Dag 7: Dag vol verrassingen!

We hopen niet dat jullie je dag indelingen om hebben gegooid, verdriet weg hebben zitten eten en hebben zitten huilen in een hoekje omdat het verhaal niet op de bijna standaard tijd online is gekomen. Gisteren hadden we het te druk met een fles wijn van 1,5 liter achterover tikken. Niet alleen natuurlijk maar met onze BFF's, Tromgeroffel alstublieft.... QUINTEN EN HAYO! We wisten dat we elkaar hier ergens tegen zouden komen maar het was een verassing dat we elkaar al zo snel zouden zien en dan ook nog voor drie dagen. Vannacht en aankomende nacht staan we op dezelfde camping en de nacht erna hoeven we maar tien minuten te lopen voordat we bij elkaar zijn. Onze dag begon niet met het drinken van wijn dus we beginnen bij het begin. 

Ons plan om vroeg te vertrekken viel in het water want we zijn in de ochtend nou eenmaal niet zo snel. Het uitzicht vanaf de camping plek was ook veel te mooi dus iets later dan gepland reden we richting Emerald lake. Onderweg kwamen we een bordje tegen van de Wapta Falls en er stonden heel wat auto's langs de weg. Onze vriend Google zei dat het de moeite waard zou zijn, maar we konden niet verder naar het parkeerterrein rijden. Dat zorgde ervoor dat we nog twee kilometer extra moesten lopen. De korte broek ging uit en de lange aan en we hadden heel wat laagjes aan. Dat was compleet overbodig want het werd warm!

Met ons tempo haalden we heel wat mensen in. Met de wandelschoenen is geen obstakel ons te gek. In de verte zagen we een vrouw een dans uitvoeren. Toen we dichterbij kwamen bleek dat ze haar spierwitte schoenen ook graag zo wilde houden want we sprong als een ware circusartiest over de takken en modder plassen. Het was af en toe een pitte klim maar het water gekletter kwam steeds dichterbij. 

Wat een natuurgeweld! De waterval was mega breed en er zat een kracht achter! Echt waanzinnig. Je kon op een berg van stenen en modder klimmen om nog dichterbij te komen. Dat wilden we natuurlijk wel even proberen. Stefan ging nog een stapje verder en stond aan de afgrond. Ik riep alweer hysterisch dat hij terug moest komen want het potentiële rampscenario zag ik alweer helemaal voor me. Het water vloog ons om de oren maar het was "amazing" zoals ze hier aan de lopende band zeggen. De vrouw met de witte schoenen was ondertussen ook aankomen maar echt wit waren ze niet meer. Op de terugweg hadden we de pas er wederom goed in en we haalden zoveel trage mensen in. Opeens hoorde tijdens een tactische inhaalactie "let the battle begin." Die was in ongeveer één seconde gestreden want die mensen stonden bijna stil. 

Oververhit, met verbrande hoofden en vermoeide voeten gingen we naar het Emerald Lake. De moed zakte ons in de schoenen toen we zagen hoeveel auto's er stonden. Rijen dik. Eigenwijs dat we zijn wilden we toch nog even checken of er dichtbij nog plek was. En ja hoor, er was nog een klein RV plekje vrij. Dan vinden wij onszelf ineens geen Van meer en pikken we mooi dat plekje in. 

Het was hilarisch om te kijken hoe mensen op de meer aan het stuntelen waren met de kano's. Toen wij gauw een broodje pasta aten, staarde een gezin ons aan en keek ons bijna het eten uit de handen. Datzelfde stel zat in een bootje. Ze peddelen steeds achteruit en voeren zo tegen de brug aan. De instructeur moest zelfs zelf de boot instappen om ze te redden. Ik stond ze schaamteloos uit te lachen want dit heet nou karma. 

Een rondje om het meer zou ongeveer twee uren duren. Wisten wij veel dat er sneeuw zou liggen! Het leek alsof we aan het turnen waren want er was een heel smal, en vooral glad, stuk waar je op moest lopen. Als je er ernaast stapte, zakte je tot je knieën in de sneeuw. Dit hebben we helaas beide ondervonden en de sneeuw in je schoenen is koud. Onderweg kwamen we meerdere mensen tegen die wanhopig vroegen hoelang het nog duurde. Blijkbaar liepen wij de goede kant om want na iets meer dan een uur was de sneeuw gesmolten en konden we over het grind paadje. Eind goed al goed. Toen we weg gingen was het mega druk met toeristenbussen. We hadden het weer goed getimed. 

Na een vrolijk weerzien met Quinten en Hayo besloten we dat het goedkoper is om uit eten te gaan dan hier boodschappen te doen. Een fles water is 6 dollar. Ons busje werd de taxi en Quinten en ik zaten achterin. Maar het noodlot sloeg toe. Toen we over een drempel gingen schoten we zo ver omhoog dat Quinten z'n haar ervan danste en enkele centimeters van de stoel omhoog vloog. De gordels zaten er dus met een goede reden.

Twee keer werden we teleurgesteld omdat het restaurant dicht was dus nu moesten we wel naar de plek met een schrale twee sterren beoordeling. De ingang leek op een vervallen metro station. De hamburger smaakte prima en de cola uit blauwe plastic bekers was heerlijk...

Heel veel is hier dicht door sneeuw of beren en dat is zo zonde! De typische dingen van de plaatjes kun je eigenlijk niet doen en de langere hikes zijn niet te doen door de sneeuw. Vandaag moeten we even kijken wat open is en we willen er best een stukje voor lopen.