Dag 9: Berg(je) beklimmen en belanden op een woonwagenkamp.

Vandaag ontwaakten we weer in het mooie heuvelachtig landschap net boven Auckland. Na 's nachts een stortbui te hebben gehad gloorde de zon nu over de horizon. We hadden aardig wat kilometers voor de boeg, omdat we vandaag naar het schiereiland Coromandel wilden rijden om daar ook te kamperen. Over die betreffende camping later meer!

Bijna 3,5 uur rijden stond op het programma, maar de eerste hindernis moest nog genomen worden; de zeer steile helling die van de camping naar de weg leidde. Omdat we net iets te weinig snelheid maakten liepen halverwege vast, maar gelukkig was iedereen al vertrokken dus niemand zag het. Dus toen maar achteruit en nog een keer proberen. Toch maar even snel gekeken of we niks hadden achtergelaten, en ja verrek, onze fluorescerend groene fles afwasmiddel stond nog te pronken op de buitenkeuken. Niet dat dat het ergste is om te vergeten maar dat scheelde weer een tripje naar de supermarkt. Tijd is immers nog steeds kostbaar.

Onderweg kwamen we weer langs de mooie skyline van Auckland. Helaas (niet voor Jamie) hadden we geen tijd meer om in de Skytower te gaan. We wilden voordat we naar de camping reden 1 keer ergens stoppen om dingen te bezichtigen, zodat we wat meer tijd hadden om op de camping even tot rust te komen. Dit werd het dorpje Tairua, waar je een korte wandeling naar een bergtop kon maken voor een mooi uitzicht. De tocht was kort, maar zeer steil en dus geen pretje voor Jamie met haar verstopte neus. Die kon aan de top bijna aan de beademing. Stefan struikelde voor de verandering weer eens over een steen, welke een natuurlijke trap naar de top vormden. Maar uiteindelijk belandden we zonder hyperventilatie en gebroken benen de top. Vanuit daar zagen we nog een leuk strand waar we nog even naar toe zijn gegaan. Stefan wilde graag zwemmen maar er stond een verraderlijke stroming, waardoor zwemmen werd afgeraden. Dus alleen even pootjebaden. 

In het dorpje hebben we bij een Wifi hotspot nog geprobeerd om de nieuwe filmpje te uploaden, maar tevergeefs. Dit verhaal was destijds nog niet klaar. Toen op naar de camping. Op de heenweg viel het ons al op dat dit weer een zeer mooie bergweg was. Helaas (of gelukkig) nodigde onze machtige 2.2 liter Toyota Estima aka Pumpkin niet echt uit tot een fabuleus stukje stuurmanskunst in de bergen. Bovendien waren sommige bochten vrij verraderlijk, dat bleek ook op de terugweg toen het op hetzelfde stuk ineens behoorlijk begon te plenzen. Vlak aan het eind van deze weg, die zo'n 25 a 30 kilometer door slingerde, begonnen tegenliggers ineens te seinen met hun lichten. En paar bochten later zagen we het. Er was een auto gespind die op het randje van een niet al te misselijke afgrond hing. Gelukkig net goed afgelopen.

Na een mooie route langs de zee kwamen we aan bij de camping, welke ook aan zee gelegen was. Bij aankomst leek er niemand aanwezig. Wel hoorden we muziek die in een gemiddeld Amerikaans woonwagenkamp (denk aan Alabama) niet zou misstaan. Toen we aan wat deuren gerammeld hadden kwam er ineens uit iets wat een normale caravan leek ineens een man die typisch paste in deze setting. Potje bier, shagje, 4 tanden, uit de caravan kwam het geluid van Country & Western op een volume waar ze in de Schilderswijk nog de politie voor bellen in verband met geluidsoverlast. Maar een buitengewoon vriendelijke man en mooie camping om te staan. Na nog een paar keer bijna in de tenen gepikt te zijn door een paar tamme eenden zijn we gaan slapen, morgen weer een druk programma!

Hoogachtend, dhr. de Bruin en mevr. Gonggrijp