed en als we nu vol in de zon zouden gaan zitten komen we er vast en zeker uit te zien als twee kreeften. Tel daar het heerlijke briesje bij op dan is het klaar toch? Dat een van de creditcards het niet doet, het mannetje van de huurauto er gisternacht niet stond en we midden in de nacht moesten bellen met het Sunny noodnummer (zonder simkaart en bereik) komen we later nog wel op terug… We zijn de vakantie begonnen met veel spektakel!

De welbekende terror week voordat je weg gaat hebben we met vlag en wimpel overleefd. Vele lunchafspraken verder omdat iedereen misschien verwacht dat we op worden gegeten door een wilde aap of luiaard zat vrijdagavond alles keurig ingepakt en op hoogspanning in de backpacks. Dit kwam vast door de strakke planning die op papier stond want dat is zo heerlijk overzichtelijk. Controle houden mensen, daar gaan we goed op!

Om stipt zes uur in de ochtend stonden m’n ouders alweer in onze woonkamer. We zouden om 10.20 vliegen en we zijn mensen van de tijd dus hoppa, in die auto. Eenmaal in de riemen begon ik toch weer te twijfelen of alles wel in de tas zat dus de motor uit en nog een laatste check. Ja hoor, we konden! 

Tranen met tuiten, dikke knuffels en met op de achtergrond een viool met dramatische muziek (hoe grappig zou dat eigenlijk zijn) waren we door de check in. We hebben beide een Adidas broek en ik maak de look nog af met sokken en een trui. Mochten mensen ons dus gespot hebben; we zijn niet een wandelende Adidas reclame hoor! 

Boarden en gaan zou je denken. HA, GOEDE GRAP! Er waren technische problemen met het vliegtuig en het zou maar eventjes gaan duren zodat we spoedig konden vertrekken. Dat spoedig was in hun ogen bijna twee uren later. Gelukkig hoefden we oorspronkeijk maar elf uren te vliegen dus die paar uurtjes extra in die fantastische vliegtuigstoelen leek ons heerlijk. Dikke prima, er was Wifi en de meeste mensen in Nederland waren nog wakker. Het eerste deel was turbulent en het tweede deel vloog voorbij. En ja, dat zijn woordgrappen! Hilarisch die meid. 

Het eerste deel hadden we gehad en we landden veilig en wel in Houston. Stefan liep rond met rode ogen en een flinke hoofdpijn maar ik voelde me eigenlijk nog prima. Wie had dat verwacht aangezien ik meestal de hak en kruk van het stel ben. Het vliegveld van Houston was even goed kijken, want het was voor ons een beetje onduidelijk waar we heen moesten. Ondertussen waren we beland in “Border Security” want we moesten ons groente, fruit en noten aangeven. Gelukkig was de meneer achter de balie aardig en liet ons na een foto en vingerprints afname doorlopen. Blijkbaar was er nog een belangrijke vraag die hij wilde stellen. Hoe is het weer in Nederland? We zijn de minste niet dus we gaven hem graag het verlossende antwoord. 

Toen kwam de Douane. Het zag eruit alsof je bij een bekende crimineel in Azkaban op visite ging. Dit was ook weer een beleving opzich en we zijn ondertussen al best wat gewend. De beste medewerkers leken niet echt zin in het leven te hebben, maar goed, dat is nog te begrijpen als je de hele dag in mensen hun zweetschoenen staat te graaien. Die moesten namelijk helemaal uit. Stefan trok zijn pantoffels al tevoorschijn maar bij nader inzien was dat toch wat te gek. Eerst hadden we al gedronken voor ons leven want vloeistoffen mochten hier niet mee. De rolstoelen brigade mocht eerst door de scan, maar de beste mevrouw had last van haar enkel dus dit ging niet. Nou, al dat getreuzel daar kan ik niks mee dus ging ik eerst. Ondertussen gingen de tassen door het apparaat en natuurlijk. Drie van de vier bakken moesten gecheckt worden. En daar kwam ze aan met een woeste blik! Snel als Stefan is wilde hij iets aanwijzen maar hij kon de corrigerende tik op zijn vinger nog net ontwijken. NO! Oke meid, rustig maar. Ze pakte een bakje dropjes eruit en haar gezicht vertrok helemaal. Ze keek alsof ze ging spugen en vroeg wat het was. Dit had ze nog NOOIT gezien. Alles ging nog een keer door de scan en daarna waren we klaar voor de tweede vlucht. Stefan zijn hart ging nog even tekeer want de tablet was uit de hoes gehaald en in een andere bak gegooid. Zal je net weer zien, maar het kwam allemaal goed. 

Volgens ons ritme was het tijdens de tweede vlucht nacht voor ons, maar we namen ons voor om wakker te blijven. Wie mij kent weet dat mijn leven slapen, eten en sporten is dus dat hield ik natuurlijk niet lang vol. Stefan zijn ruggengraat was ook in Nederlands gebleven want die viel ook in slaap. De stewardes was trouwens super enthousiast en begon te dansen in het gangpad. Dat maakt vliegen meteen een stuk leuker. 

So far, so good. Toen kwam de horror. Althans, zo voelde het want we waren echt zombies. Het verhuurbedrijf van onze auto zou ons ophalen met een shuttle en vanuit daar zouden we naar ons hotel rijden. Omdat we iets later aan zouden komen, hadden we al geappt dat we iets later waren. Ik stond te wachten op de bagage en Stefan zou ondertussen even geld wisselen want we hebben hier collognes nodig. De tassen kwamen aan, maar Stefan ook! Zijn creditcard was afgewezen en nu konden we geen geld krijgen. Gelukkig hebben we beide eentje en die van mij pakte hij wel. We hoopten dat het eenmalig was omdat de auto op Stefan zijn creditcard staat.   

Toen kwam de rit naar het hotel en serieus, ik had zin om een potje te huilen. Daar is bij mij ook niet heel veel voor nodig. Overal stonden mensen met bordjes, maar onze naam stond er niet tussen. Na drie keer heen en weer gelopen te hebben met een kar vol baggage besloten we om weer terug naar binnen te gaan, maar dat kon natuurlijk niet meer. Er stond een beveiliger die ons vroeg waar we heen moesten. Hij had nog nooit van Sunny Cars en Costa Rental Car gehoord dus toen zakte de moed ons helemaal in de schoenen. We besloten om met een taxi naar het hotel te gaan, maar de man van de taxi zei dat er een shuttle naar ons hotel zou zijn. Niet te vinden natuurlijk! Ik was al naar de parkeergarage gelopen en ondertussen stond Stefan tussen de schreeuwende taxi medewerkers. Er waren noodnummers beschikbaar van het verhuurbedrijf en het hotel, maar wij hadden nog geen simkaart dus geen bereik. Een telefoon was nergens te vinden. En toen hoorde ik Stefan in de verte roepen dat de shuttle er was. Wat een opluchting. Je komt altijd wel op bestemming maar je bent compleet verreist dus je wilt gewoon naar je hotel. 

De medewerker bij de receptie was gelukkig super behulpzaam en gezellig. Eenmaal op de kamer bedachten we een plan. Hier was vast een telefoon die we mochten gebruiken om het noodnummer van Sunny te bellen. Daar gingen ze weer, richting de receptie! Hij zag ons alweer aankomen. Op de eerste telefoon wilde het nummer niet. Toen op de tweede telefoon en ja hoor, we kregen het bedrijf te pakken. Ik vroeg aan hem of hij het Nederlands even voor mij kon vertalen en het was net een hert in de lichten. “Just kidding” en toen moest hij lachen. Wat een humor. Na een wacht liedje van Sunny kreeg ik een medewerker aan de telefoon en die gaapte toch een partij! Nou, geen excuus want wij hebben je nodig. In principe blijft onze auto gewoon op het kantoor staan en kunnen we die vandaag ophalen. De nacht was kort, maar het ontbijt, het weer en de mensen maakten het allemaal weer goed. We maken ons klaar en gaan dan met een Uber richting het verhuurbedrijf. Op hoop van zegen!

Knap trouwens als je helemaal tot hier hebt gelezen. Het verhaal liep uit de hand. 

Voor de liefhebber: Polarsteps.com/JamIe23