Dag 16: Icefields Parkway

Dit verhaal gaat wat later geplaatst worden, want we zijn compleet van de radar. Vanaf het moment dat we deze prachtige weg opreden die bekend staat om de meren en sowieso de natuur, verloren we ons bereik. Eerlijk gezegd is het ook wel lekker. De camping waar we vannacht stonden was ook bijna leeg qua campers en midden in de bossen. Voorzieningen waren er niet (op een pitfall toilet na) dus we hebben een vuurtje gemaakt en dat was het. Om ons heen hoorde je overal dierengeluiden maar ze waren nergens te zien. Wel echt super rustgevend hier! 

Voordat we deze weg insloegen wilden we eerst nog even ons LPG level op peil brengen. Na twee weken koken en de kachel af en toe aan gaf onze indicator nog steeds aan dat er geen LPG getankt hoefde te worden. Dat kan toch bijna niet! Dat kon niet kloppen. Voor de zekerheid zijn we toch maar langs een tankstation gereden. Hij zat echt nog gewoon vol! De medewerker benoemde nog dat we zeker niet Amerikaans waren want we verbruikten bijna niets en waren dus erg goed voor het milieu. De koffie smaakte heerlijk deze ochtend en de route hielp daar ook zeker bij!

Van tevoren hadden we al een lijstje en de eerste stop was bij Bow Lake. We waren er al een beetje vanuit gegaan dat hij bevroren zou zijn, maar er waren een paar stukjes toch al een beetje ontdooid. Complete statieven met camera’s troffen we aan en zelfs de kleding van sommige mensen was op elkaar afgestemd. Er was een klein stukje waar je naar beneden kon lopen dus we probeerden even uit of we daar af konden dalen. We hadden daar een super mooi en vrij uitzicht totdat… Jullie kennen vast het gezegde wel die begint met ‘Als een schaap over de dam is?’ Alsof we honing aan onze kont hadden want al snel volgden er meerdere mensen. Dag mooi uitzicht! Dichter bij de rand van het water kon ik niet zitten maar het maakte me niks uit. Weg met die mensen in ons beeld.

Hierna deden we ons tegoed aan het restant van de namaimobar taart. Achteraf bleek dat er op de verpakking stond dat er acht stukken in zaten. Wij hebben er twee keer van gegeten... Ach, lekker eten hoort ook bij de vakantie. 

Een stukje verder kon je een langs het meer lopen. Het smeltwater liep over de weg dus het was soms even kijken waar je langs kon. Volg het geluid is goed omschreven, want er stonden twee vrouwen en een man luidkeels te zingen. In plaats van Hit the road Jack zongen ze Hit the Bow lake. Een tien voor originaliteit maar helaas geen punten voor de zang. Dit tafereel duurde ongeveer een kwartier en het dansje moest elke keer weer opnieuw omdat iemand het verkeerd deed. Ik had bijna de neiging om mee te doen want ik kende het ondertussen ook en dan was de marteling in ieder geval voorbij. Het meer was evengoed prachtig en in de verte hoorden we een lawine. Deze was helaas aan de andere kant en dus niet te zien. Het was windstil dus de reflectie van de bergen was goed te zien in het meer. 

Peyto Lake en Bow Summit waren de volgende bestemmingen en toen we het parkeerterrein op reden wist ik nog niet waar ik aan begonnen was. Het eerste deel was door de sneeuw ongeveer tien minuten lopen. ALS ER GEEN HORDE BEJAARDEN VOOR ONS LIEPEN! Niks tegen bejaarden hoor, maar dit duurde echt honderd jaar. Ondertussen waren we zelf bijna bejaard. Er was al een hele rij ontstaan maar denk maar niet dat ze even opzij stapten om de hordes mensen erdoor te laten. Tien jaar later kwamen we eindelijk aan bij het uitzichtpunt. De trail ging verder maar dan wel over een uitdagend pad vol met sneeuw waar je met gemak tot je heupen in weg kon zakken. We zouden het gewoon proberen en als het echt niet zou lukken konden we altijd nog omkeren. Stefan en ik hebben duidelijk een ander idee van “niet lukken” want deze man, echt waar. Ik zakte om de haverklap weg in de sneeuw en kneep Stefan z’n hand bijna fijn. Denk maar niet dat meneer de Bruin het zou opgeven want die heeft ondertussen al de bijnaam berggeit gekregen. Grenzen zijn er niet en de nieuwsgierigheid wint het meestal. Na een paar minuten kwamen we struikelend bij een uitzichtpunt aan. Het was geweldig en er was geen mens te bekennen dus we hadden vrij uitzicht over het bevroren Peyto Lake. We hadden waar we voor gekomen waren zou je zeggen. Nee dus. Stefan wilde nog verder maar na een paar stappen stond ik daar alweer met een halve paniekaanval. Uiteindelijk zijn we toch maar omgedraaid en was ik iets verder dan ik alleen zou zijn gegaan en Stefan was niet omgekomen omdat ik hem daarvoor had behoed. Er was dus serieus niet meer te zien dus we hadden beide geen spijt. 

Je komt ogen tekort op deze weg. Het valt ons op dat het overal zo rustig is dus dat is echt een voordeel van vroeg in het seizoen gaan. Waterfowl lake doemde op en daar hebben we nog een korte hike gedaan naar de meren. Ook daar was niemand te bekennen en waren we helemaal alleen. Het was daar zo stil en zo relaxed. Al keek ik wel constant even over mijn schouder of er geen beren zaten te chillen. 

De laatste plek voor vandaag was Mistaya Canyon. Door de stroming van het water is het steen helemaal gesleten wat zorgt voor een mooi gezicht. Het was een korte wandeling dus die lukte nog wel. De plaatjes waren geschoten en de camping wachtte op ons.