Dag 23: Joffre Lakes Trail

Het uitzicht van vanmorgen was te mooi om op te schieten. Vandaag zouden we een route wandelen waarbij je langs drie meren loopt. Bergop en er stond ongeveer vier a vijf uren voor de tocht. Niet dat dat “onze” tijden zijn maar als richtlijn is het altijd handig om te weten. 

De parkeerplaats was aardig druk maar het scheelt dat wij niet zo heel groot en breed zijn. Er was nog een plekje vrij en toen begon het dilemma van zo ongeveer elke dag: welke broek trekken we aan en moet er een trui mee of niet. Het weer verschilt telkens zoveel en in de bergen is het vaak toch wat aan de koude kant. Stefan besloot om zijn korte broek aan te houden, maar ik ging toch voor mijn spijkerbroek. Ik had kunnen weten dat ik daar onderweg spijt van ging krijgen en Stefan hier als winnaar uit zou komen… 

Wat zagen we daar voor witte, gladde massa op de grond liggen? Het was sneeuw! We wisten bijna niet meer hoe dat eruit zag en toen we erop liepen beseften we dat we dat echt niet hadden gemist. Het eerste meer was vijf minuten lopen en was niet heel speciaal. Het tweede meer zou drie kilometer verderop zijn en moest volgens de borden in ongeveer drie uren enkele reis gelopen kunnen worden. Drie uren voor drie kilometer leek ons aan de lange kant maar wie weet. 

Tijdens de start zagen we een hele groep mensen lopen van allerlei leeftijden. De een liep nog voorzichtiger dan de ander en we zagen de bui alweer hangen. Polonaise! Het schoot niet op en ondertussen stonden we bijna stil. Een ouder echtpaar zag ons achter hun aan lopen en zei dat ze met een groep van zestien mensen waren. We bedankten dat we er langs mochten en ik riep dat we er nog maar veertien te gaan hadden! 

De groep was ingehaald en we konden weer door. Eigenlijk ging het nu alleen nog maar heel stijl omhoog en we hadden het onderschat. De zon scheen wel dus dat zorgde voor een aangename temperatuur. En voor zweet benen. Die lange broek was niet te doen. Wat een spijt! Omdraaien was geen optie dus het was even doorbijten. 

Na een tijdje hadden we weer de hoofdprijs want we zagen het al aankomen. Een dikke rij liep voor ons uit en het was op slakken tempo. Na tien minuten achter ze te hebben gelopen, zuchtte ik blijkbaar wat aan de harde kant waarop een meneer zich omdraaide en vroeg of we er langs wilden. Oeps! Maar goed, het doel was bereikt want we konden door. Geen tijd te verliezen. 

Anderhalf uur later bereikten we het tweede meer. Helblauw en het was nog voor de helft bevroren. Dat maakte helemaal niks uit want het was nog steeds prachtig! Er scheen iets fels in ons gezicht en het was niet de zon. Bij het meer stonden twee oudere stellen foto’s te maken en ze hadden een reflecterend scherm meegenomen. Hoezo neem je dat mee! De foto’s werden gemaakt met een telefoon van de oudere generatie dus wat had het dan voor zin. De poses wisselden en de stellen ook. Individueel, samen, zittend en staand. Niets was te gek. Het duurde me iets te lang dus ik ging ook aan de rand van het meer staan. Ik hoopte dat ik in beeld zou staan en ze dat als hint zouden begrijpen. Ja hoor, het had gewerkt. Ze pakten hun spullen en vertrokken richting het derde en laatste meer. 

Niet zo snel mensen! Wij wilden eerst want anders zouden we weer opgehouden worden. De laatste vrouw in de rij had haar telefoon alweer in de aanslag om een foto van de overige mensen te maken. Heel leuk en spontaan bij de brug. We zagen onze kant schoon en glipte zo langs haar. Deze twee Harlingers stonden toen in haar foto waardoor de kans op een leuk kiekje verkeken was. Toen moesten ze ons er wel langs laten! Wederom was deze missie geslaagd en konden we richting het laatste meer. 

Dit was nog maar een kilometer door de sneeuw en bergopwaarts dus dat verliep vlot. Onderweg was nog een waterval te zien wat zorgde voor een welkome stop. Het laatste meer was nog bevroren maar het lag tussen de besneeuwde bergtoppen. Er hing zo’n rust dus het was een heel mooi plekje om even lekker te zitten en te genieten van het uitzicht… OP DE INSTAFOTO MAKERS NA! Iedereen was met zijn of haar telefoon bezig. De poses waren vrij simpel en voor iedereen hetzelfde. De eerste was leuk en nonchalant lachen, de tweede was doen alsof je barst van geluk en je armen in de lucht steekt en de laatste was een peace teken. Ga gewoon zitten en kijk om je heen. Wij maken ook foto’s en filmen met de GoPro want je wilt het moment vastleggen. Maar om nou de hele tijd het uitzicht door een scherm te bekijken? Nee bedankt. Dan kun je beter een sneeuwballen gevecht houden en sneeuwpoppen maken. Of we nog kinderen zijn? Misschien. Maar het was wel leuk. 

De daling kon weer in worden gezet en bij het tweede meer hielden we een eet pauze. Tenminste, dat was het plan. We hadden bij Sulphur Mountain in Banff al kennis gemaakt met zeer brutale vogels. Die waren hier ook weer te vinden. Stefan hield een koekje vast en bekeek de drukte bij het meer. Ik stond erbij en ik keek ernaar, want de vogel zag zijn kans schoon. Hij sprong op, vloog door de lucht en landde op Stefan zijn hand. Die schrok zo erg dat er een brul uit zijn mond ontsnapte die bijna zorgde voor een spontane lawine. Het koekje werd door de lucht gegooid en zijn hartslag was ondertussen behoorlijk hoog. De vogel had zijn maaltje want die hipte vrolijk weg met het koekje in zijn bekje. Dit was echt het grappigste wat we deze vakantie hebben meegemaakt. Ik kwam echt niet meer bij! 

Na twee uren en dertig minuten waren we klaar met de hele wandeling inclusief tussenstops. De tijd die gegeven werd was tussen de vier en zes uren. We begrijpen die inschattingen niet helemaal maar aan de andere kant, als je die andere mensen hun tempo eens bekijkt snappen we het ook wel weer. Het was echt de moeite waard! 

Het plekje op deze camping in Whistler was niet helemaal wat we ervan hadden verwacht dus we zijn verhuisd naar het plekje met een beter uitzicht. Dat was gelukkig geen probleem. Het weer is ineens omgeslagen en het waait en regent nu. Hopelijk is het morgen weer opgeknapt.